«Πώς λειτουργεί ο παραδειγματισμός και πώς η δύναμη της κουλτούρας, της συνήθειας και του μιμητισμού»

Πώς λειτουργεί ο Παραδειγματισμός

Μια ομάδα επιστημόνων τοποθέτησε πέντε πιθήκους σε ένα κλουβί και στη μέση έβαλαν μια σκάλα με μερικές μπανάνες στην κορυφή.

Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα , οι επιστήμονες κατέβρεχαν τους υπόλοιπους πιθήκους με παγωμένο νερό.

Μετά από λίγο, κάθε φορά που κάποιος πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι υπόλοιποι ορμούσαν και τον ξυλοκοπούσαν.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα κανένας πίθηκος δεν ανέβαινε πια στη σκάλα, παρά τον έντονο πειρασμό.

Τότε οι επιστήμονες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τον ένα από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε αυτός ο νέος πίθηκος ήταν να ανεβεί στη σκάλα. Αμέσως οι υπόλοιποι τον ξυλοκόπησαν.

Μετά από μερικά ξυλοκοπήματα, ο νεοφερμένος έμαθε να μην ανεβαίνει στη σκάλα, παρότι δεν ήξερε γιατί.

Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε και δεύτερος πίθηκος και συνέβη το ίδιο, με τον πρώτο πίθηκο να συμμετέχει στο ξυλοκόπημα του δεύτερου.

Άλλαξε και τρίτος πίθηκος και συνέβη το ίδιο. Ήρθε και τέταρτος και το ξυλοκόπημα συνεχίστηκε και τέλος αντικαταστάθηκε και ο πέμπτος.

Αυτό που είχε απομείνει ήταν μια ομάδα πιθήκων που παρότι δεν είχαν δεχτεί ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε να ξυλοκοπά όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανεβεί στη σκάλα.

Αν μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους πιθήκους γιατί ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να ανεβεί, βάζω στοίχημα ότι θα απαντούσε “Δεν ξέρω, αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”.

Σας ακούγεται γνωστό;

Μοιραστείτε αυτό με τους φίλους σας καθώς σίγουρα θα έχετε αναρωτηθεί μερικές φορές γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουμε, αν υπάρχει και άλλος τρόπος.

“Μόνο δυό πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Και δεν είμαι σίγουρος για το σύμπαν” (Albert Einstein)

Πηγή:

http://www.youtube.com/watch?v=Dd_KEtaMH5k&eurl=http%3A%2F%2Fgeorgekaraviotis.blogspot.com%2F2009%2F02%2Fblog-post_5020.html&feature=player_embedded

Θρησκεία με “θ” μικρό & Θρησκεία με “Θ” κεφαλαίο

«Επειδή, κατά μία παλαιά και μεγάλη αλήθεια “ο ορισμός περιορίζει”, όταν η Θρησκεία με Θ κεφαλαίο πάει να πάρει διατύπωση, ορισμένη μυθολογική συγκρότηση και λατρευτική οργάνωση, γίνεται θρησκεία με θ μικρό. Και ενώ η θρησκεία με θ μικρό είναι μέρος της Θρησκείας με Θ κεφαλαίο, εμφανίζεται με την αποκλειστική, την αδιάλλακτη και φανατικήν απαίτηση να καλύψει όλην εκείνη τη Θρησκεία με Θ κεφαλαίο. Τότε εχθρός θανάσιμος της κρατούσης θρησκείας μπορεί να γίνει ο πιο θρησκευτικός άνθρωπος. Εκείνος ίσα – ίσα που βρίσκεται πιο κοντά στο Θεό από τους άλλους»

Ευάγγελος Παπανούτσος

[Από το βιβλίο του “Ο νόμος και η αρετή”, εκδ. Δωδώνη, 1974]

Τύχη ή Ατυχία; Χαρά ή Λύπη; Η απάντηση: Ψυχραιμία και “Απάθεια”

Την παρακάτω ιστορία την είχα διαβάσει προ ετών σε κάποιο βιβλίο που, όμως, δεν θυμάμαι ποιο ήταν… Εδώ και καιρό ήθελα να την αναρτήσω και για τον λόγο αυτό την αναζητούσα “απεγνωσμένα”, ώστε να την αντιγράψω επακριβώς, πλην όμως ανεπιτυχώς (τουλάχιστον ως στιγμής…). Αποφάσισα, λοιπόν, να την καταγράψω έτσι όπως την θυμάμαι. Και αν (κάποια στιγμή!...) την βρω, θα την παρουσιάσω στην αυθεντική της μορφή.

Τύχη ή Ατυχία; Χαρά ή Λύπη; Η απάντηση: Ψυχραιμία και “Απάθεια”

Μια ιστορία των Σούφι.

Ένας χωρικός διαπίστωσε κάποιο πρωί ότι το άλογό του, το μόνο αξιόλογο περιουσιακό στοιχείο του και, παράλληλα, απαραίτητος βοηθός του στην εργασία, είχε χαθεί.

-Μεγάλη ατυχία! σχολίασαν όλοι οι συγχωριανοί του. Τι θ’ απογίνεις τώρα;

Ο χωρικός αντιμετώπισε την κατάσταση με ηρεμία και ψυχραιμία. “Έχει ο Θεός!...” είπε στη γυναίκα του και στους συγχωριανούς του.

Το επόμενο πρωί το άλογο ξαναγύρισε, φέρνοντας μάλιστα μαζί του κι ένα άλλο άλογο, ιδιαίτερα όμορφο και δυνατό, που κανείς δεν το είχε ξαναδεί στην περιοχή και το οποίο προφανώς ήταν η αιτία της προσωρινής εξαφάνισης του πρώτου.

-Μεγάλη τύχη! σχολίασαν, τώρα, οι συγχωριανοί του.

Ο χωρικός αντιμετώπισε, και πάλι, την κατάσταση με ψυχραιμία. “Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού…” ήταν τώρα η απάντησή του.

Μερικές μέρες αργότερα, το νεοφερμένο άλογο, που δεν είχε συνηθίσει ακόμα τα νέα του αφεντικά έδωσε μια γερή κλωτσιά στον έφηβο γιό του χωρικού και του έσπασε το πόδι.

-Μεγάλη ατυχία! ξανασχολίασαν οι συγχωριανοί.

Ο χωρικός μας παρέμεινε και πάλι το ίδιο ψύχραιμος και “απαθής”. “Ήταν κι αυτό θέλημα του Θεού να συμβεί” είπε τώρα στη γυναίκα του.

Δυό – τρεις μέρες αργότερα, κι ενώ ο γιός του παρέμενε, φυσικά, κλινήρης, ήρθαν στο χωριό απεσταλμένοι του βασιλιά και στρατολόγησαν βίαια όλους τους νέους του χωριού, με εξαίρεση, φυσικά, τον τραυματισμένο και προσωρινά ανήμπορο γιό του χωρικού.

-Μεγάλη τύχη! σχολίασαν και πάλι οι συγχωριανοί.

Αλλά και πάλι ο χωρικός – πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, παρέμεινε ψύχραιμος: “Θέλημα Θεού”, ήταν και πάλι το δικό του σχόλιο.

[Και ίσως η ιστορία να έχει συνέχεια…

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, έχει μήνυμα!...]