«Three simple rules in life / Τρεις απλοί κανόνες της ζωής»

Three simple rules in life

1.- If you do not go after what you want, you’ll never have it

2.- If you do not ask, the answer will always be “no”.

3.- If you do not step forward, you will always be in ths sampe place

* * *

Τρεις απλοί κανόνες της ζωής

            1.- Αν δεν ψάξεις αυτό που θέλεις, δεν θα το έχεις ποτέ!

            2.- Αν δεν ρωτήσεις, η απάντηση θα είναι πάντοτε “όχι”…

            3.- Αν δεν προχωρήσεις μπροστά, θα είσαι πάντα στο ίδιο σημείο.

ORIGIN:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=476211162418167&set=a.197712546934698.43410.175897382449548&type=1&relevant_count=1&ref=nf

Ήταν Άνθρωπος!

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλος ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, να αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ νΌ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

ΠΗΓΗ:

http://www.antikleidi.com/2011/12/27/was-a-man/

7 βήματα για την ευτυχία

Να Σκέπτεσαι Λιγότερο, Να Αισθάνεσαι Περισσότερο

Να Σκυθρωπιάζεις Λιγότερο, Να Χαμογελάς Περισσότερο

Να Μιλάς Λιγότερο, Να Ακούς Περισσότερο

Να Κρίνεις Λιγότερο, Να Αποδέχεσαι Περισσότερο

Να Κοιτάς Λιγότερο, Να Ενεργείς Περισσότερο

Να Παραπονιέσαι Λιγότερο, Να Εκτιμάς Περισσότερο

Να Φοβάσαι Λιγότερο, Να Αγαπάς Περισσότερο

~ Doe Zantamata ~    

Βλέπε το αγγλικό αντίστοιχο εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.gr/2012/12/7-steps-to-happiness.html

7 Steps to Happiness

Think Less, Feel More

Frown Less, Smile More

Talk Less, Listen More

Judge Less, Accept More

Watch Less, Do More

Compain Less, Appreciate More

Fear Less, Love More

~ Doe Zantamata       

ORIGIN:

http://pinterest.com/pin/90283167501423952/

See also, in greek:

http://eaglestefanos.blogspot.gr/2012/12/7.html

«Διεθνής Διαφάνεια: Ο δεκάλογος του ενεργού πολίτη κατά της διαφθοράς»

 Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

Στην Ελλάδα του χθες θεμελιώθηκε η δημοκρατία στο πνεύμα της νομιμότητας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η διαφθορά και η έλλειψη νομιμότητας, εμποδίζει την κοινωνία μας να προχωρήσει στο μέλλον του αναπτυγμένου κόσμου ώριμη, πολιτισμένη και ανταγωνιστική. Στο σύνολο που λειτουργεί αρμονικά, το κέρδος μοιράζεται σε όλους.

Η νομιμότητα συμφέρει.

            Όλοι καθημερινά συναντούμε, αντιμετωπίζουμε, υφιστάμεθα και υποφέρουμε από την διαφθορά. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Η Διεθνής Διαφάνεια και όλοι οι ενεργοί πολίτες μαζί προχωρούν στα μικρά βήματα που θα οδηγήσουν στο μεγάλο άλμα.

1. Οι αρχές του δικαίου μάς διασφαλίζουν την δίκαιη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και την Δημοκρατία. Υπακούμε στους νόμους πάντοτε και παντού, απαιτώντας να τους τηρούν και οι πάντες γύρω μας.

2. Δεν κλείνουμε τα μάτια στις παρανομίες. Αν ανεχτούμε τις μικρές πράξεις διαφθοράς, οι εξελιγμένες μορφές τους θα κυριαρχήσουν ως μέθοδοι και νοοτροπίες. Προωθούμε τη διαφάνεια παντού.

3. Ενεργούμε αμερόληπτα, κρίνουμε με τη λογική. Η αξία του καθενός δεν εξαρτάται ούτε από την καταγωγή ούτε από τη συγγένεια ούτε από την παρέα.

4. Δεν φοροδιαφεύγουμε, δεν ξεπλένουμε χρήμα. Η συμβολή προς το κοινωνικό σύνολο ανταποδίδει οφέλη στον καθένα μας σε κάθε τμήμα της κοινής μας καθημερινότητας.

5. Η πληροφορία είναι κοινό μας αγαθό. Δεν την αποκρύπτουμε, ούτε την «κατασκευάζουμε» για να εξυπηρετήσουμε συμφέροντα. Ενημερωνόμαστε και σκεφτόμαστε.

6. Καταγγέλλουμε τα κακώς κείμενα και προστατεύουμε τη διαμαρτυρία. Οι «ομαδούλες» επικρατούν γιατί οι πολίτες δεν μιλούν. Απαιτούμε επιμερισμό ευθυνών και δικαιούμαστε να μας λογοδοτούν.

7. Ελέγχουμε τις λειτουργίες της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης και των επιχειρήσεων. Αποτελούν κομμάτι της ζωής μας καθημερινά. Επαγρυπνούμε για τη διαφθορά και διεκδικούμε την πληροφόρηση. Δικαιούμαστε να μαθαίνουμε.

8. Συνεργαζόμαστε με τους συμπολίτες αλλά και με οργανισμούς που προωθούν τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον για τη διαφάνεια. Συλλογικά και συντονισμένα, η πεποίθησή μας γίνεται απαίτηση.

9. Εκπαιδεύουμε τους νέους και τα παιδιά, τους μαθαίνουμε ότι η διαφθορά δεν είναι «μαγκιά». Με δημόσιες συζητήσεις και εκστρατείες για την καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλάζουμε νοοτροπία.

10. Κάνουμε πράξη το Δεκάλογο για τη Διαφάνεια, γιατί πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να αδιαφορούμε άλλο πια. Το ζητούμενό μας είναι η εξέλιξη στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία.

ΠΗΓΗ:

www.transparency.gr

«10 τρόποι για να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ξεχωριστά»

Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν μια θετική εικόνα για τον εαυτό τους. Αυτό δε θα συμβεί μέσα σε μία μέρα – είναι μία διαδικασία που παίρνει καιρό. Ωστόσο με μικρές, απλές, καθημερινές πράξεις, μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να νιώσουν ξεχωριστά και να αποκτήσουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό τους. Να κάποιοι από τους τρόπους για να το πετύχουμε αυτό:

1. Υποδεχόμαστε τα παιδιά με χαμόγελο όταν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο. Ή αν βρίσκονται ήδη στο σπίτι την ώρα που επιστρέφουμε από τη δουλειά, ανοίγουμε την πόρτα με θετική διάθεση. Δεν αρκεί απλά να χαιρόμαστε που τα βλέπουμε, πρέπει να τους το δείχνουμε. Φωτίζεται το πρόσωπό μας όταν τα αντικρίζουμε; Λάμπουν τα μάτια μας; Η απάντηση ας είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ! 

2. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από το χρόνο μας. Δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο και η έλλειψή του μας γεμίζει τύψεις, αλλά οι τύψεις δε βοηθούν σε τίποτα. Ακόμα κι αν ο χρόνος που μπορούμε να διαθέσουμε είναι λιγοστός, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να είμαστε παρόντες με σώμα και πνεύμα. Ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά δεν είναι ανάγκη να αφιερώνεται μόνο σε παιχνίδι. Μπορούμε να περνάμε καλά χορεύοντας με δυνατή μουσική, κάνοντας πικνίκ στο πάτωμα του σαλονιού ή διαβάζοντας ένα βιβλίο αγκαλιά στον καναπέ.

3. Αν έχουμε παραπάνω από ένα παιδιά, είναι σημαντικό να προγραμματίζουμε προσωπικό χρόνο με το καθένα ξεχωριστά. Είτε πρόκειται για μια έξοδο για παγωτό είτε για μια βόλτα μέχρι το περίπτερο είτε για την προετοιμασία ενός κέικ στην κουζίνα, τα παιδιά θα νιώσουν όμορφα που θα έχουν την αποκλειστικότητά μας. Και οι αναμνήσεις αυτές θα τα συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή.

4. Κρύβουμε σημειωματάκια στο τσαντάκι του φαγητού τους για το σχολείο ή στο δωμάτιό τους. Μπορεί να είναι απλά ένα «καλημέρα» ή μια αστεία φράση ή ένα χαμογελάκι. Μπορεί να είναι ένα αυτοκόλλητο πάνω στο φρούτο τους. Μπορεί να είναι και κάτι πιο προσωπικό… Εξαρτάται από το χαρακτήρα των παιδιών και την ηλικία τους. Ας είναι κάτι που θα τα κάνει να χαμογελάσουν και να νιώσουν ότι τα σκεφτόμαστε.

5. Τα παιδιά λατρεύουν να ακούν ιστορίες από τα χρόνια που «ήταν μικρά»! Ας τους διηγούμαστε παλαιότερες ιστορίες συχνά, ας δούμε μαζί παλιές φωτογραφίες, ας μοιραστούμε τις σκέψεις μας από εκείνη την εποχή και θα τα δούμε να πλημμυρίζουν με όμορφα συναισθήματα.

6. Ζητάμε τη γνώμη τους. Είτε πρόκειται για κάτι που αφορά εμάς είτε για κάτι που αφορά εκείνα, το γεγονός ότι τα ρωτάμε και λαμβάνουμε υπ’ όψη μας τη γνώμη τους, τα κάνει να αισθάνονται σημαντικά.

7. Όταν μιλούν, σταματάμε για λίγο αυτό που κάνουμε και τα κοιτάζουμε στα μάτια. Όταν δουν ότι έχουν την αμέριστη προσοχή μας, όχι απλά θα αισθανθούν ότι είναι ξεχωριστά, αλλά θα σταματήσουν να νιώθουν την ανάγκη να επινοούν νέες δικαιολογίες προκειμένου για να κερδίσουν το χρόνο μας.

8. Μία ήρεμη πρωινή προετοιμασία χωρίς πίεση και καυγάδες και μία ευχάριστη βραδινή μπορεί να μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός αλλά είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν. Η πρωινή προετοιμασία καθορίζει τον τόνο της ημέρας, ενώ η βραδινή δίνει την ευκαιρία για σύντομες ουσιαστικές κουβέντες με τα παιδιά για το πώς πήγε η μέρα τους. Για να μειώσουμε τις εντάσεις, χρειάζεται να έχουμε προκαθορισμένες ρουτίνες με τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Φροντίζουμε επίσης να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εμείς είμαστε οι ενήλικες επομένως πέφτει σε εμάς το βάρος να βρούμε τρόπους να ελαχιστοποιούμε τις εντάσεις. Αν τα παιδιά διαισθανθούν ότι βιαζόμαστε να τα διώξουμε το πρωί για το σχολείο ή ανυπομονούμε να τους κλείσουμε το φως το βράδυ για να κοιμηθούν, κάθε άλλο παρά ξεχωριστά θα νιώσουν.

9. «Υπάρχουν τέσσερις πολύ δυνατές λέξεις που μπορείς να πεις στο παιδί σου: ‘Εγώ πιστεύω σε εσένα’». Λόγια του Kevin Heath. Όταν τα παιδιά ξέρουν ότι πιστεύουμε σε αυτά, νιώθουν έτοιμα να ανοίξουν τα φτερά τους και να κατακτήσουν τον κόσμο.

10. Λέμε ακούραστα «Σ’ αγαπώ!» Τα παιδιά έχουν ανάγκη να το ακούν, όχι μόνο να το νιώθουν. Ο Alvin Price είπε: «Οι γονείς χρειάζεται να γεμίσουν τον κουβά της αυτοεκτίμησης των παιδιών τόσο πολύ, που όλος ο υπόλοιπος κόσμος να μην μπορεί να κάνει αρκετές τρύπες ώστε τον στραγγίξει.» Τα «Σ’ αγαπώ» χωρίς όρους, τα τρυφερά λόγια και οι αγκαλιές ξεχειλίζουν τον κουβά και κάνουν τα παιδιά να νιώσουν πραγματικά ξεχωριστά.

ΠΗΓΗ:

http://www.aspaonline.gr/2012/11/22/10-tropoi-gia-na-kanete-ta-paidia-sas-na-niosoun-xexorista/

Το πείραμα του Μίλγκραμ

            Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων. Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας.

Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!» Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ' όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ.

«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ' αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%. Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί -αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα, με απλά, τυχαία παραδείγματα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ' ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις, ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε κάθε δύναμη που θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

ΠΗΓΗ:

http://gr.news.yahoo.com/το-πειραμα-του-μιλγκραμ.html

«Change for a dollar» [Από το blog “Roadartist”]

Μια μικρού μήκους ταινία, που δείχνει πόσο θ' άλλαζε η καθημερινότητα με μικρές απλές πράξεις αλληλεγγύης. Παρακολουθήστε έναν άνδρα, ο οποίος επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων με μόλις ένα δολάριο. 

            Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας είναι η αγάπη, η συμπόνια, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η συντροφικότητα. 

            Το φίλμ "Change for a dollar" έχει γυριστεί από τη Sharon Wright, με σκοπό να εμπνεύσει τους ανθρώπους. Αν μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, τότε θα έχει πετύχει το σκοπό του. 

* (Λογοπαίγνιο με τη λέξη change = ψιλά, νομίσματα αλλά και αλλαγή). 

Αξίζει να τη δείτε! Change for a Dollar 

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2012/08/change-for-dollar.html

«Το φιλοδώρημα των 500 δολαρίων»

Πριν από 10-15 μέρες διάβασα στο Simply Zesty για τον Aaaron Collins και την τελευταία του επιθυμία. Ήταν ένας νεαρός που μόλις είχε πεθάνει, αφήνοντας στη διαθήκη του οδηγίες  για κάτι που επιθυμούσε να γίνει στη μνήμη του: Ζητούσε από τους δικούς του να πάνε για πίτσα και να αφήσουν στο σερβιτόρο – όποιος κι αν ήταν αυτός – φιλοδώρημα 500 δολαρίων.

Ο αδελφός του έστησε ένα απλό blog, για να γνωστοποιήσει σε φίλους και γνωστούς την επιθυμία του Aaaron ώστε να συνεισφέρουν για να μαζευτεί το ποσό. Πράγματι έτσι κι έγινε! Η έξοδος στην πιτσαρία πραγματοποιήθηκε, το φιλοδώρημα δόθηκε και βέβαια η σκηνή βιντεοσκοπήθηκε και ανέβηκε στο blog.

            Καθώς όμως το περιστατικό άρχισε να διαδίδεται και μέσα όπως το CNN το ανακάλυψαν και το μετέδωσαν, ποσά άρχισαν να συρρέουν από πολλές πλευρές. Σήμερα έχουν πλέον μαζευτεί πάνω από 47.000 δολάρια και η οικογένεια θα συνεχίζει να τα μοιράζει, ένα πεντακοσάρικο τη φορά. Στο blog έχει πλέον ανέβει το δεύτερο και το τρίτο βίντεο και κάθε εβδομάδα θα δημοσιεύεται και ένα καινούργιο.

Και βέβαια διαβάζοντας την παραπάνω ιστορία και βλέποντας τα βιντεάκια η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό όλων μας είναι μία:  Άραγε εμείς τι αντίστοιχη πράξη καλοσύνης μπορούμε να κάνουμε για να φτιάξουμε τη μέρα κάποιου;

Στο προηγούμενο post μου, είχα γράψει για το “Μπορούμε” και την εξαιρετική δουλειά που γίνεται και πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε όλοι. Αλλά πέρα από αυτό, ποιες άλλες απλές καθημερινές πράξεις μπορούμε να κάνουμε, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση, για να αγγίξουμε τους ανθρώπους γύρω μας;

Παλαιότερα είχα διαβάσει στο blog What a Ride ένα post στο οποίο η μαμά blogger, για να γιορτάσει τα 35α γενέθλιά της, περιγράφει 35 τυχαίες πράξεις καλοσύνης που έκανε παρέα με τα παιδιά της.  Κάποιες από αυτές:

• Άφησαν μέσα στο ταχυδρομικό τους κουτί ένα πακέτο με μπισκότα για τον ταχυδρόμο, ευχαριστώντας τον που τους φέρνει τα γράμματα
• Πέρασαν από ένα γηροκομείο της γειτονιάς τους για να αφήσουν κάρτες που είχαν ζωγραφίσει τα παιδιά. Η διευθύντρια τελικά τους έκανε ξενάγηση και επέλεξε 6 ηλικιωμένους στους οποίους τα παιδιά παρέδωσαν τα ίδια τις κάρτες
• Άφησαν κέρματα μέσα στη μηχανή αυτόματης πώλησης αναψυκτικών με σημείωμα: “Please enjoy this random act of kindness” (Παρακαλούμε απολαύστε αυτή τη τυχαία πράξη καλοσύνης)
• Πήγαν στο super-market της γειτονιάς τους και μάζεψαν τα καροτσάκια που ήταν παρατημένα από εδώ και από εκεί και τα έβαλαν στη θέση τους
• Πήγαν από ένα κατάστημα “του ενός δολαρίου” και έκρυψαν δολάρια στο τμήμα με τα παιχνίδια για να τα βρουν παιδιά

• Χαμογελούσαν στους πάντες, έλεγαν γεια σε όλους και ήταν ευγενικοί με όλον τον κόσμο.

Απλές πράξεις που αγγίζουν τη ζωή ανθρώπων και ομορφαίνουν τον κόσμο γύρω μας. Αν έχετε ιδέες για μικρές ή μεγάλες πράξεις καλοσύνης που έχετε κάνει ή σκέφτεστε να κάνετε και θα θέλετε να μοιραστείτε στα σχόλια, θα χαρούμε να τις διαβάσουμε. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

“Σήμερα χάρισε σε ένα ξένο, ένα από τα χαμόγελά σου. Μπορεί να είναι η μόνη λιακάδα που θα δει όλη μέρα.”

~ Από το “P.S. I Love You”

ΠΗΓΗ:

http://www.aspaonline.gr/2012/07/30/to-filodorima-ton-500-dolariwn/

«Πώς μπορούμε να παραμείνουμε νέοι και υγιείς»

1. Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς. Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι' αυτά. Εξάλλου, γι’ αυτό τους πληρώνετε.

2. Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους. Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.

3. Να μαθαίνετε συνεχώς!  Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, ο,τιδήποτε… ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.

4. Απολαύστε τα απλά πράγματα.

5. Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά.  Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.

6. Τα δάκρυα τυχαίνουν... Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.

7. Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, είτε τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας... ο,τιδήποτε. Το σπίτισας είναι το καταφύγιό σας.

8. Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.

9. Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται ηενοχή.

10. Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα. Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!!!

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html