“…να παραμένεις άνθρωπος”

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

’κου θάρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές

με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θαρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία।

[Κατερίνα Γώγου]