…Δεν πρόκειται ακριβώς για “γεννητούρια” ενός νέου ιστολογίου. Διότι αυτό προϋπήρχε από καιρό. Όχι μόνο ως ιδέα στο μυαλό μου, αλλά και ως φυσική ύπαρξη που απλά δεν είχε τη δυνατότητα να φτερουγίζει στο… μπλογκοχωριό.
…Από σήμερα αρχίζει να φτερουγίζει ελεύθερα στον ιστοχώρο ένα ακόμα πουλί: Η κίσσα. Και συγκεκριμένα: «Η Κλέφτρα Κίσσα»! [http://kleftrakissa.blogspot.com/]
[Όχι, μην πάει ο νους στο πονηρό, λόγω της εποχής που ζούμε, της εποχής των κάθε είδους κλεπτών και “λαμογιών”, αυτών που αρπάζουν ασύστολα κι αδιάντροπα, συχνά μάλιστα και νομότυπα. Μην το πάμε προς τα εκεί το θέμα… δεν είναι του παρόντος!...]
Η κίσσα, καθώς γνωρίζετε ίσως, έχει αυτή την χαρακτηριστική ιδιότητα, για την οποία και την επέλεξα ως ονομασία του νέου μου ιστολογίου: «Περιφερόμενη, κλέπτει διάφορα απαστράπτοντα μικρά αντικείμενα, υάλινα, μεταλλικά κ.λπ., τα οποία αποκρύπτει εις δυσπρόσιτα μέρη ή και εις την φωλιά της, την οποία διακοσμεί με αυτά».
Εδώ και ένα χρόνο περίπου, αφότου ανακάλυψα τον κόσμο των ιστολογίων, εκτός από το να τροφοδοτώ τρία από αυτά, των οποίων έχω την ευθύνη [τα ήδη γνωστά “Seagull”, “Eagle” και “Σπουργίτι”], που από σήμερα γίνονται τέσσερα [με την προσθήκη της “Κλέφτρας Κίσσας” (http://kleftrakissa.blogspot.com/)], διαβάζω αρκετά απ’ αυτά. Περιστασιακά και κατά καιρούς πρέπει να έχω επισκεφθεί πάνω από διακόσια. Συστηματικά ενημερώνομαι [χάρη στο σπουδαίο εργαλείο που λέγεται “Google Reader”!...] για τις νέες εγγραφές σε περίπου πενήντα απ’ αυτά. Μακάρι να είχα τον χρόνο να ψάχνω συνεχώς και να ανακαλύπτω και άλλα, καθώς είμαι βέβαιος πως υπάρχουν θαυμάσια “τοπία” και θησαυροί που δεν έχω ανακαλύψει…
Κανέναν (κανέναν απολύτως!) απ’ τους ιστολόγους αυτούς δεν γνωρίζω προσωπικά. [Ούτε ένας φίλος ή γνωστός μου απ’ την αληθινή ζωή μου δεν γνωρίζω να έχει ιστολόγιο! Τι παράξενο!...] Τους “γνώρισα” (εάν και όσο μπορεί να γίνει αυτό…) μέσα απ’ τα γραπτά τους. Βρήκα ανοιχτή την πόρτα τους και μπήκα. Απρόσκλητος. Κι ήταν φιλόξενος, πάντα, ο χώρος τους, το σπιτικό τους. Καθένας ό,τι είχε μου προσέφερε απλόχερα: Ζεστό φαϊ, μεζέ ή και απλό ψωμοτύρι. Ή ψωμί κι ελιά. Ανάλογα. Ό,τι του βρισκόταν. Και κρασί. Και γλυκό του κουταλιού, χειροποίητο. Ή, έστω, ένα λουκούμι. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο. Και δροσερό νερό, απ’ το πηγάδι της ψυχής τους…
Πολλούς από αυτούς τους άκουσα (:τους διάβασα…) για λίγο κι έφυγα διακριτικά και αλαφροπατώντας, μην τυχόν τους ενοχλήσω. Σε άλλους έδωσα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου. Με κάποιους πιάσαμε και κουβεντούλα. Κάποιοι δεν είχαν τη διάθεση για φλυαρία… τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή που τους απηύθυνα τον λόγο…
Περνώ και ξαναπερνώ από τα μέρη τους. Όποτε δω το φως αναμμένο και την πόρτα ανοιχτή. Διότι, βλέπεις, κάποιοι έφυγαν από τη γειτονιά για άλλα μέρη και κλειδαμπάρωσαν κι ούτε από τις γρίλιες και τις χαραμάδες δεν μπορείς πια να κρυφοκοιτάξεις… [Εκείνη που θυμάμαι έντονα, για παράδειγμα, ετούτη τη στιγμή, ίσως γιατί ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα τα ιστολόγιά μας και συμπορευτήκαμε αρκετά, μέχρι που πριν από κάποιους μήνες αποφάσισε να το κλείσει, ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα, είναι η Vassia ή Παραφυάδα. Φίλη ψηφιακή, πού να βρίσκεσαι, άραγε, πού να… παραφύεσαι;…]
Κανέναν (κανέναν απολύτως!) απ’ τους ιστολόγους αυτούς δεν γνωρίζω προσωπικά. [Ούτε ένας φίλος ή γνωστός μου απ’ την αληθινή ζωή μου δεν γνωρίζω να έχει ιστολόγιο! Τι παράξενο!...] Τους “γνώρισα” (εάν και όσο μπορεί να γίνει αυτό…) μέσα απ’ τα γραπτά τους. Βρήκα ανοιχτή την πόρτα τους και μπήκα. Απρόσκλητος. Κι ήταν φιλόξενος, πάντα, ο χώρος τους, το σπιτικό τους. Καθένας ό,τι είχε μου προσέφερε απλόχερα: Ζεστό φαϊ, μεζέ ή και απλό ψωμοτύρι. Ή ψωμί κι ελιά. Ανάλογα. Ό,τι του βρισκόταν. Και κρασί. Και γλυκό του κουταλιού, χειροποίητο. Ή, έστω, ένα λουκούμι. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο. Και δροσερό νερό, απ’ το πηγάδι της ψυχής τους…
Πολλούς από αυτούς τους άκουσα (:τους διάβασα…) για λίγο κι έφυγα διακριτικά και αλαφροπατώντας, μην τυχόν τους ενοχλήσω. Σε άλλους έδωσα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου. Με κάποιους πιάσαμε και κουβεντούλα. Κάποιοι δεν είχαν τη διάθεση για φλυαρία… τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή που τους απηύθυνα τον λόγο…
Περνώ και ξαναπερνώ από τα μέρη τους. Όποτε δω το φως αναμμένο και την πόρτα ανοιχτή. Διότι, βλέπεις, κάποιοι έφυγαν από τη γειτονιά για άλλα μέρη και κλειδαμπάρωσαν κι ούτε από τις γρίλιες και τις χαραμάδες δεν μπορείς πια να κρυφοκοιτάξεις… [Εκείνη που θυμάμαι έντονα, για παράδειγμα, ετούτη τη στιγμή, ίσως γιατί ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα τα ιστολόγιά μας και συμπορευτήκαμε αρκετά, μέχρι που πριν από κάποιους μήνες αποφάσισε να το κλείσει, ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα, είναι η Vassia ή Παραφυάδα. Φίλη ψηφιακή, πού να βρίσκεσαι, άραγε, πού να… παραφύεσαι;…]
Σχεδόν από όλους κάτι πήρα, κάτι μου ’δωσαν!... [Διότι, βέβαια, αν το σκεφθείς, κάθε άνθρωπος μπορεί και έχει κάτι να σου δώσει!...] Τι πήρα; Τι μου χάρισαν; Ό,τι “μου γυάλισε”. Ό,τι μου φάνηκε, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που το είδα, πως ήταν πολύτιμο, αξιόλογο ή έστω απλά (απλά;…) αξιομνημόνευτο. Γνωρίζω, βέβαια, πως “ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός”. [Αν και νομίζω πως δεν λάθεψα και πως όλα αυτά που μου έδωσαν και πήρα ήταν χρυσός…] Γνωρίζω, ακόμα, πολύ περισσότερο, πως όλους αυτούς τους μήνες αναμφίβολα διέλαθαν της προσοχής μου, και ίσως έχασα για πάντα (για πάντα;…) ένα σωρό άλλους μικρούς ή μεγάλους θησαυρούς… Ίσως διότι δεν ήταν τόσο φανεροί, ίσως γιατί δεν έλαμπαν, δεν αστραποβολούσαν… Και αναμφίβολα φταίει γι’ αυτό και η διάθεσή μου της στιγμής εκείνης, η ψυχολογική και διανοητική μου κατάσταση όταν διάβαζα ή και η βιασύνη μου, ο χρόνος ο περιορισμένος που είχα στη διάθεσή μου για να εμβαθύνω σε κάποιο κείμενο…
Όλα ετούτα, λοιπόν, τα “μικρά απαστράπτοντα αντικείμενα”, δηλαδή τα κείμενα, που εγώ, η Κλέφτρα Κίσσα, είχα κρύψει, τόσον καιρό, σε μέρη απρόσιτα για όλους σας, από σήμερα θ’ αρχίσω να τα αποθέτω, ένα –ένα, σ’ αυτή την φωλιά μου, με τις ευχαριστίες μου σε όσους μου/μας τα χάρισαν. Κι από όποιους δεν πήρα κάτι, δεν νομίζω πως θα πρέπει να τους ζητήσω συγγνώμη. Διότι ξέρω πως ίσως εγώ να είμαι στην πραγματικότητα ο ζημιωμένος…
Υ.Γ. Η επιλεκτική παράθεση κάποιων αναρτήσεων άλλων ιστολογίων, με αναφορά της πηγής προέλευσης και παραπομπή σε αυτήν, προφανέστατα δεν προσβάλλει τα πνευματικά δικαιώματα των ιστολόγων και αποδεικνύει περίτρανα πως δεν υπάρχει λογο-κλοπή, αλλά μάλλον δια-φήμιση συνιστά, αυτών που κατά τη γνώμη μου αξίζουν να δια-δοθούν, ώστε να συντελέσουν σε πνευματική οικο-δομή αλλά και διά-λογο. Εάν, όμως, κάποιος από τους συντάκτες και δημιουργούς των συγκεκριμένων ιστολογίων έχει διαφορετική άποψη, τον παρακαλώ να με ενημερώσει και θα επανορθώσω αμέσως και εμπράκτως, αφαιρώντας τη συγκεκριμένη ανάρτηση –εγγραφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου