«Χρόνος αξίας 50 ευρώ»

Ένας πολυάσχολος και επαγγελματικά - οικονομικά επιτυχημένος πατέρας γυρίζει στο σπίτι του, από την εργασία, αργά το βράδυ, κουρασμένος και εκνευρισμένος, και βρίσκει πεντάχρονο γιό του να τον περιμένει στην πόρτα.

Γιός: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»

Πατέρας: «Και βέβαια! Τι θέλεις;»

Γιός: «Μπαμπά, πόσα χρήματα κερδίζεις απ’ τη δουλειά σου μέσα σε μία ώρα;»

Πατέρας (θυμωμένα): «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;»

Γιός: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Σε παρακαλώ πες μου: πόσα χρήματα κερδίζεις μέσα σε μια ώρα;»

Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις, κερδίζω 50€ την ώρα.»

Γιός: «Ωχ!» (και μετά από λίγη σκέψη…) «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25€;»

Πατέρας (εξαγριωμένος): «Εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες».

Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο πατέρας κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και, όσο το σκεπτόταν, τόσο νευρίαζε περισσότερο: «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση μόνο και μόνο για να μου ζητήσει κάποια χρήματα;!...». Μετά από αρκετή ώρα, όμως, κι αφού στο μεταξύ είχε ηρεμήσει, άρχισε να σκέφτεται πιο ψύχραιμα: «Ίσως να υπάρχει κάτι που θα πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο γιός μου με τα 25€ που μου ζήτησε. Άλλωστε δεν μου ζητάει χρήματα πολύ συχνά!...». Πηγαίνει, λοιπόν, στο δωμάτιο του παιδιού, ανοίγει την πόρτα και τον ρωτάει:

Πατέρας: «Κοιμάσαι γιε μου;»

Γιός: «Όχι, μπαμπά, δεν κοιμάμαι!»

Πατέρας: «Σκέφτηκα πως ίσως ήμουν πολύ σκληρός και απότομος μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια δύσκολη ημέρα και έβγαλα όλη την κούραση και το άγχος μου σε σένα. Ορίστε τα 25€ που μου ζήτησες!»

Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας, τον αγκάλιασε και του είπε: «Σε ευχαριστώ μπαμπά!». Κατόπιν επιστρέφει στο κρεβάτι του, σηκώνει το μαξιλάρι του, βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα κι αρχίζει να τα μετράει. Ο πατέρας, βλέποντας πως το παιδί του είχε ήδη αρκετά χρήματα, νευριάζει και πάλι:

Πατέρας: «Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη αρκετά;», του λέει επιτιμητικά.

Γιός: «Επειδή δεν είχα αρκετά! Τώρα, όμως, έχω!»

Και πριν προλάβει ο πατέρας να ξεσπάσει, πάλι, επιτιμώντας τον γιό του για την πλεονεξία του, τον ακούει να του λέει:

«Μπαμπά, τώρα έχω 50€! Δηλαδή μπορώ να αγοράσω μια ώρα από τον χρόνο σου!... Μπορείς, σε παρακαλώ, να έρθεις νωρίς στο σπίτι, αύριο το βράδυ; Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί!»

Ο πατέρας, αγκάλιασε τον μικρό γιο του και του ζήτησε συγγνώμη…

[Η ιστορία αυτή, είναι μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους μας, που εργαζόμαστε τόσο σκληρά στη ζωή μας, κάθε μέρα! Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει, χωρίς να αφιερώνουμε χρόνο σε εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, σ’ εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιράζεστε χρόνο αξίας τουλάχιστον 50€ κάθε μέρα με κάποιους που αγαπάτε. Εάν πεθάνουμε αύριο, η εταιρεία ή η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο των ζωών τους…]

[Ανάρτηση αφιερωμένη στην Roadartist, στη συμβολή της οποίας οφείλεται!...]

Αγγλικό αντίστοιχο κείμενο, εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/20-dollars-worth-of-time.html