Την πύλη τη στενή

Την πύλη τη στενή

Κάποιες φορές στην αγωνία του είναι μου λογιάζω

γιατί να κάθεται η ψυχή στο χωματένιο της κουφάρι

που σέρνεται στη γη, ανεμοδαρμένο

και χωματίλα φλογισμένη αναρρουφά.

Κι είπα: Στα ύψη να πετάξεις πεταλούδα

μ’ ένα σαρκαστικό χαμόγελο, καθώς

ο άνεμος στη γη το “σκήνος” σου τραβά.

Φύγε καραβοκύρη αιθέριε, στα μεσοπέλαγα

ν’ αφήσεις το τσακισμένο το καράβι σου.

Μα ήλθε ο λογισμός της πίστης και ψιθύρισε:

καραβοκύρης δεν λογάται όποιος δεν πάλεψε

στο πέλαγος μ’ ανέμους και με κύματα

και χρυσαλίδα να πετά γοργόφτερη δεν γίνεται

αν το κουκούλι δεν την έκρυβε στα βάθη του.

Ψυχή, με το κορμί μαζί ν’αγωνιστείς

κι οι κόποι σου διπλά θα πλερωθούν μαζί του,

με δόξα σαν περάσεις και τιμή

την πύλη τη στενή του λυτρωμού σου.

[Τιμοθέου, Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας, “Μυστικά Σήμαντρα – Ποιήματα”, εκδ. Παναγία Καλυβιανή, Μοίρες Κρήτης, 1971]