Από το βιβλίο “Πείνα και Δίψα” του Χρήστου Γιανναρά

[Απόσπασμα από το “H πείνα και η δίψα του ανθρώπου”, του βιβλίου “Πείνα και Δίψα” του Χρήστου Γιανναρά, σελ. 11-18]:

«Η δίψα του απόλυτου είναι ένα δεύτερο πάθος. “Βλέπεις, θέλω πολλά, ίσως τα θέλω όλα”, έγραφε ο ποιητής. Μα όχι “ίσως”. Εμείς τα θέλουμε όλα. Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθειά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη δίψα μας για ένταση και διάρκεια. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει ό,τι ίσαμε τούτη τη στιγμή έχουμε δοκιμάσει στη ζωή: Διψάμε. Ό,τι γευτήκαμε κι ό,τι γευόμαστε είναι λίγο, ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό που διψάμε. Κι η δίψα αυτή είναι η πιο βασανιστική, το πιο φοβερό μαρτύριο. Οι στιγμές είναι ελάχιστες που η καρδιά ξεδιψάει για ζωή, το νερό κελαρύζει ελάχιστες στιγμές και μετά στερεύει κι η καρδιά μένει εκεί σκυμμένη καρτερώντας… πιο διψασμένη ύστερα απ’ αυτές τις στιγμές, πιο αχόρταστη, με τα χείλη ανοιχτά και ξεραμένα απ’ τη νοσταλγία.

Τι διψάμε; Διψάμε ένταση, διάρκεια, ποικιλία. Διψάμε το αδιάκοπα καινούργιο. Λαχταράμε τον ίλιγγο της πτώσης, της απροσμέτρητης πτώσης, αλλά και το φτερούγισμα της ανόδου. Κάθε τι ακραίο μας ηλεκτρίζει. Η γη είναι στενή, η ζωή φθαρμένη μέσα στα σχήματα. Ασφυκτιούμε μέσα στα δεσμά του τόπου, του χρόνου και των αισθήσεων. Μέσα μας υπάρχει ένας χώρος χωρίς έκταση, η ανάγκη για μια απόλυτη διάρκεια κι η λαχτάρα για μια χωρίς όρια απόλαυση.

Τα θέλουμε όλα, κι αυτό είναι το πιο βασανιστικό πάθος μεσ’ στη ζωή».

* * *

[Απόσπασμα από το “Εγώ μόνος και ο Θεός”, του βιβλίου “Πείνα και Δίψα” του Χρήστου Γιανναρά, σελ. 42-47]:

«[…] Μα δε σταμάτησα τη μεγάλη οδοιπορία μου ούτε στο δάσος ούτε στη θάλασσα ούτε στο μόχθο του ανθρώπου ούτε στον έρωτα που κάνει πάλι παρθένα τη ζωή. Γιατί παντού εκεί υπήρχε κάτι από την παρουσία του Θεού, μα εγώ Τον ζητούσα ολόκληρον. Και τράβηξα μακριά, πολύ μακριά, κι έμεινα πίσω όλα αυτά τα συναπαντήματα κι απόμεινα να περπατώ στην έρημο, σε μια ζωή που ήταν όλη μια έρημος. Γιατί ο Θεός δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο όταν απομένεις μονάχος. ¨όταν μέσα στην ερημιά του κόσμου ζήσεις τη δική σου γυμνή μοναχικότητα και την παρουσία του Θεού μόνο. Αυτός είναι ο κλήρος του κάθε ανθρώπου που ζητάει το Θεό πάνω στη γη. Γι’ αυτό και περπατώ αδιάκοπα στην κάθε μέρα, στην κάθε ώρα, χωρίς σταθμό κι ανάπαυλα. Μόνη η ηχώ των βημάτων μου με συντροφεύει στην ερημιά του κόσμου. Και μέσα σ’ αυτή την ερημιά, που είναι όλο γωνιές και όλο καμπές, καρτερώ το Θεό. Γιατί ξέρω πως υπάρχει, ξέρω πως με περιμένει εκεί που σβήνει ο δρόμος, σε μια γωνιά ή σ’ ένα λόφο. Αυτή η αναμονή είναι κιόλας μια γεύση του Θεού. Μέσα στον κόσμο υπάρχω εγώ μόνος, που περπατώ μέσ’ στην απέραντη ερημιά, κι ο Θεός που Τον ψηλαφώ να παραμονεύει εκεί που σβήνουν οι δρόμοι…

…Κι είναι η ατέλειωτη πορεία μου κι η απέραντη ερημιά κι η συντροφιά του Θεού ένα μεγάλο μαρτύριο και μια μεγάλη ανάπαυση».

«God won’t ask»

Things God won’t ask:

1. God won’t ask what kind of car you drove. He’ll ask how many people you drove who didn’t have transportation.
2. God won’t ask the square footage of your house. He’ll ask how many people you welcomed into your home.
3. God won’t ask about the clothes you had in your closet. He’ll ask how many you helped to clothe.
4. God won't ask about your social status, but will ask what kind of class you displayed.
   
5. God won't ask how many material possessions you had, but will ask if they dictated your life.
   
6. God won’t ask what your highest salary was. He’ll ask if you compromised your character to obtain it.
7. God won't ask how much overtime you worked, but will ask if you worked overtime for your family and loved ones.
8. God won't ask how many promotions you received, but will ask how you promoted others.
   
9. God won’t ask what your job title was. He’ll ask if you performed your job to the best of your ability.
10. God won't ask what you did to help yourself, but will ask what you did to help others.
    
11. God won’t ask how many friends you had. He’ll ask how many people to whom you were a true friend.
12. God won't ask what you did to protect your rights, but will ask what you did to protect the rights of others.
    
13. God won’t ask in what neighborhood you lived. He’ll ask how you treated your neighbors.
14. God won’t ask about the color of your skin. He’ll ask about the content of your character.
15. God won't ask how many times your deeds matched your words, but will ask how many times they didn't.

Greek (not full) translation, here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/blog-post_19.html

«The deaf frog»

Once upon a time there was a bunch of tiny frogs.... who arranged a running competition. The goal was to reach the top of a very high tower. A big crowd had gathered around the tower to see the race and cheer on the contestants.... The race began.... Honestly: No one in crowd really believed that the tiny frogs would reach the top of the tower ! You heard statements such as: "Oh, WAY too difficult!!" "They will NEVER make it to the top." or: "Not a chance that they will succeed. The tower is too high!" The tiny frogs began collapsing. One by one.... Except for those, who in a fresh tempo, were climbing higher and higher.... The crowd continued to yell, “It is too difficult!!! No one will make it!" More tiny frogs got tired and gave up.... But ONE continued higher and higher and higher.... This one wouldn't give up! At the end everyone else had given up climbing the tower. Except for the one tiny frog who, after a big effort, was the only one who reached the top! THEN all of the other tiny frogs naturally wanted to know how this one frog managed to do it? A contestant asked the tiny frog how he had found the strength to succeed and reach the goal? It turned out.... That the winner was DEAF!!!! The wisdom of this story is: Never listen to other people's tendencies to be negative or pessimistic.... because they take your most wonderful dreams and wishes away from you -- the ones you have in your heart! Always think of the power words have because everything you hear and read will affect your actions in one way or another! Therefore: ALWAYS be.... POSITIVE! And above all: Be DEAF when people tell YOU that you cannot fulfill your dreams!

Greek translation, here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_08.html

«Who is rich and Who is poor »

One day the father of a very wealthy family took his son on a trip to the country with the express purpose of showing him how poor people live. They spent a couple of days and nights on the farm of what would be considered a very poor family. On their return from their trip, the father asked his son: How was the trip? It was great, Dad. Did you see how poor people live? the father asked. Oh yeah, said the son. So, tell me, what you learned from the trip? asked the father. The son answered: I saw that we have one dog and they had four. We have a pool that reaches to the middle of our garden and they have a creek that has no end… We have imported lanterns in our garden and they have the stars at night. Our patio reaches to the front yard and they have the whole horizon. We have a small piece of land to live on and they have fields that go beyond… We have servants who serve us, but they serve others. We buy our food, but they grow theirs. We have walls around our property to protect us; they have friends to protect them. The boy's father was speechless. Then his son added: Thanks Dad for showing me how poor we are.

Isn't perspective a wonderful thing? Makes you wonder what would happen if we all gave thanks for everything we have, instead of worrying about what we don't have. Appreciate every single thing you have!

Greek translation here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

«The Seven Wonders of the World »

A group of students were asked to list what they thought were the present “Seven Wonders of the World”. Thought there were some disagreements, the following received the most votes:

1. Parthenon of Athens.
2. Egypt’s Great Pyramids.
3. Taj Mahal.
4. Panama Canal.
5. Empire State Building.
6. St. Peter’s Basilica.
7. China’s Great Wall.

While gathering the votes, the teacher noted that one student had not finished her paper yet. So she asked the girl if she was having trouble with her list. The girl replied “yes, a little, I couldn’t quite make up my mind because there were so many”. The teacher said “well, tell us what you have and maybe we can help”. The girl hesitated, then read: “I think the Seven Wonders of the World are:

1. To see…
2. To hear…
3. To touch…
4. To taste…
5. To feel…
6. To laugh…
7. And to love!

The room was so quiet you could have heard a pin drop.

The things we overlook as simple and ordinary and that we take for granted are truly wondrous!

A gentle reminder: The most precious things in life cannot be built by hand or bought my man.

Greek translation here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/12/blog-post.html

«20 dollars worth of time»

A man came home from work late, tired and irritated, to find his 5-year old son waiting for him at the door.

–Daddy, may I ask you a question?

–Yes, sure, what is it? replied the man.

–Daddy, how much do you make an hour?

–That’s none of your business, why do you ask such a thing? the man said angrily.

–I just want to know, please tell me, how much do you make an hour, pleaded the little boy.

–If you must know, I make 20 dollars an hour.

–Oh, the little boy replied, with his head down, looking up, he said.

–Dad, may I please borrow 10 dollars? The father was furious:

–If the only reason you asked that is so you can borrow some money to buy a silly toy or some other nonsense, then you march yourself straight to your room and go to bed, think about why you are being so selfish. I work so hard hours every day and don’t have time for such this childish behavior.

The little boy quietly went to his room and shut the door. The man sat down and started to get even angrier about the little boy’s questions. How dare he ask such a questions only to get some money? After about an hour or so, he had calmed down and started to think he may have been a little hard on his son. Maybe there was something he really needed to buy with that 10 dollars and he really didn’t ask for money very often. The man went to the door of the little boy’s room and opened the door.

–Are you asleep, son? he asked.

–No daddy, I’m awake, replied the boy.

–I’ve been thinking, maybe I was too hard on you earlier, said the man. It’s been a long day and I took out my aggravation on you. Here’s is the 10 dollars you asked for.

The little boy sat straight up, smiling.

–Oh, thank you daddy, he yelled. Then, reaching under his pillow he pulled out some crumpled up bills.

The man, seeing that the boy already had money, started to get angry again. The little boy slowly counted out his money, then looked up at his father.

–Why do you want more money if you already have some? the father grumble.

–Because I didn’t have enough, but now I do, the little boy replied. –Daddy, I have 20 dollars now, can I buy an hour of your time? Please come home early tomorrow, I would like to have dinner with you.

Share this story with someone you like… but even better, share 20 dollars worth of time with someone you love. It’s just a short reminder to all of you working so hard in life. We should not let time slip through our fingers without having spent some time with those who really matter to us, those close to our hearts.

Greek translation here:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/50.html

«Το Eagle από σήμερα είναι και αγγλόφωνο!...»

Πολλά απ’ όσα αναρτώνται στο παρόν ιστολόγιο δεν είναι παρά μεταφράσεις από αγγλικά κείμενα. Σκέφθηκα, λοιπόν, πως θα ήταν καλό να τα αναρτώ, πλέον, και στην πρωτότυπη αγγλική έκδοσή τους. Χρήσιμο θα είναι, δεν συμφωνείτε;…

«Χρόνος αξίας 50 ευρώ»

Ένας πολυάσχολος και επαγγελματικά - οικονομικά επιτυχημένος πατέρας γυρίζει στο σπίτι του, από την εργασία, αργά το βράδυ, κουρασμένος και εκνευρισμένος, και βρίσκει πεντάχρονο γιό του να τον περιμένει στην πόρτα.

Γιός: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»

Πατέρας: «Και βέβαια! Τι θέλεις;»

Γιός: «Μπαμπά, πόσα χρήματα κερδίζεις απ’ τη δουλειά σου μέσα σε μία ώρα;»

Πατέρας (θυμωμένα): «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;»

Γιός: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Σε παρακαλώ πες μου: πόσα χρήματα κερδίζεις μέσα σε μια ώρα;»

Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις, κερδίζω 50€ την ώρα.»

Γιός: «Ωχ!» (και μετά από λίγη σκέψη…) «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25€;»

Πατέρας (εξαγριωμένος): «Εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες».

Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο πατέρας κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και, όσο το σκεπτόταν, τόσο νευρίαζε περισσότερο: «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση μόνο και μόνο για να μου ζητήσει κάποια χρήματα;!...». Μετά από αρκετή ώρα, όμως, κι αφού στο μεταξύ είχε ηρεμήσει, άρχισε να σκέφτεται πιο ψύχραιμα: «Ίσως να υπάρχει κάτι που θα πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο γιός μου με τα 25€ που μου ζήτησε. Άλλωστε δεν μου ζητάει χρήματα πολύ συχνά!...». Πηγαίνει, λοιπόν, στο δωμάτιο του παιδιού, ανοίγει την πόρτα και τον ρωτάει:

Πατέρας: «Κοιμάσαι γιε μου;»

Γιός: «Όχι, μπαμπά, δεν κοιμάμαι!»

Πατέρας: «Σκέφτηκα πως ίσως ήμουν πολύ σκληρός και απότομος μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια δύσκολη ημέρα και έβγαλα όλη την κούραση και το άγχος μου σε σένα. Ορίστε τα 25€ που μου ζήτησες!»

Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας, τον αγκάλιασε και του είπε: «Σε ευχαριστώ μπαμπά!». Κατόπιν επιστρέφει στο κρεβάτι του, σηκώνει το μαξιλάρι του, βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα κι αρχίζει να τα μετράει. Ο πατέρας, βλέποντας πως το παιδί του είχε ήδη αρκετά χρήματα, νευριάζει και πάλι:

Πατέρας: «Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη αρκετά;», του λέει επιτιμητικά.

Γιός: «Επειδή δεν είχα αρκετά! Τώρα, όμως, έχω!»

Και πριν προλάβει ο πατέρας να ξεσπάσει, πάλι, επιτιμώντας τον γιό του για την πλεονεξία του, τον ακούει να του λέει:

«Μπαμπά, τώρα έχω 50€! Δηλαδή μπορώ να αγοράσω μια ώρα από τον χρόνο σου!... Μπορείς, σε παρακαλώ, να έρθεις νωρίς στο σπίτι, αύριο το βράδυ; Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί!»

Ο πατέρας, αγκάλιασε τον μικρό γιο του και του ζήτησε συγγνώμη…

[Η ιστορία αυτή, είναι μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους μας, που εργαζόμαστε τόσο σκληρά στη ζωή μας, κάθε μέρα! Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει, χωρίς να αφιερώνουμε χρόνο σε εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς, σ’ εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιράζεστε χρόνο αξίας τουλάχιστον 50€ κάθε μέρα με κάποιους που αγαπάτε. Εάν πεθάνουμε αύριο, η εταιρεία ή η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο των ζωών τους…]

[Ανάρτηση αφιερωμένη στην Roadartist, στη συμβολή της οποίας οφείλεται!...]

Αγγλικό αντίστοιχο κείμενο, εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/20-dollars-worth-of-time.html

«Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει» [Ένας σπουδαίος δεκάλογος]

1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.
2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’ αυτό.
3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τις επώνυμες τουαλέτες και τα ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.
4. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.
5. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.
6. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.
7. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γειτόνους μας.
8. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματός μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.
9. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.
10. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον.

[Αφιερωμένο, εξαιρετικά, στην πρώτη “επίσημη” αναγνώστριά μου, την Αργυρούλα, που κάνει τα πρώτα βήματά της στον χώρο των ιστολογίων…]

Πλήρες αγγλικό κείμενο, εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/god-wont-ask.html

Ο καμηλιέρης

Το να γίνεις ευτυχισμένος είναι μία απόφαση…

Μια παλιά ιστορία λέει ότι τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάιρο με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό. Τελικά, συναντήθηκε με το σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου. Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα ένα στρώμα πάνω στην άμμο, έναν σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία. Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε: -Που είναι τα έπιπλά σου; Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μια ερώτηση: -Τα δικά σου που είναι; -Μα εγώ δεν έχω, είμαι περαστικός! -Κι’ εγώ περαστικός είμαι!...

Η ζωή είναι προσωρινή. Λίγοι όμως το έχουν καταλάβει. Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ! Ξέχασαν να γίνουν ευτυχισμένοι! Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από το χρόνο που διαρκούν, αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται! Γι’ αυτό υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες, πράγματα ανεξήγητα και άτομα ασύγκριτα! Κι’ εσύ μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος σήμερα, αλλά και κάθε ημέρα! Λοιπόν τι λες; Είσαι έτοιμος για ν’ αρχίσεις να ζεις ευτυχισμένος;

Είσαι φτωχός ή πλούσιος;

Μια μέρα ένας εύπορος πατέρας πήγε το παιδί του να περάσει μια νύχτα με μια πολύ φτωχή οικογένεια, με σκοπό να του δείξει την κατάσταση άλλων ανθρώπων που δεν έχουν πολλά λεφτά για να ξοδέψουν. Καθώς επιστρέφανε σπίτι τους, ο πατέρας ρώτησε το γιό τι σκέφτεται για την εμπειρία του και αυτός απάντησε: Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία πατέρα, Έμαθα πως έχουμε ένα σκύλο και αυτοί έχουν τέσσερις, έχουμε μια πολύ όμορφη πισίνα αλλά αυτοί έχουν το ποτάμι, έχουμε ηλιοροφή αλλά αυτοί έχουν τον ουρανό με τα αστέρια και το φεγγάρι. Έχουμε μια όμορφη βεράντα με μεγάλο κήπο μα αυτοί έχουν το δάσος. Ενώ μίλαγε το παιδί, ο πατέρας άκουγε άφωνος όσα έλεγε ο γιος του. Τότε το παιδί πρόσθεσε: Σε ευχαριστώ πατέρα που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε!

Για σένα φίλε μου: Όταν μετράμε τι είμαστε, το αποτέλεσμα είναι η αντίληψη μας για τη ζωή. Αν έχουμε αγάπη, φίλους, υγεία, αίσθηση του χιούμορ και θετική σκέψη, έχουμε τα πάντα στη ζωή. Σκέψου για λίγο και αποφάσισε αν είσαι φτωχός ή πλούσιος…

Αγγλικό αντίστοιχο κείμενο, εδώ:

http://eaglestefanos.blogspot.com/2008/11/who-is-rich-and-who-is-poor.html

Φόρος τιμής. Σε πρόσωπα και ιστολόγια. Και σε μια επέτειο (Πάλι και πάλι!)

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί, τρόπον τινά, συνέχεια των εξής αναρτήσεων:

• http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post.html [“Φόρος τιμής” του blog «Eagle»]
• http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/03/seagull-eagle.html [“Αποκλειστικό!... Αποκαλύπτω την ταυτότητα των Seagull και Eagle” του blog «Seagull»]
• http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/10/blog-post_17.html [“Γενέθλια ή Επέτειος” του blog «Seagull»]

και αναρτάται σε… “δια-ιστολογικό δίκτυο” (Eagle – Seagull)

Σας το ’πα κι άλλοτε, σας το ’χω αποκαλύψει:

Τα σύμφωνα της λέξης “seagull”, η ραχοκοκαλιά της, είναι τα αρχικά του ονόματός μου…

Και τα σύμφωνα της λέξης “eagle” [:το όνομα του δεύτερου ιστολογίου μου], η δική της ραχοκοκαλιά, συμβαίνει να είναι τα αρχικά του ονόματος του μακαρίτη του πατέρα μου…

Ο πατέρας μου μ’ έμαθε, παιδί ακόμα, όπως έγραψα κάπου, κάποτε, “να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και ν’ αναζητώ”… “Οι ιδέες κινούν τον άνθρωπο”, συνήθιζε να λέει. “Οι ιδέες και το πνεύμα”…

[Παρεμπιπτόντως να επισημάνω κάτι, που στην οικογένειά μας έχει ιδιαίτερη σημασία: Μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία σε νοσοκομεία, ο πατέρας μου πέθανε, προ ετών, ανήμερα “του Αγίου Πνεύματος”. Μέρα σημαδιακή!....]

Σύμβολο πνευματικότητας (και δύναμης του πνεύματος –και όχι μόνον) είναι, από αιώνες, ο αετός. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, απ’ τα πολλά που θα μπορούσα, ίσως, ν’ αναφέρω, πως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο συγγραφέας του επονομαζόμενου “πνευματικού ευαγγελίου” (σε αντίθεση με τα άλλα τρία, τα “ιστορικά”), έχει ως σύμβολό του τον αετό…

Διόλου τυχαία, λοιπόν, αλλά συνειδητά και “επί τούτου”, ονόμασα το δεύτερό μου ιστολόγιο “Eagle”. Όχι μόνο και όχι τόσο για να τιμήσω τον πατέρα μου, όσο, κυρίως, για να τιμήσω αυτή του την τάση, που κληρονόμησα απ’ αυτόν, την πνευματικότητα που μου άφησε ως παρακαταθήκη… Γι’ αυτό και, όπως έχω επισημάνει σε παρόμοιες, σαν την παρούσα μου, αναρτήσεις “αναφοράς”, στο παρελθόν, περιεχόμενο αυτού μου του ιστολογίου είναι αυτά που εγώ και η δική μου η γενιά γενικότερα κληρονομήσαμε απ’ τον πατέρα μου και από τους πατεράδες μας, αντίστοιχα, κι εκείνοι, ίσως, απ’ τους δικούς τους…

Φράσεις, σκέψεις, σχόλια, κείμενα κ.λπ., που είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, διαχρονικά, και που συχνά μένουν και κιτρινίζουν και μουχλιάζουν μέσα σε μπαούλα και συρτάρια… Και μόνο με τον καιρό, ανάλογα και με τα βιώματά μας και τις εμπειρίες μας, καταλαβαίνουμε, κάποια στιγμή, την αξία τους…

Όλοι μας, όπως προείπα, θαρρώ, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, μπορεί κάποτε να θεωρήσουμε ή και να θεωρούμε ακόμα, ετούτα που γράφονται εδώ, σ’ αυτό το ιστολόγιο, ως “παρωχημένα”, “παλαιομοδίτικα”, “παράταιρα”, “ξεπερασμένα” και ανάξια λόγου. Και να πιστεύουμε, εγωιστικά και υπερφίαλα, πως τα δικά μας τα “πιστεύω”, οι δικές μας οι σκέψεις, τα δικά μας τα γραπτά, είναι ανώτερα απ’ αυτά και έχουν μεγαλύτερη αξία…

Έτσι κι εγώ, ως νέος αφελής και άμυαλος, έριξα πιότερο το βάρος στο “Seagull” ιστολόγιό μου και έδειξα λιγότερη προσοχή στο “Eagle” μου. Μέχρι που σήμερα, σήμερα που το “Eagle” έχει κι αυτό επέτειο (μια και κλείνει ένα χρόνο στον αέρα…), διαπίστωσα ετούτο: Πως παρότι o “Αετός” έχει μόλις 43 αναρτήσεις (δηλαδή 25 λιγότερες από τον “Γλάρο”) κι έχει ζωή, ως τώρα, ένα περίπου μήνα λιγότερο από εκείνον, έχει… “περισσότερες ώρες πτήσης” από εκείνον! Έχει δεχθεί, με άλλα λόγια, περισσότερες θεάσεις από εκείνον (και μάλιστα με μέσο όρο θέασης – ανάγνωσης αναρτήσεων, ανά επισκέπτη, ιδίως τον τελευταίο μήνα, 3,2 έναντι 1,7 του “Γλάρου”…)

[…Τα είδε ετούτα τα στοιχεία ο “Γλάρος”, διάβασε και τις στατιστικές, όμως… δεν “γλάρωσε”… Ούτε δα “ψάρωσε”!... Κάθε άλλο, μάλιστα. Άλλωστε ο… αετός πατέρας του, του είχε πει, και το ’χει ενστερνισθεί από καιρό κι ο ίδιος, πως δεν είναι κριτήρια της ποιότητας η ποσότητα, ή η αποδοχή του κόσμου και η επισκεψιμότητα… Πάνω στην ώρα, εντελώς επίκαιρα, κι ανήμερα σ’ ετούτη την επέτειο (μα εντελώς τυχαία, ειλικρινά!...), η “Κλέφτρα Κίσσα” ανάρτησε, στη δική της τη φωλιά, μια (ακόμα) ανάρτηση, κλεμένη από καιρό, με τίτλο “Γιατί δεν έχω μετρητή” (http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/10/blog-memoryland-gerasimos.html), γραμμένο απ’ τον “Γεράσιμο - Memoryland”. Και σας θυμίζω πως πριν από λίγο καιρό είχε αναδημοσιεύσει και μία άλλη, κάπως σχετική, ανάρτηση, με τίτλο “Η παγίδα με το τυράκι” (http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/10/blog_17.html), γραμμένη από την “Σοφία Κου”, που θα μπορούσε να λέγεται και… “Σοφή Κου-κουβάγια”….]

…Μια σοφή κουκουβάγια, πάντως, με τη σοφία και την πείρα της, θα πρότεινε, το δίχως άλλο, “και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι”…

Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να ξαναδώσω προσοχή και σημασία περισσότερη, όπως του αξίζει, και σε αυτό το άλλο ιστολόγιό μου, το “Eagle”, που σήμερα έχει γενέθλια και το είχα παραμελήσει…

[…Και, για να μην ξεχνιόμαστε, θα πρέπει να ξαναρχίσω, με την ευκαιρία, να ρίχνω πάλι, από καιρού εις καιρόν, λίγα ψιχουλάκια και στο “Σπουργιτάκι” μου… (http://spourgitistefanos.blogspot.com/)]

Απ’ το αεροπλάνο [Σώτιας Τσώτου – Κώστα Χατζή]

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής
Άλλες ερμηνείες: Αλέξανδρος Χατζής

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

Δείτε το στο You Tube:
http://www.youtube.com/watch?v=pR240P9z5Zw
http://www.youtube.com/watch?v=9F092gPNqHs
http://www.youtube.com/watch?v=0VEknzLGWb8

Η “Κλέφτρα Κίσσα”, το νέο μου ιστολόγιο, από σήμερα αρχίζει να σας “κλέβει” φανερά!

…Δεν πρόκειται ακριβώς για “γεννητούρια” ενός νέου ιστολογίου. Διότι αυτό προϋπήρχε από καιρό. Όχι μόνο ως ιδέα στο μυαλό μου, αλλά και ως φυσική ύπαρξη που απλά δεν είχε τη δυνατότητα να φτερουγίζει στο… μπλογκοχωριό.
…Από σήμερα αρχίζει να φτερουγίζει ελεύθερα στον ιστοχώρο ένα ακόμα πουλί: Η κίσσα. Και συγκεκριμένα: «Η Κλέφτρα Κίσσα»! [http://kleftrakissa.blogspot.com/]
[Όχι, μην πάει ο νους στο πονηρό, λόγω της εποχής που ζούμε, της εποχής των κάθε είδους κλεπτών και “λαμογιών”, αυτών που αρπάζουν ασύστολα κι αδιάντροπα, συχνά μάλιστα και νομότυπα. Μην το πάμε προς τα εκεί το θέμα… δεν είναι του παρόντος!...]
Η κίσσα, καθώς γνωρίζετε ίσως, έχει αυτή την χαρακτηριστική ιδιότητα, για την οποία και την επέλεξα ως ονομασία του νέου μου ιστολογίου: «Περιφερόμενη, κλέπτει διάφορα απαστράπτοντα μικρά αντικείμενα, υάλινα, μεταλλικά κ.λπ., τα οποία αποκρύπτει εις δυσπρόσιτα μέρη ή και εις την φωλιά της, την οποία διακοσμεί με αυτά».

Εδώ και ένα χρόνο περίπου, αφότου ανακάλυψα τον κόσμο των ιστολογίων, εκτός από το να τροφοδοτώ τρία από αυτά, των οποίων έχω την ευθύνη [τα ήδη γνωστά “Seagull”, “Eagle” και “Σπουργίτι”], που από σήμερα γίνονται τέσσερα [με την προσθήκη της “Κλέφτρας Κίσσας” (http://kleftrakissa.blogspot.com/)], διαβάζω αρκετά απ’ αυτά. Περιστασιακά και κατά καιρούς πρέπει να έχω επισκεφθεί πάνω από διακόσια. Συστηματικά ενημερώνομαι [χάρη στο σπουδαίο εργαλείο που λέγεται “Google Reader”!...] για τις νέες εγγραφές σε περίπου πενήντα απ’ αυτά. Μακάρι να είχα τον χρόνο να ψάχνω συνεχώς και να ανακαλύπτω και άλλα, καθώς είμαι βέβαιος πως υπάρχουν θαυμάσια “τοπία” και θησαυροί που δεν έχω ανακαλύψει…
Κανέναν (κανέναν απολύτως!) απ’ τους ιστολόγους αυτούς δεν γνωρίζω προσωπικά. [Ούτε ένας φίλος ή γνωστός μου απ’ την αληθινή ζωή μου δεν γνωρίζω να έχει ιστολόγιο! Τι παράξενο!...] Τους “γνώρισα” (εάν και όσο μπορεί να γίνει αυτό…) μέσα απ’ τα γραπτά τους. Βρήκα ανοιχτή την πόρτα τους και μπήκα. Απρόσκλητος. Κι ήταν φιλόξενος, πάντα, ο χώρος τους, το σπιτικό τους. Καθένας ό,τι είχε μου προσέφερε απλόχερα: Ζεστό φαϊ, μεζέ ή και απλό ψωμοτύρι. Ή ψωμί κι ελιά. Ανάλογα. Ό,τι του βρισκόταν. Και κρασί. Και γλυκό του κουταλιού, χειροποίητο. Ή, έστω, ένα λουκούμι. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο. Και δροσερό νερό, απ’ το πηγάδι της ψυχής τους…
Πολλούς από αυτούς τους άκουσα (:τους διάβασα…) για λίγο κι έφυγα διακριτικά και αλαφροπατώντας, μην τυχόν τους ενοχλήσω. Σε άλλους έδωσα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου. Με κάποιους πιάσαμε και κουβεντούλα. Κάποιοι δεν είχαν τη διάθεση για φλυαρία… τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή που τους απηύθυνα τον λόγο…
Περνώ και ξαναπερνώ από τα μέρη τους. Όποτε δω το φως αναμμένο και την πόρτα ανοιχτή. Διότι, βλέπεις, κάποιοι έφυγαν από τη γειτονιά για άλλα μέρη και κλειδαμπάρωσαν κι ούτε από τις γρίλιες και τις χαραμάδες δεν μπορείς πια να κρυφοκοιτάξεις… [Εκείνη που θυμάμαι έντονα, για παράδειγμα, ετούτη τη στιγμή, ίσως γιατί ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα τα ιστολόγιά μας και συμπορευτήκαμε αρκετά, μέχρι που πριν από κάποιους μήνες αποφάσισε να το κλείσει, ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα, είναι η Vassia ή Παραφυάδα. Φίλη ψηφιακή, πού να βρίσκεσαι, άραγε, πού να… παραφύεσαι;…]

Σχεδόν από όλους κάτι πήρα, κάτι μου ’δωσαν!... [Διότι, βέβαια, αν το σκεφθείς, κάθε άνθρωπος μπορεί και έχει κάτι να σου δώσει!...] Τι πήρα; Τι μου χάρισαν; Ό,τι “μου γυάλισε”. Ό,τι μου φάνηκε, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που το είδα, πως ήταν πολύτιμο, αξιόλογο ή έστω απλά (απλά;…) αξιομνημόνευτο. Γνωρίζω, βέβαια, πως “ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός”. [Αν και νομίζω πως δεν λάθεψα και πως όλα αυτά που μου έδωσαν και πήρα ήταν χρυσός…] Γνωρίζω, ακόμα, πολύ περισσότερο, πως όλους αυτούς τους μήνες αναμφίβολα διέλαθαν της προσοχής μου, και ίσως έχασα για πάντα (για πάντα;…) ένα σωρό άλλους μικρούς ή μεγάλους θησαυρούς… Ίσως διότι δεν ήταν τόσο φανεροί, ίσως γιατί δεν έλαμπαν, δεν αστραποβολούσαν… Και αναμφίβολα φταίει γι’ αυτό και η διάθεσή μου της στιγμής εκείνης, η ψυχολογική και διανοητική μου κατάσταση όταν διάβαζα ή και η βιασύνη μου, ο χρόνος ο περιορισμένος που είχα στη διάθεσή μου για να εμβαθύνω σε κάποιο κείμενο…

Όλα ετούτα, λοιπόν, τα “μικρά απαστράπτοντα αντικείμενα”, δηλαδή τα κείμενα, που εγώ, η Κλέφτρα Κίσσα, είχα κρύψει, τόσον καιρό, σε μέρη απρόσιτα για όλους σας, από σήμερα θ’ αρχίσω να τα αποθέτω, ένα –ένα, σ’ αυτή την φωλιά μου, με τις ευχαριστίες μου σε όσους μου/μας τα χάρισαν. Κι από όποιους δεν πήρα κάτι, δεν νομίζω πως θα πρέπει να τους ζητήσω συγγνώμη. Διότι ξέρω πως ίσως εγώ να είμαι στην πραγματικότητα ο ζημιωμένος…

Υ.Γ. Η επιλεκτική παράθεση κάποιων αναρτήσεων άλλων ιστολογίων, με αναφορά της πηγής προέλευσης και παραπομπή σε αυτήν, προφανέστατα δεν προσβάλλει τα πνευματικά δικαιώματα των ιστολόγων και αποδεικνύει περίτρανα πως δεν υπάρχει λογο-κλοπή, αλλά μάλλον δια-φήμιση συνιστά, αυτών που κατά τη γνώμη μου αξίζουν να δια-δοθούν, ώστε να συντελέσουν σε πνευματική οικο-δομή αλλά και διά-λογο. Εάν, όμως, κάποιος από τους συντάκτες και δημιουργούς των συγκεκριμένων ιστολογίων έχει διαφορετική άποψη, τον παρακαλώ να με ενημερώσει και θα επανορθώσω αμέσως και εμπράκτως, αφαιρώντας τη συγκεκριμένη ανάρτηση –εγγραφή.