Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

45 μαθήματα ζωής

1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.

2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα

3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.

4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη τους χάσεις.

5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.

6. Δε χρειάζεται να υπερισχύεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε ότι διαφωνείς.

7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.

8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.

9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου, από τον πρώτο σου μισθό.

10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μη σου καταστρέφει το παρόν.

12. Δεν πειράζει να σε δουν τα παιδιά σου να κλαις.

13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει το δικό τους το ταξίδι.

14. Αν μια σχέση πρέπει να διατηρείται μυστική, τότε δεν πρέπει να τη διατηρείς εσύ.

15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών... Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.

16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.

17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή ευχάριστο.

18. Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει όντως πιο δυνατό.

19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.

20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μην πεις ποτέ όχι.

21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.

22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.

23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να ντυθείς στα μοβ!

24. Το σημαντικότερο όργανο του σεξ είναι το μυαλό.

25. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.

26. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, θα έχει καμία σημασία;".

27. Να επιλέγεις πάντα τη ζωή.

28. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.

29. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.

30. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.

31. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.

32. Μην παίρνεις τόσο τον εαυτό σου στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.

33. Πίστευε στα θαύματα.

34. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.

35. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.

36. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.

37. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μια φορά τα παιδικά τους χρόνια.

38. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ό,τι αγάπησες.

39. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.

40. Αν βάζαμε τα προβλήματά μας δίπλα στων άλλων, θα τα παίρναμε αμέσως πίσω.

41. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.

42. Τα καλύτερα έπονται.

43. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.

44. Ενέδωσε.

45. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο."

Το κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο. «Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 45 πράγματα που μου έμαθε η ζωή। Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ»


Βλέπε το αγγλικό πρωτότυπο εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2010/02/life-45-lessons-in-life.हटमल

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ημιμάθειας εγκώμιο

Όλοι μας, λίγο – πολύ, αντιδρούμε αρνητικά – καταφρονητικά όταν ακούμε τον όρο “ημιμάθεια”. Πώς θα αντιδρούσατε, λοιπόν, σε ένα βιβλίο που επιγράφεται “Ημιμάθειας Εγκώμιο”; Ο Γιώργος Παμπούκης έχει γράψει ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο και εγώ… το διάβασα. Παρακάτω δε παραθέτω δύο αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου (που έχει γράψει ο Χαράλαμπος Τσούκας), αφήνοντας τον σχολιασμό σ’ εσάς!

«Στην κουλτούρα μας η ημιμάθεια είναι επιλήψιμη. Ο ημιμαθής όχι μόνο δεν ξέρει κάτι καλά, αλλά -κι αυτό είναι χειρότερο- αυτά τα λίγα που ξέρει τα θεωρεί ακλόνητες αλήθειες, τις οποίες προβάλλει με βεβαιότητα. Η περιορισμένη γνωστική βάση που κατέχει του δημιουργεί την ψευδαίσθηση της βέβαιης γνώσης. Οι ημιμαθείς, λέμε, είναι πιο επικίνδυνοι από τους αμαθείς και, σε γενικές γραμμές, δεν έχουμε άδικο. Οι ημιμαθείς νομίζουν ότι ξέρουν ή παριστάνουν ότι ξέρουν, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν ξέρουν […] Ο Γιώργος Παμπούκης με μια ελαφρώς περιπαικτική και αρκετά μετριόφρονα διάθεση προσεγγίζει την «ημιμάθεια» διαφορετικά. Η «ημιμάθεια» στο παρόν βιβλίο θεωρείται αναπόφευκτη η αναζήτηση της εγκωμιάζεται. Γιατί; Διότι, πολύ απλά, η «ημιμάθεια» συνιστά την οντολογικά αναπόφευκτη γνωστική κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν ήταν πάντοτε έτσι […] Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Τι ξέρετε για τη λειτουργία του ασανσέρ της πολυκατοικίας σας; Για τον καρκίνο; Για τα εμβόλια των παιδιών σας; Για τη διαδικασία παραγωγής ενός χάμπουργκερ; Για τη λειτουργία ενός αεροπλάνου; Για τις θεωρίες μάθησης πάνω στις οποίες στηρίζονται τα προγράμματα διδασκαλίας στα σχολεία; Για τα δομημένα ομόλογα; Αν δεν είστε ειδικός σε καθένα από αυτά τα θέματα, το πιθανότερο είναι ότι ξέρετε λίγα […] Η γνωστική ανάπτυξη φέρνει κατ' ανάγκη εξειδίκευση. Γνωρίζουμε πολλά για πολλά επιμέρους. Σε ένα τέτοιο σύνθετο γνωστικό καθεστώς η ημιμάθεια είναι αναπόφευκτη» [Πρόλογος του Χαράλαμπου Κ. Τσούκα στο βιβλίο του Γιώργου Παμπούκη “Ημιμάθειας εγκώμιο”, σελ. 14 παρ.τελ., 15 μέση, 15 τέλος & 16μέση]

«Ο διακεκριμένος γάλλος κοινωνιολόγος και στοχαστής της πολύπλοκης σκέψης Εντγκάρ Μορέν περιγράφει τις επιστημολογικές παρενέργειες της εξειδικευμένης γνώσης ως εξής: «Η εξειδικευμένη γνώση είναι ένα ιδιαίτερο είδος αφαίρεσης. Η εξειδίκευση "αφαιρεί", δηλαδή βγάζει ένα αντικείμενο από το πλαίσιο και το σύνολό του, απορρίπτει τους δεσμούς και τις αλληλεπικοινωνίες με το περιβάλλον του, το εισαγάγει μέσα σε ένα αφηρημένο σημασιολογικό πλαίσιο -αυτό του απομονωμένου επιστημονικού κλάδου-, του οποίου τα σύνορα καταστρέφουν αυθαίρετα τη συστημικότητα (τη σχέση του μέρους με το όλον) και τον πολυδιάστατο χαρακτήρα των φαινομένων» [Πρόλογος του Χαράλαμπου Κ. Τσούκα στο βιβλίο του Γιώργου Παμπούκη “Ημιμάθειας εγκώμιο”, σελ. 20 μέση]

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Κάιν είμαι εγώ, ο Κάιν είσαι εσύ…

ΚΑΪΝ

Έκρυψες το κεφάλι σου στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος. Γιατί αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα για σένα

Και γιατί, εννοείται, δε μπορείς να κάνεις τίποτε

Έβαλες βαμβάκι στα αυτιά σου για να μην ακούς πιά τέτοια παρόμοια φρικτά πράγματα

Και στο κάτω κάτω της γραφής είναι πολύ ανιαρό Διαρκεί πολύ...

Αν θα έπρεπε συνέχεια να σκέφτεσαι τους άλλους , την ευτυχία τους , την υγεία τους, αλήθεια τότε σε τι θα χρησίμευε να είναι κανείς ευτυχισμένος

Βγάζε τον επίδεσμο που καλύπτει τα μάτια σου

Ξεβούλωνε τ΄ αυτιά σου, παραχαράκτη της κουφότητας

Άνοιγε την καρδιά σου, δειλέ, και κλείνε το στόμα σου που ψέματα λέει.

Άκου, είναι η φωνή της κρίσεως

Όταν τα 15% απ τους ανθρώπους , που κατοικούν στον πλανήτη έχουν στη διάθεση τους το 85% τού φυσικού πλούτου, ενώ 100000 απ΄τα αδέλφια σου πεθαίνουν από τη πείνα και σιωπάς :

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Όταν 800 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στη διάθεση τους για όλο το χρόνο ένα εισόδημα κατώτερο από του τελευταίου εργάτη και λέγω στον εαυτό μου: «δεν μπορώ τίποτε να κάνω».

Όταν αγροκτηματίες του νέου Κόσμου χύνουν 270 τόννους γάλα στο δρόμο για να «εμποδίσουν την ανύψωση των τιμών» ενώ 7 μητέρες στις 10 θα δουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα πριν γίνουν 15 ετών, κι η καρδιά σου δεν πνίγεται από αγανάκτηση και θυμό:

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Όταν γνωρίζω ότι για να αγοράση ένα λίτρο από αυτό το τόσο εγκληματικά ξοδεμένα γάλα ένας εργάτης της Ινδονησίας πρέπει να δουλέψη δέκα φορές περισσότερο από έναν εργάτη των Ηνωμένων Πολιτειών κι αρκούμαι να ψιθυρίζω «Φοβερό»:

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Όταν μαθαίνης ότι 250000 παιδιά στο Βιετνάμ έχουν σκοτωθεί σε λιγότερο από πέντε χρόνια , ότι 750000 τραυματισμένοι θα μείνουν ανάπηροι για πάντα και δεν επιθυμής να πεθάνης από τη λύπη σου:

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Όταν γνωρίζω -κι αυτό μου το πληροφορεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας- ότι 550 εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν ν α έχουν σωθή από ελονοσία με 165 εκατομμύρια φράγκα. δυστυχώς δυσύρετα , κι ας αντιπροσωπεύουν το 1/132 του στρατιωτικού προϋπολογισμού της Γαλλίας και το 1/3000 των Ηνωμένων Πολιτειών και δεν απευθύνομαι στην παγκόσμια συνείδηση :

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Όταν μαθαίνης ότι αν οι πεινασμένοι , οι δυστυχισμένοι, οι εγκαταλελειμμένοι μπορούσαν να παρελάσουν γύρω από τη γη, η πομπή τους θα κάλυπτε 25 φορές τον γύρο της γής και δεν τρομάζης γι΄αυτό:

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Όταν γνωρίζω ότι στα 50 εκατομμύρια ζωντανών όντων που γεννιούνται στη γή, 12 εκατομμύρια ζώα πεθαίνουν προτού μεγαλώσουν και 25 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν πριν από την εφηβεία τους και δεν ντρέπομαι να βρίσκομαι μεταξύ των ανθρώπων:

Ο ΚΑΪΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Αλλά μια μέρα σε αυτό τον κουρασμένο, από τα εγκλήματα του, κόσμο

ο Θεός θα εμπνεύση στους δικαίους, που καταπιέζεις, την ιερή επανάσταση,

και αφού πάψη τότε να είναι το αθώο θύμα,

ο αδελφός μας Άβελ θα μάς συντρίψη.

(ποίημα του χριστιανού ανθρωπιστή και πρωτοπόρου στη φροντίδα των χανσενικών, Ραούλ Φολλερώ, δημοσιευμένο στο μικρό βιβλίο «Οι Σηματοδότες του Πολιτισμού», σε μετάφραση Κώστα και Εριέττας Διαμαντοπούλου, εκδόσεις Μήνυμα 1975. Τα στοιχεία για τις ανθρωπιστικές καταστροφές που αναφέρονται αφορούν εκείνη την εποχή και ασφαλώς έχουν χειροτερέψει πολύ από τότε. Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.)


ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2010/09/o-kain-eimai-egw-o-kain-eisai-esy.html


Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

48 αξίες της ζωής

Τελευταία, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο των Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς και Ινές Λουθ Γκονθάλεθ “Μάθετε στα παιδιά σας 20 αξίες της ζωής”, το οποίο, σε μετάφραση Βερίνας Χωρεάνθη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρας। Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά το βρίσκω τουλάχιστον ενδιαφέρον. Και καθώς θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά τα θέματα αφενός μεν των αξιών, αφετέρου δε της ανατροφής των παιδιών, σπεύδω να αντιγράψω τον κατάλογο των 48 αξιών που αναφέρονται στο βιβλίο (από τις οποίες αναλύονται σ’ αυτό οι 20, ίσως οι “βασικότερες” κατά την εκτίμηση των συγγραφέων –με την οποία προτίμηση, πάντως, δεν συμφωνώ και τόσο…). Μήπως και τις θυμηθούμε… τουλάχιστον κατ’ όνομα!... Ο κατάλογος παρατίθεται εδώ με απόλυτη αλφαβητική σειρά και με έντονη γραφή επισημαίνονται οι, κατά τα παραπάνω, είκοσι.



  1. Αγάπη
  2. Αισιοδοξία
  3. Ανεκτικότητα
  4. Απλότητα
  5. Αποταμίευση
  6. Αυτοβουλία
  7. Αυτογνωσία
  8. Αυτοέλεγχος
  9. Αυτοκριτική
  10. Αυτονομία
  11. Γενναιοδωρία
  12. Δεκτικότητα
  13. Δημιουργικότητα
  14. Διάλογος
  15. Δικαιοσύνη
  16. Εγκράτεια
  17. Ειλικρίνεια
  18. Ειρήνη
  19. Ελευθερία
  20. Ελευθερία
  21. Εμπιστοσύνη
  22. Επικοινωνία
  23. Εργατικότητα
  24. Ευαισθησία
  25. Ευγένεια
  26. Ευγνωμοσύνη
  27. Ισότητα
  28. Καλοσύνη
  29. Καλοφτιαγμένα πράγματα
  30. Κρίση
  31. Κριτική αίσθηση
  32. Οικολογία
  33. Πειθαρχία
  34. Περιέργεια
  35. Πρωτοβουλία
  36. Σεβασμός
  37. Σταθερότητα
  38. Συμπόνια
  39. Συνεργασία
  40. Σύνεση
  41. Τάξη
  42. Τιμιότητα
  43. Υγεία Πνευματική
  44. Υγεία Σωματική
  45. Υπευθυνότητα
  46. Υπομονή
  47. Φιλία
  48. Χαρά

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Πώς να καταστρέψετε το παιδί σας

-Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα.

-Όταν αρχίσει να ξεστομίζει βρισιές, εσείς να γελάτε. Έτσι θα του δώσετε να καταλάβει ότι είναι πολύ έξυπνο!

-Μην του λέτε ποτέ: «Αυτό είναι κακό!». Έτσι λένε μόνο τα παλιά μυαλά. Όταν αργότερα θα συναντήσει στη ζωή του δυσκολίες και θα υποστεί το κακό, τότε θα έχει τη βεβαιότητα πως η κοινωνία είναι που το αδικεί.

-Μαζεύετε εσείς ό,τι παρατάει εδώ κι εκεί - βιβλία, ρούχα, παπούτσια... Μην του πείτε ποτέ: «Μάζεψέ τα, βάλ' τα στη θέση τους». Έτσι θα πιστέψει πως η μάνα είναι δούλα του, και πως για όλα είναι υπεύθυνοι πάντα οι άλλοι.

-Αφήστε το να βλέπει τα πάντα (προπαντός στις μέρες μας στην τηλεόραση και στο ίντερνετ) και να διαβάζει τα πάντα, χωρίς ποτέ να το καθοδηγείτε. Το παιδί σας είναι ατσίδα και ξέρει να διακρίνει! Η μόρφωσή του θα γίνει έτσι πολύ πλατειά!

-Μην του δίνετε καμία πνευματική αγωγή. Να κοροϊδεύετε μπροστά του την πίστη, την Εκκλησία, τους παπάδες κι εκείνους που τους ακολουθούν. Όταν το παιδί μεγαλώσει, «θα διαλέξει από μόνο του».

-Δίνετέ του μπόλικο χαρτζιλίκι για να μη νιώθει κατώτερο από τους άλλους και «να μη στερηθεί ό,τι στερηθήκατε εσείς». Όταν μεγαλώσει, θα είναι βέβαιο πως την αξία στον άνθρωπο τη δίνει το χρήμα, αδιάφορο πώς αποκτήθηκε.

-Μην του λέτε ποτέ: «Κάνε αυτό» ή «Μην κάνεις εκείνο», γιατί έτσι το καταπιέζετε, δεν σέβεστε την ελευθερία του και την προσωπικότητά του. Μπορεί μάλιστα να του δημιουργήσετε και... ψυχικά τραύματα! Όταν μεγαλώσει, θα νομίζει πως η ζωή είναι μόνο να διατάζεις, ποτέ ν' ακούς.

-Να τσακώνεστε, να βρίζεστε, να προσβάλλετε ο ένας τον άλλον μπροστά του χωρίς ντροπή. (Μην ανησυχείτε, έτσι δεν θα του δημιουργήσετε ψυχικά τραύματα!). Αργότερα, όταν παντρευτεί, θα του φαίνεται φυσικό να κάνει τα ίδια.

-Όταν αρχίσει να μπλέκεται στα δίχτυα του ερωτισμού και της φιληδονίας, εσείς κλείστε τα μάτια σας. Μην του μιλήσετε, μην το καθοδηγήσετε, μην το συμβουλέψετε. Αφήστε το να βγάλει τα μάτια του, αφού «αυτό είναι φυσιολογικό».

-Να παίρνετε πάντα το μέρος του μπροστά στους δασκάλους και τους γείτονες. Μην πιστεύετε ποτέ ότι «το αγγελούδι σας» μπορεί να κάνει αναποδιές και ατιμίες. Βρίστε εκείνους που φιλικά και καλοπροαίρετα σας αναφέρουν κάτι σχετικό. Είναι συκοφάντες και ζηλιάρηδες.

-Όταν θα πάτε στο αστυνομικό τμήμα, όπου το μάζεψαν γιατί έκλεψε ή γιατί πήρε ναρκωτικά, φωνάξτε δυνατά μπροστά σε όλους ότι είναι ένα παλιόπαιδο, ένας αλήτης, ότι θυσιαστήκατε για το καλό του αλλά δεν μπορέσατε ποτέ να το συμμαζέψετε. Έτσι εσείς θα βγείτε καθαροί.

-Ετοιμαστείτε για μια ζωή γεμάτη πόνο και τύψεις. Θα την έχετε.

[Από το βιβλίο «Mητέρα, πρόσεχε!», εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου Ωρωπού]

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

«Αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζορτζ Μονμπιοτ “Η εποχή της συναίνεσης”»


Χθες παρέθεσα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Τζορτζ Μονμπιοτ “Η εποχή της συναίνεσης – Μανιφέστο για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων”, που σε μετάφραση Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός। Το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο είναι ιδιαίτερα “φλέγον” και ο τρόπος που το προσεγγίσει ο συγγραφέας είναι, ενδεχομένως, “αιρετικός”. Αξίζει, πιστεύω, αν μη τι άλλο, να μας προβληματίσει…


«Η αποστολή μας δεν είναι να ανατρέψουμε την παγκοσμιοποίηση, αλλά να κατανοήσουμε την ουσία της, και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν όχημα για την πρώτη παγκόσμια δημοκρατική επανάσταση της ανθρωπότητας» [σελ. 11 παρ.1]

«Το πρόβλημα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση: είναι η απαλλαγή από το είδος της παγκοσμιοποίησης την οποία οι οικονομικοί παράγοντες και τα έθνη-κράτη έχουν καταφέρει να εδραιώσουν. Μπορούν και δρουν τόσο ανεξέλεγκτα επειδή οι λαοί του κόσμου δεν διαθέτουν παγκόσμια μέσα για τη χειραγώγηση τους. Η αποστολή μας σίγουρα δεν είναι να ανατρέψουμε την παγκοσμιοποίηση, αλλά να κατανοήσουμε την ουσία της, και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν όχημα για την πρώτη παγκόσμια δημοκρατική επανάσταση της ανθρωπότητας» [σελ. 33 παρ. 2]

«Θέματα όπως οι κλιματικές αλλαγές, το διεθνές χρέος, η εξάπλωση των πυρηνικών, ο πόλεμος, η ειρήνη και το εμπορικό ισοζύγιο ανάμεσα στα κράτη μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο σε παγκόσμιο ή διεθνές επίπεδο. Χωρίς παγκόσμια μέτρα και παγκόσμιους θεσμούς, μου είναι αδύνατο να καταλάβω πώς μπορούμε να ανακατανείμουμε τον πλούτο από τα εύπορα στα φτωχά κράτη, να φορολογήσουμε τους ευέλικτους πλούσιους και τα ακόμα πιο ευέλικτα χρήματα τους, να ελέγξουμε τη μεταφορά των τοξικών αποβλήτων, να υποστηρίξουμε την απαγόρευση της χρήσης ναρκών, να μεσολαβούμε για την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη ή να εμποδίζουμε τα ισχυρά κράτη να εξαναγκάζουν τα ασθενέστερα να εφαρμόζουν τους κανόνες εμπορίου που συμφέρουν τα πρώτα. Εάν επρόκειτο να δραστηριοποιηθούμε μόνο σε τοπικό επίπεδο, τότε θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε το χειρισμό αυτών των πιο σπουδαίων από όλα τα θέματα σε κάποιους άλλους. Η παγκόσμια διακυβέρνηση θα πραγματοποιηθεί με ή χωρίς τη συμμετοχή μας. Και μάλιστα πρέπει να πραγματοποιηθεί, αν δεν θέλουμε όλα όσα μας αφορούν να επιλυθούν μέσω της ωμής βίας των ισχυρών. Το ότι οι διεθνείς οργανισμοί έχουν σχεδιαστεί ή αλωθεί από τη δικτατορία των κατεστημένων συμφερόντων δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα ενάντια στην ύπαρξη των διεθνών οργανισμών αλλά λόγο για την ανατροπή και την αντικατάσταση τους από τους δικούς μας. Αποτελεί επιχείρημα για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πολιτικού συστήματος στο οποίο η εξουσία θα λογοδοτεί. Επιπλέον, με την απουσία αποτελεσματικής παγκόσμιας πολιτικής, οι τοπικές λύσεις θα υπονομεύονται πάντα από ομάδες συμφερόντων που δεν μοιράζονται το ίδιο όραμα με εμάς. Ίσως, για παράδειγμα, καταφέρναμε να πείσουμε τους ανθρώπους που μένουν στον ίδιο δρόμο με εμάς να εγκαταλείψουν τα αυτοκίνητα τους με την ελπίδα να αποτραπεί η κλιματική αλλαγή αλλά, εάν το σύνολο των κατοίκων όλων των περιοχών δεν συνδράμουν την πολιτική μας ή δεν δεσμευτούν από τους ίδιους κανόνες, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αφήνουμε περισσότερο χώρο για να επεκταθούν οι γειτονικές κοινότητες. Μπορεί να κηρύξουμε την περιοχή μας αποπυρηνικοποιημένη ζώνη αλλά, αν δεν δουλέψουμε όλοι ταυτόχρονα σε διεθνές επίπεδο για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων, δεν θα έχουμε κάνει το παραμικρό για να προστατευτούμε από όλους εκείνους που δεν είναι τόσο ευγενικοί όσο εμείς. Με άλλα λόγια θα στερούσαμε από τον εαυτό μας τη δύναμη ν' αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Αρχικά, με την ανοικοδόμηση της παγκόσμιας πολιτικής, εδραιώνουμε τον πολιτικό χώρο μέσα στον οποίο έχουν τη δυνατότητα να ανθήσουν οι τοπικές εναλλακτικές λύσεις. Αντίθετα, εάν έχουμε την πρόθεση να εγκαταλείψουμε τη διακυβέρνηση των απαραίτητων παγκόσμιων οργανισμών σε άλλους, τότε αυτοί οι οργανισμοί θα εξολοθρεύσουν τις τοπικές, αλλά ακόμα και τις εθνικές μας λύσεις μία προς μία. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη προοπτική στην επινόηση μιας εναλλακτικής εθνικής οικονομικής πολιτικής, όπως αυτή που παλιότερα υποστήριζε ο τωρινός Πρόεδρος της Βραζιλίας Luis Inacio «Lula» da Silva, εάν δεν ανατραπεί πρώτα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Μικρή είναι επίσης η προοπτική της μάχης για την προστασία ενός κοραλλιογενούς υφάλου από την τοπική μόλυνση, εάν δεν έχει γίνει κάτι για να εμποδίσουμε τις αλλαγές στο κλίμα που θα καταστρέψουν το περιβάλλον που απαιτείται για να επιβιώσει. Ενώ είναι εύκολο να ενώσεις ένα κίνημα μέσα από την αντίσταση, άλλο τόσο εύκολο είναι να το διαιρέσεις κάνοντας μια πρόταση. Αυτό το κίνημα, μέσα στο οποίο έχουν βρει στέγη μαρξιστές, αναρχικοί, κρατιστές, φιλελεύθεροι, οπαδοί της ελεύθερης βούλησης, πράσινοι, συντηρητικοί, επαναστάτες, αντιδραστικοί, ανιμιστές, βουδιστές, ινδουιστές, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, έχει θάψει τις εντός του διαφορές προκειμένου να πολεμήσει τους κοινούς του εχθρούς. Αυτές οι διαφορές θα αναδυθούν ξανά καθώς το κίνημα θα επιζητεί το συνασπισμό γύρω από μία κοινή ομάδα λύσεων. Μέχρι τώρα έχουμε αποφύγει αυτή τη σύγκρουση επιτρέποντας στους εαυτούς μας να πιστεύουν ότι μπορούμε να ασχολούμαστε ταυτόχρονα με εκατοντάδες θέματα που αφορούν τον πλανήτη χωρίς το διασκορπισμό των δυνάμεων μας. Φανταζόμαστε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ενοποιημένη δύναμη των αντιπάλων μας με ένα συνονθύλευμα αντιφατικών ιδεών. Είναι ολοφάνερο ότι η συνοχή του κινήματος ανταγωνίζεται τη συνοχή των προτάσεων του και ότι η επιδίωξη ενός σαφούς πολιτικού προγράμματος θα αποξενώσει κάποιους από τους συμμετέχοντες, αλλά είναι επίσης βέβαιο πως από τη στιγμή που θα αρχίσουμε να αποτελούμε μία θανάσιμη απειλή για την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα προσελκύσουμε πολύ περισσότερους υποστηρικτές από αυτούς που έχουμε μέχρι τώρα» [σελ. 21 παρ. τελ. – 24 παρ.1]

«Είναι πλέον δύσκολο να σκεφτούμε κάποιο ζήτημα εθνικής σημασίας το οποίο να σταματά στα εθνικά σύνορα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου έχει επεκτείνει την επιρροή του τόσο πολύ ώστε οι αποφάσεις του να διέπουν τα πάντα, από τη σήμανση των τροφίμων μέχρι τα δρομολόγια των σιδηροδρόμων. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ έχουν διεμβολίσει τα φτωχότερα έθνη σε τέτοιο βαθμό που, σε κάποιες περιπτώσεις, να έχουν λόγο μέχρι και για το ποιες μάρκες υπολογιστών θα αγοράζουν τα σχολεία τους. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας βοηθούν στον καθορισμό τού αν θα ζούμε ειρηνικά ή υπό τη μόνιμη απειλή της τρομοκρατίας και του πολέμου. Οι κλιματικές αλλαγές, ο οικονομικός τυχοδιωκτισμός, το χρέος και η αποσταθεροποίηση μας επηρεάζουν όπου και αν ζούμε. Καθώς τα πάντα έχουν παγκοσμιοποιηθεί, εκτός από τη δημοκρατία, όσοι κυβερνούν τον κόσμο μπορούν να κανονίζουν τις δουλειές τους χωρίς να μας δίνουν λογαριασμό. Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι, πολλές — οι περισσότερες ίσως — από τις αποφάσεις που λαμβάνουν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και αντανακλούν μόνο εκείνα της κυρίαρχης μειονότητας» [σελ. 89-90]

«Τα τέσσερα κυριότερα εγχειρήματα είναι: Ένα δημοκρατικά εκλεγμένο παγκόσμιο κοινοβούλιο· Μία εκδημοκρατισμένη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών η οποία θα αναλάβει τις αρμοδιότητες από τις οποίες περιβάλλεται το Συμβούλιο Ασφαλείας. Μία Διεθνής Ένωση Συμψηφισμού που αυτόματα θα εξαλείφει τα εμπορικά ελλείμματα και θα εμποδίζει τη συσσώρευση χρέους. Ένας Οργανισμός Σωστού Εμπορίου ο οποίος θα περιορίζει τους πλουσίους ενώ θα οδηγήσει στη χειραφέτηση των φτωχών» [σελ. 16 παρ.1]

«Θεωρητικά, ένα παγκόσμιο κοινοβούλιο μας εφοδιάζει με τρία δημοκρατικά μέσα που ακόμα δεν κατέχουμε. Το πρώτο είναι μια συνέλευση που θα έχει κύρος και θα διαθέτει αναγνώριση και στην οποία οι καλές ιδέες θα μπορούν να πολεμούν τις κακές. Δεν υπάρχει βέβαια εγγύηση ότι ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβούλιο θα λαμβάνει συνετές αποφάσεις, ότι οι λαοί θα εκλέγουν όσους αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα τους με τον πλέον ικανοποιητικό τρόπο ή ότι οι μεταξύ τους διαμάχες θα επιλύονται πάντα προς όφελος της δικαιοσύνης και των ίσων αποστάσεων. Αυτό όμως αποτελεί ένα ρίσκο που είναι παντού συνυφασμένο με τη δημοκρατία. Είναι εκείνο που διατηρεί τη δημοκρατία. Δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι η δημοκρατία θα λαμβάνει τις αποφάσεις που εμείς θεωρούμε σωστές. Αλλά μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι χωρίς τη δημοκρατία θα λαμβάνονται πάντα οι λανθασμένες. Το δεύτερο είναι ότι αποτελεί σύστημα στο οποίο είναι δυνατόν, θεωρητικά, να λογοδοτούν οι παγκόσμιες και διεθνείς δυνάμεις. Παρέχει στους λαούς της Γης μια ευκαιρία να επηρεάζουν αποφάσεις που έχουν αντίκτυπο στη ζωή τους και να κάνουν τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι δρουν εκ μέρους τους να τους σέβονται. Η τρίτη είναι μια επιταχυνόμενη σύντηξη ανθρώπινων συμφερόντων, που μας ωθεί προς τη μεταφυσική μετάλλαξη» [σελ. 91 παρ. 1-3]

«Οι 50.000 άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν το 2002 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ αντιπροσώπευαν μόνο τους εαυτούς τους. Ακόμα και έτσι, κοινή αντίληψη αποτελούσε το ότι η συγκέντρωση τους ήταν η μόνη διεθνής συνέλευση που θα είχε κάποιο δικαίωμα να ισχυριστεί ότι αντανακλά τις απόψεις των λαών της Γης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αξιωματούχοι των ισχυρότερων κυβερνήσεων και οργανισμών του κόσμου ήρθαν και προσπάθησαν να πείσουν το ακροατήριο πως λαμβάνουν υπόψη τους τις απόψεις του. Οι Γάλλοι υπουργοί που επισκέφθηκαν το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ ήταν διπλάσιοι σε αριθμό σε σχέση με εκείνους που συμμετείχαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, την επίσημη διακυβερνητική συνδιάσκεψη που πραγματοποιούνταν ταυτόχρονα στη Νέα Υόρκη. Ακόμα και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενός διεθνούς σώματος που σπανιότατα λογοδοτεί για τις αποφάσεις του, υπέβαλε αίτημα να είναι ομιλητής. Όμως, για να φανεί πού πραγματικά υπάρχει ηθική ισχύς, το αίτημα του απορρίφθηκε» [σελ. 101 παρ. 2]

«Αν, όπως ισχυριζόμαστε, ανήκουμε σε ένα «κίνημα παγκόσμιας δικαιοσύνης», τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να αποδεχτούμε την απώλεια της εθνικής μας ισχύος, προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι ο πλανήτης θα διοικείται προς όφελος όλων μας. Για να αντιταχθούμε στην υπερβολική ισχύ των κυβερνήσεων μας, θα πρέπει πρώτα να αντιταχθούμε στα ένστικτα μας: στο φόβο μας μήπως και ελευθερωθούν οι υπόλοιποι λαοί, και στη νωθρότητα που προκύπτει από το γεγονός ότι νιώθουμε ελεύθεροι να μη δρούμε επειδή γνωρίζουμε πως είναι ανήμποροι να δράσουν. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να οδηγήσουμε τα επιχειρήματα μας στη λογική τους κατάληξη, τότε καλό θα ήταν να μαζέψουμε τα πανό μας και να πάμε σπίτι μας» [σελ. 111-112]

«Ο παγκόσμιος πληθυσμός, σε αντίθεση με τους πληθυσμούς των εθνικών κρατών, αποτελεί μια αυτοπροσδιοριζόμενη οντότητα, μια χώρα με σύνορα αδιαμφισβήτητα, της οποίας η συνείδηση του κοινού της πεπρωμένου δεν έχει ανάγκη από πατριωτικούς λόγους, σημαίες να κυματίζουν και πολέμους εναντίον άλλων κόσμων. Αν και οι περισσότεροι από εμάς ακόμα δεν το παραδέχονται, η οικουμενική ταυτότητα — ή, καλύτερα, η ταυτότητα του είδους— υπάρχει από τη στιγμή εκείνη που οι πρόγονοι μας περπάτησαν στα δύο πόδια. Οι δημαγωγοί που δημιούργησαν έθνη και εδραίωσαν αυτοκρατορίες αναζητούσαν άλλοθι για τη διακυβέρνηση τους, ισχυριζόμενοι ότι οι άνθρωποι που ζουν πέρα από τα σύνορα είναι ριζικά διαφορετικοί από όσους βρίσκονται εντός των συνόρων. Τώρα όμως που η διαδικασία κατασκευής ρατσιστικών στερεοτύπων, την οποία χρειάζονταν οι αυτοκρατορίες, αρχίζει να υποχωρεί (ή, ακριβέστερα, λόγω του πολυεθνικού χαρακτήρα των ισχυρών κρατών, κρατιέται στην άκρη και χρησιμοποιείται μόνο για τους αρχηγούς του εχθρού), πολλοί άνθρωποι διαπιστώνουν ότι τα υπόλοιπα μέλη του είδους έχουν γενικά τις ίδιες ανάγκες και αντιδράσεις, και ότι αυτές οι ανάγκες και αντιδράσεις διαφέρουν από εκείνες των άλλων ειδών. Η υπηκοότητα του ανθρώπινου είδους, αυτό που ο Άλφρεντ Τένισον ονόμασε Κοινοβούλιο του Ανθρώπου, έχει μια προγενέστερη ύπαρξη» [σελ. 117-118]

«Οι οικουμενικοί μας αντιπρόσωποι δεν θα είχαν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν ότι, για λόγους «εθνικής ασφαλείας» δεσμεύονται να μην αποκαλύπτουν τις πλήρεις λεπτομέρειες των συναντήσεων και συζητήσεων στις οποίες παρευρίσκονται, καθώς δεν θα υπάρχει κάποια εθνική ασφάλεια την οποία θα πρέπει να υπερασπιστούν. Επομένως, το οικουμενικό μας κοινοβούλιο θα είναι περισσότερο διάφανο από κάθε εθνική συνέλευση. Σε συνδυασμό με την προταθείσα δυνατότητα να απολύουμε τους αντιπροσώπους μας, ατομικά ή και στο σύνολο τους, η συγκεκριμένη εξασφάλιση μας δίνει μάλλον αρκετά μέσα να τους πιέζουμε ώστε να μην υποκύπτουν στις βουλές των ισχυρών. Θα μπορούσαμε επίσης να θεσπίσουμε έναν αυστηρό και σαφή ορισμό της διαφθοράς και να επικαλούμαστε τη βοήθεια του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη δίωξη όποιου αντιπροσώπου παραβεί τους κανόνες» [σελ. 130 παρ. 3]

«Εάν οι εταιρείες δρουν διεθνώς, τότε ασφαλώς το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι κανόνες. Ελέγχοντας τις εταιρείες, τις εμποδίζουμε να περιορίζουν τις δημοκρατικές επιλογές των χωρών στις οποίες δραστηριοποιούνται» [σελ. 234 παρ.1 τέλος]

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Για το ύψος της βουλευτικής αποζημίωσης


Τις προάλλες δόθηκε στη δημοσιότητα το “(πόθεν) έσχες” των πολιτικών και, με αφορμή αυτό, (ξανα)ανέκυψε το θέμα των εισοδημάτων τους και ειδικότερα της βουλευτικής αποζημίωσης. Επ’ αυτού επιτρέψτε μου να συνεισφέρω κάτι που διάβασα, προσφάτως, στο βιβλίο του Τζορτζ Μονμπιοτ “Η εποχή της συναίνεσης – Μανιφέστο για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων”, το οποίο, μετάφραση Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός


«Ένα [ακόμα] μέτρο προστασίας θα ήταν οι μισθοί των αντιπροσώπων να κρατηθούν σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Σε χώρες όπου η βουλευτική αποζημίωση είναι πολύ μεγαλύτερη από τον μέσο εθνικό μισθό, οι αντιπρόσωποι απομακρύνονται από το λαό. Ο μισθός τους τους ενθαρρύνει να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως άρχουσα τάξη. 'Οσοι, υπερασπίζονται τους υψηλούς μισθούς για τους αντιπροσώπους, υποστηρίζουν πως είναι αναγκαίοι ώστε να προσελκυσθούν οι «καλύτεροι» υποψήφιοι και ότι προστατεύουν από τη διαφθορά όσους τελικά εκλέγονται, καθώς δεν χρειάζεται να συμπληρώνουν το μισθό τους. Προσωπικά, όμως, πιστεύω ότι οι «καλύτεροι» υποψήφιοι είναι οι άνδρες και οι γυναίκες που είναι έτοιμοι και έτοιμες να θέσουν το προσωπικό τους συμφέρον κάτω από το συμφέρον των λαών που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν. Οι υψηλοί μισθοί προσελκύουν άπληστα άτομα. Εάν οι βουλευτές έχουν χαμηλές αμοιβές, όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την προώθηση του εαυτού τους είναι πολύ πιθανό να σταθούν μακριά από το κοινοβούλιο. Αντί να θρηνούμε για την εξαφάνιση τους, όπως κάνουν πολλοί απ' αυτούς μέσα στο πολιτικό σύστημα, θα έπρεπε να τους ευχηθούμε «στα τσακίδια». Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι βουλευτές της Βραζιλίας προσπάθησαν να εξαλείψουν τη διαφθορά (ή, τέλος πάντων, αυτό επικαλέστηκαν ως δικαιολογία) απονέμοντας στους εαυτούς τους την υψηλότερη βουλευτική αποζημίωση του κόσμου. Αυτό που τελικά συνέβη ήταν ότι απέκτησαν αρκετό νόμιμο πλούτο ώστε να κρύβουν τα επιπλέον χρήματα που, κάποιοι από αυτούς, έπαιρναν από δωροδοκίες. Κανένας δεν μπορούσε πλέον να ισχυριστεί ότι τα ολοκαίνουργια αυτοκίνητα και σπίτια τους αποτελούσαν απόδειξη ότι έπαιρναν χρήματα τα οποία δεν δικαιούνταν. Επιπλέον, όπως γνωρίζει ο καθένας που έχει μελετήσει τις αμοιβές στον επιχειρηματικό τομέα, οι υψηλές αμοιβές δεν φαίνεται να ικανοποιούν την απληστία, αντίθετα την ενθαρρύνουν» [σελ. 135 παρ.2 – 136 παρ.2]

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

«Το ελληνορωμαίικο δίλημμα (κατά τον Πάτρικ Λη Φέρμορ)»

Πάτρικ Λη Φερμορ. Άγγλος ταξιδιώτης και περιηγητής (με την παλιά, σχεδόν ξεχασμένη πλέον, έννοια των όρων αυτών).

“Μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα περπάτημα, ύστερα από χρόνια περιήγησης με τη γυναίκα του, την Τζόαν, ο Πάτρικ Λη Φέρμορ κατέληξε στην Καρδαμύλη, όπου έχτισε ένα πέτρινο σπίτι κουβαλώντας μκααθεμιά από τις πέτρες με την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Νίκου Χατζημιχάλη. Σε αυτό το σπίτι φιλοξένησε τον Γιώργο Σεφέρη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο – Γκίκα και τις μυθικές συντροφιές τους. Σε αυτό το σπίτι τον επισκέπτονται ακόμη και σήμερα οι θαυμαστές του, αλλά και δημοσιογράφοι που θέλουν να συναντήσουν από κοντά τον 95χρονο δημιουργό που έχει ρουφήξει τη ζωή με κάθε τρόπο. Κουμπά ακόμη, είναι γερό ποτήρι, αλλά διαμαρτύρεται επειδή χάνει τη μνήμη του”. Αυτά διαβάζουμε, μεταξύ πολλών άλλων, στο Βήμα της Κυριακής 1.8.2010, όπου παρουσιάζεται η επανέκδοση του κλασικού, πλέον, βιβλίου του “Ρούμελη, Οδοιπορικό στη Βόρεια Ελλάδα”. Ένα κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρεται στις διακρίσεις που έχει ο “Έλληνας” από τον Ρωμιό”, οι οποίες παρουσιάζονται, υπό μορφή πίνακα, στο ίδιο φύλλο της προαναφερθείσας εφημερίδας.

Θεώρησα χρήσιμο - ωφέλιμο, για (να αποκτήσουμε) την εθνική μας αυτογνωσία, να σκύψουμε (κριτικά, πάντοτε!) πάνω στην άποψη ενός ξένου, που αγάπησε πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες (ή τους Ρωμιούς;॥)


Το ελληνορωμαίικο δίλημμα

28 πράγματα που μου έμαθε η ζωή στην Ελλάδα


Ο Ρωμιός / Ο Έλληνας


1.- Πράξη

Θεωρία

2.- Το συγκεκριμένο

Το αφηρημένο

3.- Το πραγματικό

Το ιδανικό

4.- Προσωπική φιλοδοξία

Ευρύτερες επιδιώξεις

5.- Αυτοσχεδιασμός

Σύστημα

6.- Εμπειριοκατία

Δόγμα

7.- Θαυμασμός για την υλική πρόοδο της Δύσης, δυσπιστία για τις θεωρίες των Δυτικών

Θαυμασμός για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον ριζωμένο στις φιελελεύθερες ιδέες της Αρχαίας Ελλάδας. Κάποια δυσπιστία απέναντι στον υλισμό της Δύσης

8.- Δυσπιστία απέναντι στον νόμο. Πρόθυμη παράκαμψή του με ελιγμούς, με ευνοιοκρατία ή με οποιοδήποτε από τα παλαιά κακά τερτίπια

Σεβασμός για τον νόμο. Δισταγμός, για λόγους αρχής, να τον παρακάμψει με τα έναντι αναφερόμενα μέσα

9.- Σεβασμός για τη μάθηση ως μέσο προώθησης

Σεβασμός για τη μάθηση αυτή καθεαυτή

10.- Βλέπει τον κόσμο έξω σαν πεδίο για εκμετάλλευση

Ταξιδεύει αναζητώντας γνώσεις ή νόμιμη συναλλαγή

11.- Θεωρεί ότι η Ελλάδα βρίσκεταιέξω από την Ευρώπη

Θεωρεί την Ελλάδα τμήμα της Ευρώπης

12.- Βεβαιότητα του κάθε Ρωμιού ότι είναι κατάλληλος για πρωθυπουργός

Ευπρεπής αυτοπεποίθηση

13.- Τάση να λυθούν οι πολιτικές δυσκολίες με επανάσταση

Πίστη στις συνταγματικές μεθόδους, με την επανάσταση μόνον ως έσχατη λύση

14.- Μοιρολατρεία

Φιλοσοφική αμφιβολία

15.- Πάθος για τις εφημερίδες, ιδίως τις πολιτικές στήλες

Πάθος για τις εφημερίδες, ιδίως τις πολιτικές στήλες

16.- Απέχθεια με το γυμνό γεγονός και βιασύνη για την επένδυση, τη μεγέθυνση και την επεξεργασία αυτού του γεγονότος. “Η ικανότητα για μυθοποίηση”

Σχετική απουσία αυτής της τάσης

17.- Ευθιξία απέναντι στην προσβολή, που οδηγεί σε παράτολμες, βίαιες και αυτοκαταστροφικές πράξεις ή σε αιώνια και αδυσώπητη έχθρα

Η ίδια ευθιξία, αλλά αντίδραση λιγότερο βίαιη, που απαιτεί πιο ήπιες κυρώσεις

18.- Απελπισία και μελαγχολία (στενοχώρια), άμα δεν πάνε καλά τα πράγματα. Μπορεί να αμβλυνθεί σιγά – σιγά με τη μοιρολατρεία, τις παροιμίες και μια σωτήρια προσαρμοστικότητα

Οι ίδιες τάσεις, σημαντικά μικρότερες, μετριασμένες από την παρηγοριά της φιλοσοφίας

19.- Εγκράτεια και λιτότητα που διακόπτονται από διονυσιακά διαλείμματα

Τα διαλείμματα πιθανόν να είναι λιγότερο διονυσιακά

20.- Εξωτερική αποδοκιμασία αλλά μυστική συμπάθεια στο μακρινό παρελθόν, για τη ληστεία και την πειρατεία, επιβιώσεις μια έντονης και αναρχικής ζωής

Ευνόητη καταδίκη των εν λόγω, επειδή θεωρούνται προσκόμματα στη διακυβέρνηση και στη λειτουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους. “Ρωμαίικες δουλειές” στη χειρότερη μορφή τους

21.- Αγάπη μιας μικρής ανυπόληπτης μειονότητας για περιστασιακό κάπνισμα χασίς, συνοδευτικό του τραγουδιού και του χορού

Πραγματική απέχθεια για αυτό το ανατολίτικο υπόλειμμα

22.- Πίστη στις θαυματουργικές ιδιότητες ορισμένων εικόνων

Φωτισμένη δυσπιστία

23.- Αυστηρή τήρηση των θρησκευτικών νηστειών και των εορτών και ενστικτώδης φυλετική διατήρηση πολλών από τα εξωτερικά σημάδια της Ορθοδοξίας

Τάση να παραβλέπονται όλα αυτά, εκτός από τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα

24.- Πατριωτισμός που στηρίζεται στο ’21 και που εμπνέεται, σε καιρό πολέμου, από την ανάμνηση των αρματωλών και των κλεφτών

Πατριωτισμός που στηρίζεται στο ’21 και εμπνέεται, σε καιρό πολέμου, από τους ήρωες της αρχαιότητας

25.- Ο πόλεμος με τη μορφή αντάρτικου

Η στρατιωτική επιστήμη

26.- Εμπειρικοί κανόνες

Εγχειρίδια

27.- Νοσταλγία για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Νοσταλγία για τον αιώνα του Περικλέους

28.- Ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς

Οι κίονες του Παρθενώνα


[Πηγή: “Το Βήμα” 1 Αυγούστου 2010 / Βιβλία, σελ. 29 (7)]


Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ντομινίκ Στρίτφιλντ “Brainwash – Πλύση εγκεφάλου και μυστικές υπηρεσίες”


Το Brainwash – Πλύση εγκεφάλου και μυστικές υπηρεσίες” του Ντομινίκ Στρίτφιλντ, που σε μετάφραση του Ανδρέα Σοκοδήμου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένα ογκώδες βιβλίο για ένα αρκετά ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, θέμα। Διάβασα και έμαθα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα επί του θέματος. Παραθέτω μεν κάποια αποσπάσματα, αλλά για να σχηματίσετε πιο ολοκληρωμένη άποψη προφανώς θα πρέπει να το προμηθευτείτε και να το διαβάσετε ολόκληρο!


«Ο Γουότσον θεώρησε ότι βρισκόταν σε καλό δρόμο για να διατυπώσει τη θεωρία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Γι’ αυτόν, το κατάλληλο είδος «επέμβασης» ήταν δυνατόν να προγραμματίσει τη συμπεριφορά των παιδιών από τη γέννησή τους και μετά. «Δώστε μου ένα μωρό», έλεγε γεμάτος υπερηφάνεια, «και θα το κάνω να μάθει να σκαρφαλώνει και να χρησιμοποιεί τα χέρια του για να κατασκευάσει κτίρια από πέτρες ή ξύλα... Θα το μεταμορφώσω σε κλέφτη, πιστολέρο ή ναρκομανή... Θα το κάνω κωφάλαλο, αλλά και σαν την Έλεν Κέλερ... Ο άνθρωπος πλάθεται, δε γεννιέται» [σελ. 27 παρ.2]

«Τη «διεστραμμένη επιστήμη» του ελέγχου του μυαλού, που είναι νόθο παιδί της ψυχιατρικής και της στρατιωτικής έρευνας, ήταν ανατριχιαστικό ακόμα και να τη σκέφτεσαι. Το 1953 μια διάσκεψη της Επιτροπής Ψυχολογικής Στρατηγικής της CIA προειδοποίησε ότι η χορήγηση φαρμάκων από τους Σοβιετικούς ήταν τόσο πιθανή που οι Αμερικανοί πολιτικοί έπρεπε να παρακολουθούνται στενά μήπως διαπιστωθούν «σημάδια αλλαγής της προσωπικότητας τους» [σελ. 39 παρ.2 μέση]

«'Όταν στερήσεις από τον εγκέφαλο πληροφορίες, δε λειτουργεί φυσιολογικά... ο εγκέφαλος έχει τις ιδιαιτερότητες του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά παρά μόνον όταν λαμβάνει ορισμένη ποσότητα πληροφοριών με βάση τις οποίες μπορεί να λειτουργήσει, ενώ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ούτε μία ομάδα δραστηριοτήτων αδιάκοπα και επ' αόριστο». «Δε χωρεί αμφιβολία», κατέληξε ο Χινκλ, «ότι η απομόνωση, η κόπωση και η στέρηση του ύπνου προκαλούν διαταραχές στην εγκεφαλική λειτουργία... πιθανόν να είναι σωστό να πούμε ότι αν κάτι απ' όλα αυτά θα συνεχιστεί για πολύ χρόνο, θα αποδιοργανώσει την εγκεφαλική λειτουργία οποιουδήποτε ατόμου» [σελ. 157 παρ.2 β’ μισό]

«Ο Βέρνον διατύπωσε την άποψη ότι μπορεί να ήταν δυνατή και η στροφή ενός χριστιανού προς τον ισλαμισμό, με βοήθεια της απομόνωσης των αισθήσεων και την εκπομπή των κατάλληλων μαγνητοφωνημένων μηνυμάτων. Ταυτόχρονα, λόγω της διαδικασίας της στέρησης, θα γινόταν πιο ευάλωτος στην προπαγάνδα. «Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε», έγραψε ο Βέρνον, «ότι οι επιπτώσεις της "απομόνωσης των αισθήσεων" είναι όμοιες μ' εκείνες της πλύσης εγκεφάλου. Αυτό σημαίνει ότι ο περιορισμός κάνει το άτομο πιο ευάλωτο στην προπαγάνδα και οδηγεί σε μεγαλύτερη στροφή στάσης... Παρόλο που οι ΗΠΑ ποτέ δε χρησιμοποίησαν μια τέτοια τεχνική και πιθανότατα δε θα εφαρμόσουν ποτέ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσαμε να καταστρώσουμε μια πολύ αποτελεσματική τεχνική πλύσης εγκεφάλου» [σελ. 158 παρ.2]

«Τον Απρίλιο κάποιοι αξιωματούχοι του Αγγλικού Ανακριτικού Κέντρου, πιθανότατα από το Μάρσφιλντ, διοργάνωσαν ένα ειδικό σεμινάριο για στελέχη της Διωκτικής Ομάδας, για να τους διδάξουν τις ανακριτικές μεθόδους που σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν όταν θα άρχιζαν οι συλλήψεις υπόπτων. Στο σεμινάριο τα στελέχη της Διωκτικής Ομάδας πήραν μαθήματα χρήσης αυτού που ο Στρατός ονόμαζε «Πέντε Τεχνικές» (χρήση κουκούλας, ορθοστασία μπροστά σε τοίχο, λευκός θόρυβος, στέρηση ύπνου, διατροφή μόνο με νερό και ψωμί) […] Σε συνδυασμό με το φόβο, τη στέρηση ύπνου, τη βαναυσότητα, τον «λευκό θόρυβο» και τη μειωμένη λήψη τροφής και νερού, το γεγονός ότι κανένας από τους κρατούμενους δεν ήξερε πόσο θα κρατούσε αυτό το μαρτύριο, έκανε αυτό που ζούσαν μοναδική και ανατριχιαστική εμπειρία» [σελ. 169 παρ. προτελ. μέση & 170 παρ.1 τέλος]

«Ο όρος «πλύση εγκεφάλου» είναι ένας πρακτικός όρος επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα άτομο που εκτελεί ενέργειες που δεν είναι του χαρακτήρα του. Αν τα παιδιά σου γίνουν οπαδοί των Μούνις ή μουσουλμάνοι, τοποθετούν βόμβες ή σκοτώνουν πολίτες (ή αυτοκτονούν), πρέπει να έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Στο κάτω κάτω, οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν κάνουν τέτοια πράγματα, σωστά; Παρόλο που κανένας δε γνωρίζει πραγματικά τι σημαίνει «πλύση εγκεφάλου», πώς λειτουργεί ή ποιος τη χρησιμοποιεί, ο όρος εφαρμόζεται παντού. Έχει νόημα. Εκτός αυτού, έχουμε διαβάσει πολλά και στις εφημερίδες. 'Όταν κάποια άτομα ζώνονται εκρηκτικά και ανατινάζουν λεωφορεία και τρένα, δυο μόνο πιθανές εξηγήσεις υπάρχουν: Αν είναι αλλοδαποί, τότε είναι ΚΑΚΟΙ. Αν δεν είναι, έχουν υποστεί ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ. Γιατί ο Τζον Γουόκερ Λιντ πήγε με το μέρος των Ταλιμπάν; Γιατί ο Ρίτσαρντ Ριντ έκρυψε μια βόμβα στα παπούτσια του; Γιατί ο Τζον Μοχάμεντ κι ο Λι Μάλβο σκότωσαν δέκα άτομα και τραυμάτισαν άλλα τρία έχοντας πάρει θέση στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους; Γιατί να θέλει κάποιος να ρίξει ένα αεροπλάνο στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου; Φυσικά, επειδή έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου. Η λύση είναι απλή και κομψή. Η πλύση εγκεφάλου εξαλείφει την ανάγκη για περίπλοκες εξηγήσεις, που συνεπάγονται έρευνα, ανάλυση ή σκέψη. Κάνει τις περίπλοκες καταστάσεις απλές. Και έτσι, μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Ενώ η πλύση εγκεφάλου μπορεί να είναι μια εύκολη εξήγηση, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η χρησιμοποίηση του όρου δε μας συμφέρει, Ο πρώτος είναι ότι μας αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά αίτια της καταστροφικής ή αχαρακτήριστης συμπεριφοράς και μας αφήνει ανήμπορους να τα εξαλείψουμε και μας αφήνει ευάλωτους σε περαιτέρω παρόμοια συμπεριφορά. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η πλύση εγκεφάλου αυτή καθαυτή, ενώ μας διαβεβαιώνει ότι είμαστε φυσιολογικοί και οι άλλοι δεν είναι, μπορεί να έχει ανατριχιαστικές συνέπειες. Σε διάφορες χρονικές στιγμές στην ιστορία του φαινομένου, η φοβία για την πλύση εγκεφάλου έχει πάρει σχεδόν επιδημικές διαστάσεις. Κάνει τους εχθρούς μας να φαίνονται πολύ πιο πανούργοι και κακοί από όσο πραγματικά είναι. Αν είναι αρκετά έξυπνοι και κακοί για να το κάνουν αυτό, για ποιο πράγμα δεν είναι αρκετά έξυπνοι και κακοί; Έτσι κι εμείς, όπως ο Chicken Licken, τρέχουμε εδώ κι εκεί πανικόβλητοι για να προειδοποιήσουμε τους φίλους μας: «Από στιγμή σε στιγμή θα πέσει ο ουρανός! Θα πέσει ο ουρανός!» Η παράνοια της πλύσης εγκεφάλου είναι φρικτά μεταδοτική. Υπάρχει κι ένας τελευταίος λόγος για τον οποίο η χρήση του όρου είναι επικίνδυνη: η ετικέτα «πλύση εγκεφάλου» τείνει να μας οδηγεί σε κάθε λογής τόπους που πραγματικά δε θέλουμε να επισκεφθούμε. Κατά τραγικό τρόπο, αυτό είναι σ' ένα βαθμό αποτέλεσμα της έκδοσης του βιβλίου του Τζον Μαρκς Η έρευνα για τον υποψήφιο της Μαντζουρίας. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο ερευνητικός θρίαμβος του Μαρκς τροφοδοτούσε τις αρτηρίες ενός πλούσιου δικτύου θεωριών συνωμοσίας. Ο δολοφόνος του JFK, ο δολοφόνος του Ρόμπερτ Κένεντι, η «Οικογένεια» του Τσαρλς Μάνσον, τα θύματα αυτοκτονίας του Τζόουνσταουν και η Πάτι Χιρστ είχαν όλοι υποστεί «πλύση εγκεφάλου». Για τα άτομα που βάζουν τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, η πλύση εγκεφάλου έδινε μια εκπληκτική μέθοδο να ενταχθεί και η CIA σε μια θεωρία συνωμοσίας. Το μόνο που χρειαζόταν για να κατασκευαστεί μια εύλογη ιστορία ήταν η παρακάτω όμορφα παραμορφωμένη λογική: (1) Η CIA ασχολούνταν με την πλύση εγκεφάλου. (2) Θρησκευτικές ομάδες, δολοφόνοι και τρομοκράτες είτε χρησιμοποιούν τεχνικές πλύσης εγκεφάλου είτε έχουν υποστεί οι ίδιοι πλύση εγκεφάλου. Και συνεπώς: (3) Η CIA βρίσκεται πίσω από τις θρησκευτικές οργανώσεις, τις δολοφονίες και την τρομοκρατία. Ανοίξτε τον υπολογιστή σας, πληκτρολογήστε σε μια μηχανή αναζήτησης τις λέξεις «έλεγχος μυαλού» και δείτε ποιες θεωρίες συνωμοσίας θα προκύψουν ως απάντηση. Αυτές πολλαπλασιάζονται καθημερινά (σύμφωνα με το Google το Φεβρουάριο του 2006 υπήρχαν 112.000.000 διευθύνσεις στο Διαδίκτυο), και καθεμιά είναι δυσνόητη όπως κι όλες οι προηγούμενες και καθεμιά παραθέτει σαν στοιχείο για την εγκυρότητα της το βιβλίο του Μαρκς. Θέλετε να ενημερωθείτε για τις απαγωγές από εξωγήινους; Θέλετε να μάθετε για τον έλεγχο του μυαλού από τους ναζί; Θέλετε να γνωρίζετε κάτι για την πλύση εγκεφάλου στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία; Μήπως θέλετε να ξέρετε πώς ελέγχει το μυαλό σας το Scooby Doo; Την αλήθεια θα τη βρείτε εκεί. Τόση είναι η μαγεία της θεωρίας γύρω από την πλύση εγκεφάλου, που μια πρόσφατη έρευνα στη Βρετανία αποκάλυψε ότι «ο έλεγχος του μυαλού» είναι η πιο προσφιλής συνωμοτική θεωρία σε παγκόσμια κλίμακα, πιο μπροστά ακόμα κι από τη δολοφονία του Κένεντι, το θάνατο της Μέριλιν Μονρόε και τις δήθεν επισκέψεις στη Σελήνη. Αν δεν υπάρχουν αποδείξεις, αν οι μαρτυρίες από πρώτο χέρι δε συμφωνούν ή αν δεν μπορεί κανείς να θυμηθεί τίποτα, αυτό συμβαίνει επειδή οι πρωταγωνιστές υπέστησαν πλύση εγκεφάλου. Στο χώρο του ελέγχου του πνεύματος, όσο λιγότερα αποδεικτικά στοιχεία υπάρχουν τόσο πιο σατανική είναι η συνωμοσία (στο κάτω κάτω το θύμα της πραγματικής επέμβασης στο μυαλό δε γνωρίζει ότι είναι θύμα). Η πραγματική ιστορία που παρουσίασε ο Μαρκς στο βιβλίο του έγινε αιτία να δημιουργηθεί ένα δίκτυο απεγνωσμένης παράνοιας» [σελ. 441 – 444]

«Το γεγονός ότι ο όρος «πλύση εγκεφάλου» καθιερώθηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και έχει μυθιστορηματική βάση, δε σημαίνει ότι δεν έχει και κάποια δόση αληθείας. Όπως έχουν δείξει ερευνητές, σαν τον Ρόμπερτ Τζέι Λίφτον, τον Έντγκαρ Σέιν και τη Μάργκαρετ Σίνγκερ, υπάρχουν τεχνικές που μπορούν να «επέμβουν» στον εγκέφαλο και να πιέσουν κάποιον να αλλάξει τις πεποιθήσεις του. Πολλές απ' αυτές τις τεχνικές χρησιμοποιήθηκαν στην Κορέα και συνεχίζουν να εφαρμόζονται, σε κάποιο βαθμό, από θρησκευτικές οργανώσεις σήμερα. Για παράδειγμα, το να απομακρύνεις κάποιον από τον κοινωνικό του περίγυρο είναι μια καλή μέθοδος για να μειώσεις την πρόσβαση σε ενδεχομένως επιζήμια κριτική. Στερώντας του τον ύπνο και το φαγητό μπορείς να κάμψεις την αντίσταση του. Επίσης, βοηθάει η πρόκληση του φόβου, η δουλοπρέπεια, η επιβολή μιας «κλειστής» ή ιδιωτικής γλώσσας, η διδασκαλία τεχνικών για την καταπολέμηση της αμφιβολίας και την απασχόληση του μυαλού του, όπως άλλωστε βοηθάει και το να παίζεις με τα συναισθήματα ενοχής που νιώθει. Στο τέλος, όμως, ακόμα κι όταν εφαρμοστούν όλες αυτές οι μέθοδοι μαζί, δεν υπάρχει σίγουρα αποτελεσματική μέθοδος για να αναστρέψεις τις πεποιθήσεις του. Ομολογουμένως, θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουμε τέτοιες τεχνικές και να έχουμε το νου μας, αλλά οι ίδιες συμβουλές θα μπορούσαν να προσφερθούν σχετικά με τη διαφήμιση, την τηλεόραση, τις πολιτικές σχέσεις και οτιδήποτε διαβάζουμε, ακόμα και αυτό το βιβλίο. Δεν υπάρχει καμία μαγική επιστημονική μέθοδος πλύσης εγκεφάλου. «Οι άνθρωποι είναι λογικοί», λέει ο Ρίτσαρντ Οφς, ο οποίος συνεχίζει να καταθέτει σε δικαστήρια σχετικά με τη θρησκευτική κατήχηση και τις τεχνικές ελέγχου του μυαλού. «Έχουν την ικανότητα να κάνουν επιλογές. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να τους χειριστείς και να τους εκμεταλλευτείς στο έπακρο... Πλύση εγκεφάλου, όπως την αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος, δε νομίζω ότι υπάρχει. Δεν υπάρχει καμία μόνιμη αλλαγή. Οι δυνατότητες του ατόμου δεν αλλάζουν... Τα άτομα δε χάνουν τη βούληση τους. Παίρνουν κακές αποφάσεις, επειδή βρίσκονται σε καταστάσεις που είναι φτιαγμένες για να τους κάνουν να παίρνουν αυτές τις αποφάσεις». Η πλύση εγκεφάλου, με τη μορφή μιας ιστορίας που σε χαλαρώνει καθώς τη διαβάζεις ξαπλωμένος πριν κοιμηθείς, πρέπει να έχασε την αίγλη της πριν από χρόνια. Αυτό δε συνέβη γιατί ο μύθος γύρω από την πλύση εγκεφάλου ήταν πολύ ισχυρός. Όποτε φοβόμασταν ή δεν ήμασταν σίγουροι για κάτι, την επικαλούμασταν πάλι για να εξηγήσουμε τα πράγματα που μας προκαλούσαν αμηχανία. Στη δεκαετία του 1950 και του 1960 ήταν οι Ρώσοι. Στη δεκαετία του 1970 ήταν οι νέες θρησκευτικές κινήσεις και τα διαφημιστικά γραφεία. Στη δεκαετία του 1980 ήταν η μουσική heavy metal. Όπως ο Μπάτμαν, η πλύση εγκεφάλου ήρθε για να μας σώσει. «Δε φταίτε εσείς», μας είπε. «Εσείς δε θα μπορούσατε να κάνετε τίποτα. Δεν είστε εσείς υπεύθυνοι. Εσείς είστε απλώς το θύμα». Φυσικά, αυτό ήταν ακριβώς που θέλαμε να ακούσουμε και το οποίο επικαλούμασταν τόσο συχνά. «Ήταν μια πολιτισμική εκδήλωση της εποχής», λέει ο Ρόμπερτ Τζέι Λίφτον. «Και φυσικά αυτό δεν έχει τελειώσει. Με κανέναν τρόπο». Σήμερα, για μία ακόμα φορά, η πλύση εγκεφάλου ξεσκονίζεται και της περνάμε ένα καινούργιο χέρι μπογιά. Αυτή τη φορά η απειλή είναι ένας μεθυστικός συνδυασμός τρομοκρατίας και θρησκείας. Γιατί να θέλει κάποιος να ανατινάξει με βόμβα το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου; Πώς μπόρεσαν να μας το κάνουν αυτό; Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος. Φυσικά και υπάρχει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Κανένας όμως από αυτούς δεν είναι η «πλύση εγκεφάλου». Μη μου πείτε ότι δεν περιμένατε να το πω αυτό; Αφού είμαι συνεργάτης της CIA! To ίδιο και ο εκδότης μου. Όλοι για τη CIA εργαζόμαστε» [σελ. 450 ως 452]

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Όμως περισσότερο με πειράζει…

Ξεχάσαμε να μιλάμε με τους φίλους μας...

Ξεχάσαμε να μιλάμε με τα παιδιά μας...

Ξεχάσαμε να σωπαίνουμε...

Ξεχάσαμε να αφηγούμαστε...

Ξεχάσαμε τι θα πει ελεύθερος χρόνος...

Ξεχάσαμε την αξία της κάθε στιγμής...

Ξεχάσαμε την μαγεία της κάθε ρωγμής...

Ξεχάσαμε να διαβάζουμε...

Ξεχάσαμε να γράφουμε...

Ξεχάσαμε να ακούμε...

Ξεχάσαμε να τραγουδάμε...

Ξεχάσαμε να αγαπάμε...

Ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε...

Ξεχάσαμε να δημιουργούμε...

Ξεχάσαμε να σταματάμε...

Ξεχάσαμε να ξαναρχίζουμε...

Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε και να ΒΛΕΠΟΥΜΕ...

Ξεχάσαμε οτι δύο και δύο κάνουν τέσσερα...

Ξεχάσαμε οτι ένα κι ένα μπορεί να κάνει ΠΟΛΥ...

Ξεχάσαμε να θαυμάζουμε...

Ξεχάσαμε να σεβόμαστε...

Ξεχάσαμε να προσευχόμαστε...

Ξεχάσαμε να χαμογελάμε...

Ξεχάσαμε να γευόμαστε...

Ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τα χρώματα...

Ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τις νότες...

Ξεχάσαμε να χαρίζουμε...

Ξεχάσαμε να λέμε πικρές αλήθειες...

Ξεχάσαμε να λέμε γλυκά ψέματα...

Ξεχάσαμε να φεύγουμε...

Ξεχάσαμε να ερχόμαστε...

Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε...

Ξεχάσαμε πως είναι να ανασαίνεις καθαρό αέρα...

Ξεχάσαμε πως είναι να ανασαίνεις ελεύθερα...

Ξεχάσαμε να ζούμε...


Ομως, περισσότερο με πειράζει που ξεχάσαμε να περπατάμε ΟΡΘΙΟΙ και με ψηλά το κεφάλι! Σαν άνθρωποι δηλαδή!


ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2010/09/blog-post.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Anemos+%28ANemos%29&utm_content=Google+Reader


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

A writer (Gabriel Garcia Marquez) says goodbye


Gabriel Garcia Marquez, great Latin American writer, has said goodbye to the public life due to complications in his health: lymphatic cancer. He has sent a letter to his friends and thanks to the Internet we all are able to share it. I recommend you to read it, because this short text written by one of the most brilliant Latin American of the past years is really inspiring.


“If for an instant God forgot that I am just a puppet, and He gave me one more piece of life, I would take advantage of that time, the best I could.”

I would probably not say everything I think, but definitely think all I say.

I would value things not for what they are worth, but for what they represent.

I would sleep less and dream more. For every minute we close our eyes we lose sixty seconds of light.

I would continue where others have stopped and I would rise when others sleep.

If God allowed me one more piece of life, I would dress simpler, would wallow in the sunlight, leaving uncovered, not only my body but also my soul.

I would prove to men how wrong they are to think that they stop falling in love as they get older, since they actually start getting older as soon as they stop falling in love..

I would give wings to the children, but I would leave the child alone so that he could learn how to fly on his own.

To the old, I would show them how death comes not with the ageing process but with forgetting.

So many things I have learned from you….

I have learned that everybody wants to live at the top of the mountain, forgetting that is how we climb is all that matters.

I have learned that when a newborn grabs his father’s thumb, he takes a hold on him forever.

I have learned that a man has the right to look down on somebody, only when he is helping him to get up.

So many things I have learned from all of you.

Always tell what you feel and do what you think.

If I knew that today it would be the last time that I will see you, I will embrace you strongly to be the guardian of your soul.

If I would know that these would be the last minutes that I will see you, I would say to you “I love you” and wouldn´t assume that you would know it.

There is always morning where life gives us another opportunity to make things good.

Keep always close to you, your dear ones, and tell them how much you need them and love and take care of them. Take time to say, “I am sorry”, “forgive me”, “please,” “ thank you” and all the nice and lovely words you know.

Nobody would remember you if you keep your thoughts secret.

Force yourself to express them.

Show your friends and dear ones how much you care about them”.

Gabriel García Márquez


See the greek translation here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/01/blog-post_14.html