Μάσκες & Ανθρώπινες σχέσεις

[Το παρακάτω κείμενο το βρήκα, ξεχασμένο, σ’ ένα κιτρινισμένο πια, από τον χρόνο, χαρτί. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος μου το είχε δώσει, ποια είναι η πηγή του, ποιος είναι ο συντάκτης του. Δεν είναι από τα κείμενα που “διδάσκουν”. Καταγραφή κάποιων σκέψεων και συναισθημάτων είναι. Που “κάτι” έχει, πιστεύω, να μας προσφέρει… Το ανέσυρα στη μνήμη μου και το αναρτώ, παράλληλα με ένα χθεσινό προσωπικό μου κείμενο για τις Μάσκες – Προσωπεία, για το Πρόσωπο και την Προσωπικότητα, που ανάρτησα στο βασικό μου ιστολόγιο, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2009/02/blog-post_22.html]

Μάσκες & Ανθρώπινες σχέσεις

Σε παρακαλώ, άκου αυτά που δεν λέω. Μην αφήσεις να σε μπερδέψω. Μην αφήσεις να σε πλανέψει το ύφος που παίρνω, γιατί φοράω μάσκες, μάσκες που φοβάμαι να βγάλω. Και καμιά απ΄ αυτές δεν είμαι εγώ.

Η υποκρισία είναι τέχνη που μου ’γινε δεύτερη φύση. Αλλά μην αφήσεις να σε πλανέψει η εντύπωση που δίνω, πως είμαι κοινωνικός, πως όλα μέσα μου είναι όμορφα και πως δεν χρειάζομαι κανέναν. Αλλά μην με πιστέψεις. Το παρουσιαστικό μου μπορεί να φαίνεται σίγουρο, αλλά είναι η μάσκα μου. Κάτω απ’ αυτή είμαι εγώ, όπως αληθινά είμαι: Σαστισμένος, φοβισμένος και μονάχος, αλλά το κρύβω. Δεν θα ’θελα να τον δούνε. Στην απλή σκέψη για τις αδυναμίες μου με πιάνει πανικός και φοβάμαι γενικά να εκτεθώ σε άλλους. Γι’ αυτό ακριβώς εφευρίσκω στην απελπισία μου μάσκες, που πίσω τους μπορώ να κρύβομαι. Ανέμελο ύφος που με βοηθάει να προβάλλω κάτι απατηλά που μ’ ασφαλίζει από την κοφτερή ματιά που θα μ’ αναγνώριζε. Αλλά ακριβώς αυτή η ματιά θα ήταν η σωτηρία μου και το ξέρω. Να ήταν κάποιος να με παραδεχθεί, να μ’ αγαπήσει! Είναι το μόνο που θα μου ’δινε τη σιγουριά που δεν μπορώ να δώσω ο ίδιος στον εαυτό μου, πως πράγματι κάτι αξίζω. Αλλά δεν στο λέω, δεν τολμώ, φοβάμαι. Φοβάμαι πως η ματιά σου δεν θα συνοδεύεται από παραδοχή κι αγάπη. Φοβάμαι πως θα σκεφθείς μικρόψυχα για μένα και πως θα γελάσεις μαζί μου. Και το γέλιο σου θα με σκότωνε. Φοβάμαι πως βαθιά μέσα μου δεν είμαι τίποτα που ν’ αξίζει και πως θα το δεις και θα μ’ αποστραφείς. Έτσι παίζω το παιχνίδι μου, το παιχνίδι της απελπισίας. Έξω μια φάτσα σιγουριάς και μέσα το παιδί που τρέμει. Γι’ αυτό μιλάω και με το εξεζητημένο ύφος της επιφανειακής φλυαρίας. Σου λέω το κάθε τι που δεν είναι αληθινό και τίποτα για όλ’ αυτά που είναι αληθινά και μέσα μου κραυγάζουν. Γι’ αυτό μην αφήσεις να σε μπερδέψουν αυτά που σου λέω από συνήθεια.

Σε παρακαλώ, άκου με προσοχή και προσπάθησε ν’ ακούσεις αυτά που δεν λέω, αυτά που θα ’θελα να λέω, μα δεν μπορώ να πω. Σιχαίνομαι το κρυφτούλι που παίζω. Είναι ένα επιφανειακό κάλπικο παιχνίδι. Θα ’θελα να είμαι αληθινός, γνήσιος κι αυθόρμητος, απλώς εγώ ο ίδιος. Αλλά πρέπει να με βοηθήσεις, πρέπει ν’ απλώσεις το χέρι σου κι ακόμα φαίνεται καλά πως αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Μόνο εσύ μπορείς να με καλέσεις στη ζωή. Κάθε φορά που είσαι ευγενικός και καλός και μου δίνεις θάρρος. Κάθε φορά που ζητάς να καταλάβεις γιατί νοιάζεσαι για μένα αληθινά, αποχτά η καρδιά μου φτερά, πολύ μικρά φτερά, αλλά φτερά. Η διαίσθησή σου και η δύναμη να με καταλάβεις μου δίνουν ζωή. Θα ’θελα να το ξέρεις. Θα ’θελα να ξέρεις πόσο πολύ μπορείς να φτιάξεις από μένα τον άνθρωπο που αληθινά είμαι, αν θέλεις. Σε παρακαλώ, θα ’θελα να θέλεις. Εσύ μονάχα μπορείς να μου βγάλεις τη μάσκα. Εσύ μονάχα μπορείς να μ’ ελευθερώσεις από τον φόβο και την ανασφάλεια, από τη μοναξιά μου. Μη με παραβλέψεις, σε παρακαλώ, μη με προσπεράσεις. Δεν θα σου είναι εύκολο.

Η μακρόχρονη πεποίθηση πως δεν αξίζεις χτίζει γύρω σου χοντρά ντουβάρια. Όσο πιο πολύ με πλησιάζεις, τόσο πιο πολύ οπισθοχωρώ χτυπώντας στα τυφλά. Αμύνομαι ενάντια σ’ αυτό που με κραυγές αποζητώ. Αλλά μου είπαν πως η αγάπη είναι πιο ισχυρή από κάθε έπαλξη, από κάθε ντουβάρι και σ’ αυτό ελπίζω.

Ποιος είμαι; Θέλεις να μάθεις; Είμαι κάποιος που τον ξέρεις καλά και που τον συναντάς κάθε μέρα…