“Eagle” γιατί;
Διότι ο αετός πετάει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός... και σύμβολο πνευματικότητας
[βλ. περισσότερα στην πρώτη μου ανάρτηση "ΦόροςTιμής" (http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post.html).
Ναι, αλλά γιατί “Eagle” και όχι “Αετός”; H απάντηση στην ανάρτησή μου (στο άλλο ιστολόγιό μου) “Αποκαλύπτω…” (http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/03/seagull-eagle.html)
Μου το έστειλε, σχετικά πρόσφατα, μια καλή e-φίλη, που προφανώς θέλει να το δει και αναρτημένο!...
«Η… τύφλα μας!»
Ζούσε κάποτε μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της, επειδή ήταν τυφλή, μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της. Αυτός ήταν εκεί γι’ αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν. Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε. Είδε και τον αγαπημένο της. Εκείνος τη ρώτησε γεμάτος χαρά: Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς; Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι’ αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το αγόρι έφυγε λυπημένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα: “Να είσαι πάντα καλά!... Aπλά σε παρακαλώ να προσέχεις τα μάτια μου...”
The story given here is quite interesting and really gives us an insight into Decision Making.
A group of children were playing near two railway tracks, one still in use while the other disused. Only one child played on the disused track, the rest on the operational track. The train came, and you were just beside the track interchange. You could make the train change its course to the disused track and saved most of the kids. However, that would also mean the lone child playing by the disused track would be sacrificed. Or would you rather let the train go its way? Let's take a pause to think what kind of decision we could make… Analyse the situation… Think and reflect…
Decided your answer! Now… go ahead!
Most people might choose to divert the course of the train, and sacrifice only one child. To save most of the children at the expense of only one child was rational decision most people would make, morally and emotionally. But, have you ever thought that the child choosing to play on the disused track had in fact made the right decision to play at a safe place? Nevertheless, he had to be sacrificed because of his ignorant friends who chose to play where the danger was.
This kind of dilemma happens around us everyday. In the office, community, in politics and especially in a democratic society, the minority is often sacrificed for the interest of the majority, no matter how foolish or ignorant the majority are, and how farsighted and knowledgeable the minority are.
The child who chose not to play with the rest on the operational track was sidelined. And in the case he was sacrificed, no one would shed a tear for him.
To make the proper decision is not try to change the course of the train because the kids playing on the operational track should have known very well that track was still in use, and that they should have run away if they heard the train's sirens. If the train was diverted, that lone child would definitely die because he never thought the train could come over to that track! Moreover, that track was not in use probably because it was not safe. If the train was diverted to the track, we could put the lives of all passengers on board at stake! And in your attempt to save a few kids by sacrificing one child, you might end up sacrificing hundreds of people to save these few kids.
While we are all aware that life is full of tough decisions that need to be made, we may not realize that hasty decisions may not always be the right one.
"Remember that what's right isn't always popular...and what's popular isn't always right"!
Everybody makes mistakes; that's why they put erasers on pencils.
Μετάφραση κειμένου που μου είχαν στείλει, παλαιότερα, υπό μορφή Powerpointfile
Δίλημμα -Απόφαση
Η παρακάτω ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πραγματικά μας δίνει μια εικόνα για τη Λήψη Αποφάσεων.
Μια ομάδα παιδιών παίζει κοντά στις ράγες δύο σιδηροδρομικών γραμμών, εκ των οποίων η μία ακόμη σε χρήση ενώ η άλλη παροπλισμένη. Μόνο ένα από τα παιδιά παίζει στην εγκαταλελειμμένη ράγια, ενώ τα υπόλοιπα παίζουν πάνω στη ράγια που ακόμα χρησιμοποιείται. Το τραίνο πλησιάζει κι εσείς είστε ακριβώς δίπλαστο σημείο που οι δύο γραμμές χωρίζονται. Μπορείτε (μετακινώντας το σχετικό μοχλό) να αλλάξετε την πορεία του τραίνου, ώστε αυτό να κινηθεί στην παροπλισμένη γραμμή και να σώσετε, έτσι, τα περισσότερα παιδιά. Ωστόσο, με την ενέργειά σας αυτή, θα σήμαινε ότι θα θυσιάζατε το παιδί που παίζει μόνο του σε αυτή την παροπλισμένη γραμμή. Ή μπορείτε να αφήσετε το τραίνο να ακολουθήσει την πορεία του!...
Κάνετε ένα διάλειμμα και σκεφθείτε τι είδους απόφαση θα μπορούσατε να πάρετε!... Αναλύστε την κατάσταση ... Σκεφθείτε! Αποφασίστε τι απάντηση θα δώσετε! Και μετά… προχωρήστε (στην ανάγνωση της συνέχειας του κειμένου αυτού)…
Οι περισσότεροι άνθρωποι θα επιλέξουν, μάλλον, το να αλλάξουν την πορεία του τραίνου και να θυσιάσουν μόνο ένα παιδί. Το να σωθούν τα περισσότερα παιδιά, με “κόστος” τη θυσία ενός μόνο παιδιού είναι, για τους περισσότερους ανθρώπους, ηθικά και συναισθηματικά, η ορθή απόφαση. Όμως, σκεφθήκατε ότι και το παιδί που είχε επιλέξει να παίζει πάνω στην εγκαταλελειμμένη γραμμή, είχε πάρει, στην πραγματικότητα, την ορθή απόφαση, να παίζει δηλαδή σε ένα ασφαλές σημείο; Ωστόσο (σύμφωνα με την απόφαση των περισσοτέρων) θυσιάζεται εξαιτίας του ότι οι αδαείς φίλοι του επέλεξαν να παίζουν εκεί όπου υπήρχε κίνδυνος!....
Αυτό το είδος διλήμματος συμβαίνει γύρω μας και αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Στο γραφείο, στην κοινότητα, στην πολιτική, και ιδιαίτερα σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μειονότητα συχνά θυσιάζεται για την πλειοψηφία, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψη η ανοησία ή η άγνοια της πλειοψηφίας και η διορατικότητα ή η γνώση της μειονότητας.
Το παιδί που επέλεξε να μην παίζει με τα υπόλοιπα πάνω στην χρησιμοποιούμενη ράγια του τραίνου αγνοείται! Και στην περίπτωση πουαυτό θα θυσιαστεί, κανείς δεν θα χύσει δάκρυα γι’ αυτό.
Η σωστή απόφαση δεν είναι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την πορεία του τραίνου, διότι τα παιδιά που παίζουν πάνω στην εν λειτουργία γραμμή, θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή είναι σε λειτουργία και πρέπει να φύγουν μακριά μόλις ακούσουν τη σειρήνα του τραίνου. Εάν εκτρέψουμε το τραίνο, το μοναχικό παιδί θα σκοτωθεί σίγουρα, εξαιτίαςτου ότι ποτέ δεν σκέφθηκε – υπέθεσε ότι το τρένο θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτή την αχρηστεμένη ράγια! Επιπλέον, αυτή η ράγια δεν ήταν σε χρήση πιθανώς επειδή δεν ήταν ασφαλής. Εκτρέποντας την πορεία του τραίνου σ’ αυτή την αχρηστεμένη (και πιθανόν μη ασφαλή) ράγια, θαδιακυβεύαμε τις ζωές όλων των επιβατών του τραίνου. Και η προσπάθειά μας να σώσουμε μερικά παιδιά θυσιάζοντας ένα παιδί, θα μπορούσε να καταλήξει στη θυσία εκατοντάδων ανθρώπων για να σωθούν αυτά τα λίγα παιδιά.
Ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη από σκληρές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν, δεν συνειδητοποιούμε ότι οι βιαστικές αποφάσεις δεν μπορούν πάντα να είναι οι σωστές.
"Να θυμάσαι ότι αυτό που είναι σωστό δεν είναι πάντα δημοφιλές… και ότιαυτό που είναι δημοφιλές δεν είναι μα πάντα το σωστό!".
Όλος ο κόσμος κάνει λάθη. Αυτός είναι ο λόγος που βάζουν γομολάστιχες στα μολύβια.
Μου το είχαν στείλει, παλαιότερα, σε μορφή Powerpointfile
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ
(αντιμετωπίζοντας τις κρίσεις που δημιουργούνται στο χώρο μας)
Το ακόλουθο γεγονός είναι πραγματικό. Συνέβη κατά τη διάρκεια ενός υπερατλαντικού ταξιδιού. Μία κυρία έτυχε νακαθίσει δίπλα σε ένα μελαψόκύριο. Η κυρία, φανερά εκνευρισμένη, ζήτησε από την αεροσυνοδό να της βρει άλλη θέση επειδή δεν ήθελε να κάθεται δίπλα σε κάποιον μη «ευχάριστο» τύπο. Η αεροσυνοδός της είπε ότι η πτήση ήταν γεμάτη, αλλά θα ερευνούσε εάν υπήρχε χώρος ελεύθερος, ακόμη και στη πρώτη θέση, ώστε να καλύψει το αίτημα της. Oι υπόλοιποι επιβάτες βλέποντας τησκηνή, απογοητεύτηκαν πάρα πολύ, τόσο από την κυρία με την αντικοινωνική της στάση, αλλά και με το γεγονός ότι μια τέτοιαπαράλογη απαίτηση θα την οδηγούσε ακόμη και στην πρώτη θέση. Ο δυστυχής επιβάτης, φανερά ενοχλημένος και συγχρόνως λυπημένος για την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, προτίμησε να σιωπήσει. Το κλίμα μέσα στο αεροπλάνο ήταν πολύ ψυχρό και η ατμόσφαιρα πολύ ηλεκτρισμένη, αλλά η συγκεκριμένη κυρία έδειχνε ευτυχισμένη και χαρούμενη που θα μετακόμιζε στην πρώτη θέση , μακριά από «εκείνο» το άτομο! Λίγα λεπτά αργότερα η αεροσυνοδός επέστρεψε και είπε στην κυρία: “Συγνώμη κυρία, η πτήση είναι γεμάτη και δεν υπάρχει κενή θέση... Ευτυχώς όμως βρήκα μία ελεύθερη στην πρώτη θέση! Moυ πήρε αρκετή ώρα, διότι έπρεπε να πάρω πρώτα την άδεια του captain για να γίνει αυτή η αλλαγή. Συγκεκριμένα μου είπε ότι «με κανέναν τρόπο δεν μπορούμε να πιέσουμε κάποιον να καθίσει δίπλα σε ένα τόσο μη ευχάριστο άτομο» και ενέκρινε αμέσως την αλλαγή. Οι υπόλοιποι επιβάτες δεν μπορούσαν να πιστέψουν ό,τι άκουγαν εκείνη τη στιγμή… και η κυρία, με φανερή ικανοποίηση στο πρόσωπο, ετοιμάστηκε να σηκωθεί από τη θέση της... Τότε η αεροσυνοδός γύρισε δίπλα στον μελαψό κύριο και του είπε: -Κύριε αν θέλετεακολουθείστε με στηνπρώτη θέση! Εκ μέρους της αεροπορικής μας εταιρίας, ο captain ζητά συγνώμη για το γεγονός πού έτυχε σε σας , να καθίσετε δίπλα σε ένα τόσο μη ευχάριστο άτομο. Όλοι οι επιβάτες χειροκρότησαν και έδωσαν συγχαρητήρια στο πλήρωμα, γιατί χειρίστηκαν την υπόθεση τόσο αποτελεσματικά.
Εκείνη τη χρονιά ο captain και το πλήρωμα βραβεύτηκαν για την αντίδρασή τους σε εκείνη την πτήση.
ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ, ΑΠΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ!
Ας γίνει βίωμά μας το εξής μήνυμα, για τους Πελάτες μας, για τους Συναδέλφους μας, για τους Συνεργάτες μας, για τους Δικούς μας:
«Οι άνθρωποι μπορούν να ξεχάσουν ό,τι τους έχεις πει.
Μπορούν να ξεχάσουν ό,τι έχεις κάνει σε εκείνους,
Αλλά δεν ξεχνούν ποτέ το πώς τους έκανες να αισθανθούν».
Μου το είχαν στείλει, παλαιότερα, σε μορφή Powerpointfile
«Επιστολή γονέα προς το παιδί του»
Αγαπημένο μου παιδί…
Τηνημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα, κι’ αυτό φοβάμαι ότι δεν θα αργήσει να γίνει, κάνε υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις… Μπορεί, τα χρόνια μου να πέρασαν… Μπορεί, οι ρυτίδες να χάραξαν το πρόσωπο μου... Όμως, ούτε η καρδιά μου έχασε την τρυφερότητα της, ούτε τα μάτια μου την καλοσύνη τους! Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου, και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου! Και όταν το θαύμα έγινε, από την ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Στα χρόνια που πέρασαν, ήμουν δίπλα σου με την αγάπη που σου άξιζε και την τρυφερότητα που χρειαζόσουν! Όμως, ο χρόνος είναι αδυσώπητος, και οι αλλαγές επάνω μας είναι ορατές! Γι’ αυτό, αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω, ή εάν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση… Θυμήσου, με πόση υπομονή, ξόδευα ώρες ατελείωτες, να σε βοηθώ! Όταν μιλάμε, εάν επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα δύο και τρεις φορές, μη με παρεξηγείς… Άκουσε με… Όταν ήσουν μικρό παιδί, έπρεπε να σου λέω πολλές φορές την ίδια ιστορία, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος! Όταν δεν θέλω να κάνω ντους, μη θυμώνεις… Θυμήσου τις χιλιάδες δικαιολογίες που έβρισκες, προκειμένου να με πείσεις, να μη σε λούσω... Όταν διαπιστώνεις την άγνοιά μου πάνω στη νέα τεχνολογία, δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο να προσαρμοστώ και μην με κοιτάς με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο… Όταν συζητάμε και ξεχνάω κάτι, δώσε μου χρόνο να το θυμηθώ. Και εάν δεν μπορώ, μην εκνευρίζεσαι... Το πιο σημαντικό δεν είναι η ίδια η συζήτηση, αλλά η χαρά, να είμαστε μαζί και να συζητάμε! Σου δίδαξα τόσα πολλά πράγματα! Να τρως σωστά… να ντύνεσαι σωστά… να αντιμετωπίζεις τη ζωή με θάρρος... Όταν δεν θέλω να φάω, μη με πιέζεις… Ξέρω πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι. Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου, δεν μου επιτρέπουν να περπατώ, μη στενοχωριέσαι.Φυσικό είναι! Εσύ, δώστε μου το χέρι σου να κρατηθώ. Το ίδιο έκανα κι’ εγώ, όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα… Το ξέρω ότι η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να είμαι τόσο δραστήριος όσο θα ήθελα. Ως τόσο, τα καταφέρνω να επιβιώνω. Κάποια μέρα θα καταλάβεις τι εννοώ... Κάποια μέρα θα καταλάβεις, ότι παρά τα λάθη μου, πάνταήθελα το καλύτερο για σένα. Και προσπάθησα, με όλες μου τις δυνάμεις, να ετοιμάσω το δρόμο σου! Δεν πρέπει να αισθάνεσαι λυπημένο, επειδή είσαι αναγκασμένο να με βλέπεις δίπλα σου. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. Η σοφία μου, σου είναι απαραίτητη.
Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησε με να τελειώσω τον δρόμο μου, με υπομονή, αγάπη και ειρήνη. Κι’ εγώ, θα σου το ξεπληρώσω με ένα χαμόγελο και με την απέραντη αγάπη που έχω μέσα μου για σένα…
Μου το είχαν στείλει, παλαιότερα, σε μορφή Powerpointfile
«Η ιστορία ενός παιδιού και του αγγέλου του»
Μια φορά και ένα καιρό, ένα παιδί ήταν η σειρά του να γεννηθεί και να έρθει στην γη. Μια μέρα το παιδί ρώτησε τον Θεό:
«Μου λένε ότι θα με στείλεις στην γη αύριο…”
“… αλλά πώς να ζήσω εκεί τόσο μικρό και αβοήθητο;"
Ο Θεός απάντησε,
«Μέσα στους τόσους αγγέλους, έχω διαλέξει έναν και για εσένα.»
«Θα σε περιμένει και θα σε φροντίζει στην γη.»
«Αλλά…” είπε το παιδί, «εδώ στον Παράδεισο δεν κάνω τίποτε άλλο από το να τραγουδώ και να γελώ.”
«Μόνο αυτά χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένο»
Ο Θεός είπε,
«Ο άγγελος θα σου τραγουδά κάθε μέρα. Θα νιώθεις την αγάπη του αγγέλου σου και θα είσαι ευτυχισμένο.»
«Όμως…» είπε το παιδί,
«… πώς θα μπορώ να καταλαβαίνω όταν οι άνθρωποι μου μιλούν, αφού δεν ξέρω την γλώσσα τους;»
Αυτό είναι εύκολο", είπε ο Θεός
“Ο άγγελος σου θα σου λέει τις πιο όμορφες και γλυκές λέξεις που άκουσες ποτέ σου, και έτσι με πολλή υπομονή και φροντίδα, ο άγγελος σου θα σου διδάξει πώς να μιλάς".
Το παιδί κοίταξε ψηλά στον Θεό και είπε,
”Και τι θα κάνω όταν θέλω να μιλήσω σε Εσένα;"
Ο Θεός χαμογέλασε στο παιδί και του είπε,
«ο άγγελος σου, θα σου βάλει τα χέρια μαζί και θα σου δείξει πώς να κάνεις την προσευχή σου».
Το παιδί τότε είπε,
«Έχω ακούσει ότι στην γη υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Ποιος θα με προστατεύσει;»
Ο Θεός έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του λέγοντας:
«ο άγγελος σου θα σε προστατεύει – ακόμα και αν σημαίνει το δικό του κακό!»
Το παιδί ήταν λυπημένο και είπε στον Θεό:
«Αλλά θα είμαι πάντα λυπημένο επειδή δεν θα μπορώ να σε βλέπω πλέον»
Ο Θεός αγκάλιασε το παιδί
«Ο άγγελος σου θα σου μιλά πάντα για εμένα και θα σου δείξει τον δρόμο να έρθεις πίσω σε εμένα, παρόλο που εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου».
Εκείνη την στιγμή ήταν απόλυτη γαλήνη στον Παράδεισο, αλλά φωνές από την γη μπορούσαν ήδη να ακουστούν.
Το παιδί αμέσως, ρώτησε απαλά,
«Ω Θεέ μου, αν είναι να φύγω τώρα, πες μου σε παρακαλώ το όνομα του αγγέλου μου!»
