·
Νομίζαμε ότι πεθαίνουμε για την πατρίδα. Δεν
αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε πως το κάναμε για τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών
Ανατόλ Φρανς
·
Τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για
τις ελευθερίες μας από την εξουσία, την αστυνομία και το στρατό μαζί
Τόμας Τζέφερσον
·
Τι είναι η διάρρηξη μιας τράπεζας, μπροστά στο
να ιδρύεις τράπεζα
Μπ. Μπρεχτ
·
Αν κλέψεις 500 000 ευρώ από μία τράπεζα, είσαι
ληστής. Αν…κλέψεις ένα ευρώ από 500 000 ανθρώπους, είσαι τράπεζα
Ν. Τάγιος
·
Η διαφορά μεταξύ των τραπεζών και της Μαφίας
είναι η εξής: Οι τράπεζες γνωρίζουν καλύτερα τα νομικά και ρυθμιστικά ζητήματα,
αλλά η Μαφία καταλαβαίνει την κοινή γνώμη
Nicholas Nassim Taleb
(“Η κλίνη του Προκρούστη”)
·
Τράπεζα είναι το ίδρυμα που σου δανείζει λεφτά
αν μπορείς ν' αποδείξεις ότι δε σου χρειάζονται
Mark Twain
·
Οι τράπεζες σου δίνουν την ομπρέλα τους όταν
έχει ήλιο και σου την παίρνουν πίσω όταν αρχίσει να βρέχει
Μίμης
Ανδρουλάκης [“Θηλυκό πόκερ”]
·
Η σκληρότερη βία είναι των τραπεζών
Ρομίν
Γαβράς
Αποσπάσματα από το βιβλίο του John Lanchester
“Ουπς! Πώς φτάσαμε να χρωστούν όλοι σε όλους και κανείς να μην μπορεί να
πληρώσει…” (εκδ. Anubis)
«Οι τράπεζες είχαν δίκιο να σκέφτονται ότι δεν υπήρχε
αρνητική πλευρά στο ρίσκο που έπαιρναν. Όπως έχω ήδη πει, οι τράπεζες ήταν
“πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν” και αυτό θα έχει τεράστιες συνέπειες για
όλους μας μέσα στην επόμενη δεκαετία ή και δεκαετίες. Αυτή η ίδια η άποψη μας έφερε εδώ που μας
έφερε, δημιουργώντας μία περαιτέρω ανωμαλία στη διάρθρωση των κινήτρων της
τραπεζικής βιομηχανίας. Οι τράπεζες ήξεραν ότι, σε όσο κακό χάλι και αν
βρεθούν, θα είναι αδύνατο για τις κυβερνήσεις να μην τις διασώσουν. Κάτι που
σήμαινε ότι μπορούσαν να συνεχίσουν να τζογάρουν τεράστια ποσά, γνωρίζοντας με
κάθε ασφάλεια ότι, αν τα έχαναν, η κυβέρνηση της καθεμίας –δηλαδή εμείς οι
φορολογούμενοι- θα πλήρωνε το λογαριασμό. Φανταστείτε
να πάτε σε ένα καζίνο και να παίξετε ρουλέτα και κάθε φορά που κερδίζετε να
κρατάτε τα χρήματα. Αν όμως η μπίλια κάτσει στο 0, χάνετε το δεκαπλάσιο όλων
των μέχρι τότε κερδών –και τα καλά νέα είναι ότι δε θα χρειαστεί να το
πληρώσετε: έρχεται η κυβέρνηση και πάει στο ταμείο αντί για εσάς και εσείς
κρατάτε όσα έχετε κερδίσει! Υπέροχο, έτσι δεν είναι; Σε αυτό το σύστημα το μόνο
σου κίνητρο είναι να συνεχίζεις να τζογάρεις όλο και περισσότερα ποσά και να
βγάζεις όλο και περισσότερα χρήματα» [John Lanchester, Ουπς! σελ. 238 παρ.2]
«Οι τράπεζες ήταν απίστευτα κερδοφόρες όχι επειδή έκαναν
κάτι καλύτερα, αλλά απλά γιατί έβαζαν όλο και μεγαλύτερα, όλο και πιο
ριψοκίνδυνα στοιχήματα – έριχναν όλο και πιο πολλά λεφτά στη μεγάλη ρουλέτα.
Δεν είναι απλά τρόπος του λέγειν, είναι η κυριολεκτική διαπίστωση μια
ακαδημαϊκής μελέτης του Andrew Haldane, στελέχους της Τράπεζας
της Αγγλίας, αρμόδιου για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Μεταξύ 1986 και
2006, η μέση ετήσια απόδοση των τραπεζικών μετοχών εκτοξεύθηκε από τον ιστορικό
κανόνα του 2% στο 16%. Γιατί; Επειδή οι τράπεζες τζόγαραν περισσότερο. Δεν ήταν
θέμα επιδεξιότητας, αποτελεσματικότητας, προνομιακών πληροφοριών ή κριτικής
ικανότητας, ήταν απλά πιο ριψοκίνδυνα στοιχήματα» [John Lanchester, Ουπς! σελ. 50 α’ μισό]
«Αν η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να αναχθεί σε ένα
και μόνο φαινόμενο, αυτό θα ήταν το εξής: είναι γεγονός ότι κανείς δεν γνωρίζει
ποιες τράπεζες είναι φερέγγυες. Δεδομένου ότι οι τράπεζες είναι κρίσιμες στη
δημιουργία και τη λειτουργία της πίστωσης, μια τραπεζική κρίση οδηγεί
κατευθείαν σε οξεία πιστωτική κρίση. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που τα τεράστια
ποσά χρημάτων που διοχετεύονται στον τραπεζικό τομέα από τις κυβερνήσεις έχουν
την τάση να μη φέρνουν το αποτέλεσμα που υποτίθεται ότι θα έφερναν, δηλαδή να
ξαναρχίσουν να χορηγούνται δάνεια σε επιχειρήσεις και καταναλωτές» [John
Lanchester, Ουπς! σελ. 55 αρχή]
«Τα ζόμπι στις ταινίες τρόμου είναι σχετικά εύκολο να
αντιμετωπιστούν: δεν έχουν επενδυτές από πίσω τους, δεν προσλαμβάνουν
λομπίστες, δεν κάνουν δωρεές σε πολιτικά κόμματα, δεν μπορούν να σηκώσουν το
τηλέφωνο και να φοβερίσουν υψηλά ιστάμενους πολιτικούς. Οι τράπεζες – ζόμπι δεν
υπόκεινται σε κανέναν από τους περιορισμούς αυτούς και αποτελούν ένα πολύ
μεγαλύτερο πρόβλημα: ένα τρομερά μεγάλο πρόβλημα. Και, αντίθετα με τα ζόμπι,
υπάρχουν στην πραγματικότητα» [John Lanchester, Ουπς! σελ. 58 β’μισό]
«Ήταν ένα χάος. Η όλη ιδέα των δανείων “δηλωνόμενου
εισοδήματος”, όπου ο δανειολήπτης απλά έλεγε πόσα έβγαζε και ο δανειστής
εμπιστευόταν το λόγο του, αποτελεί μια ανοιχτή πρόσκληση για απάτη. Είναι
γνωστά εξάλλου ως “δάνεια του ψεύτη”. Η ύπαρξή τους πολύ γρήγορα οδήγησε στη
δημιουργία του λεγόμενου δανείου NINJA: No Income, No Job or Assets
(Νίντζα: Όχι εισόδημα, όχι δουλειά ούτε περιουσιακά στοιχεία). Άραγε για ποιο
λόγο κάποιος που έχει σώας τας φρένας να θέλει να δανείσει λεφτά σε κάποιον που
δεν έχει ούτε εισόδημα ούτε δουλειά ούτε περιουσιακά στοιχεία; Απάντηση: επειδή
πουλούσε το δάνειο σε κάποιον τρίτο, άρα ποσώς τον ένοιαζε» [John Lanchester,
Ουπς! σελ. 149 τέλος]
«Ναι, οι ρυθμιστικές αρχές ήταν άχρηστες, αλλά η αποτυχία
τους δεν έμοιαζε με αυτήν ενός ναυαγοσώστη ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται ότι
κάποιοι κολυμβητές έχουν πρόβλημα. Έμοιαζε, απεναντίας, με εκείνη ενός
ναυαγοσώστη που στη βάρδια του κάποιοι κολυμβητές αδειάζουν στα κρυφά φιάλες
αίματος γιατί βρίσκουν συναρπαστική την ιδέα να αποκτήσει το μέρος λίγη
ζωντάνια με κάνα δυο καρχαρίες. Η απορρύθμιση είναι υπαίτια για μεγάλο μέρος
των εξελίξεων και θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μία προς μία όλες οι αλλαγές
των κανόνων που έστρωσαν το δρόμο προς το κραχ ήταν το αποτέλεσμα δραστικών
πιέσεων από τα λόμπι των τραπεζών. Όταν οι τραπεζίτες – γκάγκστερ δεν έπαιρναν
την απορρύθμιση που ήθελαν, σε κάθε περίπτωση θα έβρισκαν τον τρόπο να ξεφύγουν
απ’ τους κανόνες. “Ανευθυνότητα”: μια λέξη που ο πρόεδρος Obama χρησιμοποίησε αρκετές φορές για τις πράξεις των
τραπεζιτών. Είναι μια καλή λέξη» [John Lanchester, Ουπς! σελ. 235-236]
«Η πιστωτική συρρίκνωση δημιούργησε ακόμη καλύτερες
συνθήκες στην αγορά –και εννοούμε υπέρ των τραπεζών. Η Goldman Sachs είναι το πιο θεαματικό παράδειγμα.
Αυτή η τράπεζα αναγκάστηκε το Σεπτέμβριο του 2008 να αποχαρακτηριστεί ως
επενδυτική προκειμένου να μπορεί να λάβει την κρατική βοήθεια, μόνο και μόνο
για να δηλώσει τον Ιούλιο του 2009 κέρδη ρεκόρ όλων των εποχών –και αντίστοιχα
μπόνους. Η τράπεζα, που θα είχε
βουλιάξει χωρίς την κρατική βοήθεια και βρέθηκε στην ανάγκη να δανειστεί απ’
τους φορολογούμενους $10 δις., μόλις οκτώ μήνες μετά είχε επιφυλάξει $11,8 δις.
σε μερίσματα, μπόνους και επιδόματα προς τον εαυτό της» [John Lanchester,
Ουπς! σελ. 261-262]
«Χάρη στα ειδικά
μέτρα που έχουν επιβληθεί σήμερα, οι τράπεζες μπορούν να δανειστούν από τις
κυβερνήσεις τους κατ’ ουσίαν με μηδενικά επιτόκια. Μπορούν στη συνέχεια να
επενδύσουν τα χρήματα με υψηλότερα επιτόκια, π.χ. 5%. Πρόκειται για μια άμεση
μεταφορά πλούτου από τους φορολογούμενους στις τράπεζες» [John Lanchester,
Ουπς! σελ. 274 αρχή]
«Τα σούπερ μάρκετ και οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι
αεροπορικές εταιρείες έχουν εσωτερικεύσει την ανάγκη για ασφάλεια. Δεν είναι
τιτάνες της ηθικής, αλλά το έχουν αντιληφθεί: τα ατυχήματα είναι κακά, γιατί
μπορούν να τους εξαφανίσουν απ’ το χάρτη. Οι τράπεζες δεν το έχουν αντιληφθεί:
έπαθαν ένα καταστροφικό ατύχημα και την έβγαλε μέλι, γάλα, άρα ποιο το κίνητρο
να αλλάξουν;» [John Lanchester, Ουπς! (#04471), σελ. 279 παρ.1]
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη “Παγκόσμιος Μινώταυρος”
(εκδ. Λιβάνης)
«Τα CDO
λειτούργησαν ως μια ανοιχτή πρόκληση για να τυπώνει χρήμα κάθε τυχάρπαστος
τραπεζίτης! Δεν πρέπει, λοιπόν, να απορεί κανείς που ο Warren Buffett είχε χαρακτηρίσει τα CDO Όπλα Μαζικής Καταστροφής» [Γιάννης Βαρουφάκης,
Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 38 τέλος]
«Η παγκόσμια οικονομία εθίστηκε σε αυτό το τοξικό
ιδιωτικό χρήμα, το οποίο, από τη φύση του, αβγάτιζε αενάως. Κάποια στιγμή το
ιδιωτικό αυτό χρήμα εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Και τότε ήρθε η κατάρρευση,
το Κραχ. Ο μόνος λόγος που το Κραχ του 2008 δεν είχε τα εμφανή αποτελέσματα του
Κραχ του 1929 (εκατοντάδων χιλιάδων λιμοκτονούντων αστέγων στις Hooberville- παραγκουπόλεις) ήταν ότι οι αρχές, και δη οι Κεντρικές
Τράπεζες, είχαν μάθει κάτι από τα διδάγματα του Κραχ του 1929. Έτσι, έσπευσαν
να αντικαταστήσουν το κατεστραμμένο ιδιωτικό χρήμα με νέο, φρεσκοτυπωμένο
δημόσιο χρήμα. Έτσι, οι ζημίες των άφρονων τραπεζιτών μετατράπηκαν σε βουνά
νέου δημόσιου χρέους. Το καλό των γρήγορων αντανακλαστικών των Κεντρικών
Τραπεζών ήταν ότι το τραπεζικό σύστημα κρατήθηκε σχεδόν ζωντανό, νεκροζώντανο
μεν, σε λειτουργία δε (και δεν είχαμε τα χιλιάδες λουκέτα των τραπεζών της
δεκαετίας του ’30). Το κακό ήταν ότι
έτσι γεννήθηκε η Κρίση Δημόσιου Χρέους και, παράλληλα, ένα νέο τρισάθλιο,
καταπιεστικό καθεστώς: η Πτωχοτραπεζοκρατία»
[Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 298-299]
«Τα ποσά που θυσιάζονταν στο βωμό της διάσωσης των
τραπεζιτών αυξάνονταν εκθετικά. Την ίδια ακριβώς εποχή ο μέσος Αμερικανός
έβλεπε το βιος του να διαλύεται χωρίς κανείς να τον βοηθά. Σας θυμίζει κάτι
αυτό; Τα διάφορα πακέτα διάσωσης (είτε της Wall Street είτε του ελληνικού δημοσίου) είχαν
αποδέκτες μόνο εκείνους που ευθύνονται
για την καταστροφή της μετά το 2008 Κρίσης (τους τραπεζίτες) την ώρα που δίνονται δήθεν για να εξυπηρετηθεί το κοινό
καλό. Πρόκειται, πράγματι, για μια πολύ περίεργη ερμηνεία του “κοινού καλού”»
[Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 322-323]
«Δυστυχώς σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το δικό μας 1929, η
ζυγαριά της ισχύος γέρνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: δεν πέρασαν παρά ένα ή το πολύ δύο χρόνια
μετά το κραχ του 2008 για να αποδυναμωθεί η πολιτική εξουσία. Ιδίως η
κυβέρνηση Obama σπατάλησε όλο το πολιτικό κεφάλαιό της
ια να στηρίξει άνευ όρων τον ημιθανή χρηματοπιστωτικό τομέα της Wall Street.
Όπως στις ταινίες με ζόμπι, π.χ. στο Night of the Living Dead [Η
Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών], οι νεκροζώντανες τράπεζες άντλησαν αστείρευτες
ζωτικές δυνάμεις από τα κράτη και στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον τους! Τόσο
στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη οι πολιτικοί τρέμουν από το φόβο τους μπροστά
στις τράπεζες που μόλις χτες είχαν διασώσει [Στην Ευρώπη οι πολιτικοί φοβούνται
ακόμα και εκείνους τους τραπεζίτες τους οποίους εξακολουθούν να διασώζουν
καθημερινά δίνοντάς τους δισεκατομμύρια!] . Επομένως, ο χρηματοπιστωτικός
τομέας, που βρισκόταν στην καρδιά του προβλήματος, προκαλεί δέος στους
πολιτικούς, με συνέπεια όχι μόνο να καθίσταται αδύνατον να εφαρμοστούν
πολιτικές αντιμετώπισης της συνεχιζόμενης Κρίσης, αλλά και να απαγορεύεται κάθε ορθολογικός δημόσιος
διάλογος για το τι πραγματικά συνέβη» [Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος
Μινώταυρος, σελ. 329 παρ.2]
«Ενώ η Ελλάδα είχε όντως μεγάλο έλλειμμα, πριν από το
Κραχ του 2008, η Ιρλανδία ήταν υπόδειγμα δημοσιονομικής αρετής, η Ισπανία είχε
πλεόνασμα στο ισοζύγιο των εμπορικών της συναλλαγών και η Πορτογαλία δεν
βρισκόταν σε χειρότερη θέση από τη Γερμανία σε ό,τι αφορούσε το έλλειμμα και το
χρέος της. Ποιος, όμως, ενδιαφέρεται για
την αλήθεια, όταν τα ψέματα είναι πολύ πιο ευχάριστα αλλά και χρήσιμα για
εκείνους που προσπαθούν απεγνωσμένα να μετατοπίσουν τα φώτα της δημοσιότητας
από την πραγματική εστία της Κρίσης, τον τραπεζικό τομέα;» [Γιάννης
Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 331-332]
«Η ιστορία θα πει
ότι το 2009 οι δυτικές κυβερνήσεις παραδόθηκαν άνευ όρων στις χρεοκοπημένες
τράπεζες. Και όπως συμβαίνει συνήθως όταν συνθηκολογεί κανείς απέναντι σε
αδίστακτους αντιπάλους, δεν υπήρξε κανένα έλεος για τους ηττημένους. Πράγματι,
τόσο το Σχέδιο Geither – Summers όσο και η δημιουργία του EFSF
αύξησαν την εκβιαστική ισχύ των τραπεζών έναντι των πολιτικών που έσπευσαν να
τις ευνοήσουν» [Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 356-357]
«Σε αντίθεση με τις ιαπωνικές τράπεζες – ζόμπι, που
παρέμεναν πολιτικά ανίσχυρες, οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες – ζόμπι,
εξουσιάζουν τα πάντα στο νέο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο το οποίο αποκαλώ
Πτωχοτραπεζοκρατία» [Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 379 παρ.1
τέλος]
«Τα hedge funds, αλλά και οι διευθύνοντες των
“κανονικών” τραπεζών (ιδίως όσων διέθεταν παρατράπεζες στις οποίες καταχώνιαζαν
τις πιο “ιδιαίτερες” συναλλαγές τους) είχαν μια επιφοίτηση: “Γιατί να μη
χρησιμοποιήσουμε”, σκέφτηκαν, “το δημόσιο χρήμα που μας δόθηκε από τα κράτη και
την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να στοιχηματίσουμε ότι, αργά ή γρήγορα, οι
δημοσιονομικές πιέσεις (οι οποίες οφείλονταν τόσο στην ύφεση που μείωνε τα
φορολογικά έσοδα των κυβερνήσεων, όσο και στη σημαντική αύξηση του δημόσιου
χρέους για την οποία ευθύνονταν οι ίδιες οι τράπεζες) θα προκαλέσουν τη
χρεοκοπία ενός ή περισσότερων κρατών της ευρωζώνης;”»
[Γιάννης Βαρουφάκης, Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 411 παρ.2]
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού “Από την κλεπτοκρατία στη
χρεοκοπία ” (εκδ. Πατάκη)
«Εάν η επιβίωση των τραπεζών είναι εγγυημένη από το
κράτος, σημαίνει ότι δεν υφίστανται τη δοκιμασία των Αγορών. Η δοκιμασία της
αγοράς δεν είναι μόνο ο μεταξύ τους ανταγωνισμός σε περιόδους θετικής
ανάπτυξης, είναι και ο αγώνας επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης. Με άλλα λόγια, είναι βαθιά ανήθικο και πολιτικά απαράδεκτο
σε συνθήκες κρίσης οι τράπεζες (και οι συναφείς επιχειρήσεις) να
χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα από τους φορολογουμένους και στις περιόδους
παχιών αγελάδων να αποκομίζουν υπερκέρδη, τα οποία, βεβαίως, δεν μοιράζονται με
το κράτος» [Σταύρος Λυγερός, Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία, σελ.
289-290]
«Η κρίση έφερε με καταλυτικό τρόπο στην επιφάνεια τη
δομική ανισορροπία του συστήματος. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις,
απομυθοποίησε ιδεολογήματα που μέχρι πρότινος είχαν ισχύ αναμφισβήτητης
αλήθειας. Κατέστησε εξόφθαλμο ότι το σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα
μέτρα μιας ολιγαρχίας του χρήματος και όλα τα άλλα είναι αφόρητη υποκρισία.
Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, εθεωρείτο έγκλημα καθοσιώσεως ακόμα και η
παραμικρή κρατική παρέμβαση. Όταν ενέσκηψε η καταιγίδα που προκάλεσαν οι ίδιες
οι τράπεζες, οι ιεροφάντες της ανεξαρτησίας των Αγορών, που θεωρούσαν ιερή και
απαραβίαστη αρχή τον ανταγωνισμό, τον κατακρεούργησαν. Ζητούσαν την παρέμβαση
του κράτους και το χειροκρότησαν όταν έσπευσε με χρήμα των φορολογουμένων να
ξελασπώσει τους πρωταγωνιστές του τζόγου, κοινωνικοποιώντας τις ζημιές τους»
[Σταύρος Λυγερός, Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία, σελ. 290-291]
«Οι Έλληνες τραπεζίτες δεν θέλουν το “κούρεμα”, επειδή
φοβούνται ότι με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών το κράτος θα βάλει βαθιά το
πόδι του στα μαγαζιά τους. Τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ μιλούν για το “έγκλημα”
της κρατικοποίησης των τραπεζών! Ας σημειωθεί ότι αυτό το “έγκλημα” διαπράχθηκε
στη Βρετανία από τον Γκόρντον Μπράουν. Εάν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών δεν
θέλουν την ανάμειξη του κράτους, μπορούν να την αποφύγουν καλύπτοντας τις
απώλειες με δικά τους κεφάλαια. Στην πραγματικότητα, θέλουν το κράτος να
διασώσει τις τράπεζες, αλλά το κουμάντο να συνεχίσουν να το κάνουν χωρίς
κανέναν έλεγχο οι ίδιοι. Οι τράπεζες υποστηρίζουν ότι τις συμπαρασύρει η κρίση
δημοσίου χρέους. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά η αλήθεια αυτή έχει και άλλη όψη. Για χρόνια οι ελληνικές τράπεζες
δανείζονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με πολύ χαμηλό επιτόκιο και
δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με πολλαπλάσιο» [Σταύρος Λυγερός, Από την
κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία, σελ. 392-393παρ.2]
Βλέπετε σχετικώς και τις εξής
προηγούμενες αναρήσεις:
·
Αποσπάσματα από το βιβλίο “Εξομολογήσεις ενός διεφθαρμένου τραπεζίτη”
·
Money as Debt / Το Χρήμα ως Χρέος
