Την Τρίτη 11.5.2010, στην μεγάλης θεαματικότητας εκμπομπή “Αλ Τσαντίρι News” ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε αναφορά σε ένα ντοκυμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου για έναν οικονομικό δολοφόνο:
http://www.youtube.com/watch?v=DnwqDlQ_nNg
Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ που είχε μεταδοθεί, παλιαότερα, από την κρατική τηλεόραση, στο πλαίσιο της σειράς “Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα” του Στέλιου Κούλογλου.
Για το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ μπορεί κάποιος να διαβάσει εδώ:
http://tvxs.gr/webtv/tonight/tonight-εξομολόγηση-ενός-οικονομικού-δολοφόνου
http://www.myfilm.gr/article3904.html
http://www.imdb.com/title/tt1330567/
ή δείτε το μεν trailer εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=vw1T2wFx6RE
την δε ταινία εδώ:
http://www.onlinemoviedb.info/watch.php?vid=hitman%20apology
Έχει βασιστεί στο βιβλίο του John Perkins με τίτλο “Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου”, που σε μετάφραση Βασίλη Αθανασιάδη έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις “Αιώρα”:
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=120756
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, από αυτά που σας προτείνω να αναζητήσετε, να προμηθευτείτε και να διαβάσετε!...
«Πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα, ποσό που έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο από τις αρχές της δεκαετίας του’70. Εν τω μεταξύ, μόλις το 1 τους εκατό των νοικοκυριών του τρίτου κόσμου κατέχει το 70 έως 90 τοις εκατό (ανάλογα με τη χώρα) του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου και της ακίνητης περιουσίας της κάθε χώρας» [σελ. 29-30]
«Το Εκουαδόρ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που οι ΟΔ [Σ.Σ.: «οικονομικοί δολοφόνοι] έχουν εισαγάγει στο παγκόσμιο οικονομικο- πολιτικό ποιμνιοστάσιο. Από κάθε 100 δολάρια αργού πετρελαίου που βγαίνει από τα τροπικά δάση του, οι εταιρείες παίρνουν τα 75. Από τα 25 δολάρια που απομένουν, τα τρία τέταρτα αναγκαστικά πηγαίνουν στην εξόφληση του εξωτερικού χρέους. Το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο ένα τέταρτο καλύπτει έξοδα στρατού και κυβέρνησης, έτσι ώστε για την υγεία, την παιδεία και τα προγράμματα βοήθειας προς τους φτωχούς να μην απομένουν παρά 2,5 περίπου δολάρια. Ανά 100 δολάρια λοιπόν αξίας πετρελαίου που αποσπάται από το υπέδαφος του Αμαζονίου, λιγότερο από 3 δολάρια φτάνουν στους ανθρώπους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη, σε εκείνους δηλαδή των οποίων οι ζωές έχουν δυσκολευτεί σε αβάσταχτο βαθμό από τα φράγματα, τις γεωτρήσεις και τους αγωγούς, σε εκείνους που πεθαίνουν από έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού» [σελ. 32 παρ.1]
«Η απατηλή φύση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος […] Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μιας χώρας μπορεί να σημειώσει αύξηση ακόμα και αν δεν κερδίζει παρά μόνο ένα πρόσωπο, όπως ας πούμε ο ιδιοκτήτης μιας εταιρείας κοινής ωφέλειας, και ας βαρύνεται με χρέη η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Κι όμως, από τη σκοπιά της στατιστικής, κάτι τέτοιο θεωρείται οικονομική ανάπτυξη» [σελ. 58 μέση]
«Εταιρειοκρατία. Οι τρεις πυλώνες της –οι μεγάλες εταιρείες, οι διεθνείς τράπεζες και η αμερικανική κυβέρνηση- συνδέθηκαν με δεσμά πιο ισχυρά από ποτέ. Ήταν ένας δεσμός που έμελλε να διαρκέσει» [σελ. 155 μέση]
«Οι θεμέλιοι λίθοι της εταιρειοκρατίας ήταν τρεις –οι πολυεθνικές εταιρείες, οι διεθνείς τράπεζες και η συμπαιγνία των κυβερνήσεων» [σελ. 247 μέση]
«Αν εξετάσουμε το βαθμό ενσωμάτωσης του κόσμου στο μοντέλο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που βασίζεται στη μυθική ανωτερότητα του καπιταλισμού της “ελεύθερης αγοράς”, βλέπουμε πως πρόκειται για μια πραγματική “αυτοκρατορία”… Κανένα έθνος δεν έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να αντισταθεί στην ακατανίκητη έλξη της παγκοσμιοποίησης. Ελάχιστα μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις “δομικές ρυθμίσεις” και τους όρους που θέτει η Παγκόμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, οι διεθνείς αυτοί οικονομικοί οργανισμοί οι οποίοι, αν και ανεπαρκείς, είναι εκείνοι που καθορίζουν την έννοια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, που θέτουν τους κανόνες και που κρίνουν ποιος θα ανταμειφθεί αν δηλώσει υποταγή και ποιος θα τιμωρηθεί αν παραβεί τους κανόνες. Τόση είναι η δύναμη της παγκοσμιοποίησης, ώστε είναι πολύ πιθανό να δούμε πολύ σύντομα την ενσωμάτωση, έστω και άνιση, όλων των εθνικών οικονομιών του κόσμου σε ένα μοναδικό, παγκόσμιο σύστημα ελεύθερης αγοράς» [Jim Garrison, πρόεδρος του State of the World] [σελ. 285-286]
«Η παγκόσμια αυτοκρατορία δεν γνώριζε σύνορα. Οι επιχειρήσεις που προηγουμένως εθεωρούντο αμερικανικές, τώρα πια ήταν πραγματικά πολυεθνικές, ακόμα και από νομική άποψη. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτές είχαν την έδρα τους σε πολλές διαφορετικές χώρες. Μπορούσαν να διαλέξουν από μια μεγάλη ποικιλία νόμων και κανονισμών βάσει των οποίων θα διεξήγαν τις δραστηριότητές τους, πράγμα που διευκόλυνε ακόμη περισσότερο η πληθώρα των διεθνών εμπορικών συμφώνων και οργανισμών. `Οι λέξεις δημοκρατία, σοσιασλισμός και καπιταλισμός φάνταζαν σχεδόν απαρχαιωμένες. Η εταιρειοκρατία ήταν πια πραγματικότητα και η επιβολή της ως μοναδικού μείζονος παράγοντα επιρροής στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική αυξανόταν μέρα με την ημέρα» [σελ. 308 παρ. 3]
«Ο λόγος του εισοδήματος του ενός πέμπτου του πληθυσμού των πλουσιοτέρων χωρών προς το εισόδημα του ενός πέμπτου του πληθυσμού των φτωχότερων χωρών από 30 προς 1 που ήταν το 1960, ως το 1995 είχε ανεβεί στο 74 προς 1. Και η Παγκόσμια Τράπεζα, η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλες οι υπόλοιπες τράπεζες, εταιρείες και κυβερνήσεις που ασχολούνται με την διεθνή “βοήθεια” εξακολουθούν να μας λένε πως κάνουν τη δουλειά τους, πως η πρόοδος συνεχίζεται» [σελ. 338 παρ.3]
«Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε τόσο πολύ με την έκβαση των σίριαλ και των ποδοσφαιρικών αγώνων, με τους τριμηνιαίους ισολογισμούς και με τον δείκτη Dow Jones και να επανεξετάσουμε το ποιοι είμαστε και ποιο επιθυμούμε να είναι το μέλλον των παιδιών μας. Αν δεν σταθούμε, αν δεν θέσουμε στους εαυτούς μας τα σημαντικότατα αυτά ερωτήματα, διατρέχουμε θανάσιμο κίνδυνο» [σελ. 346]
«Σε τελική ανάλυση, η παγκόσμια αυτοκρατορία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι το δολάριο λειτουργεί ως παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όμως τυπώνεται αποκλειστικά από το Νομισματοκοπείο των Ηνωμένων Πολιτειών. Δίνουμε δάνεια σε χώρες όπως το Εκουαδόρ εν πλήρη γνώσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να εξοφληθούν. Μάλιστα, δεν θέλουμε να εξοφληθούν, αφού έτσι αποκτούμε εξουσία πάνω στις χώρες αυτές, αφού έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να απαιτήσουμε το αντίτιμό μας. Με την τακτική αυτή, σε κανονικές συνθήκες, θα κινδυνεύαμε να αποδεκατίσουμε τα ίδια μας τα κεφάλαια. Στο κάτω – κάτω, κανένας δανειστής δεν μπορεί να δίνει συνεχώς δάνεια που παραμένουν ανεξόφλητα. Όμως οι δικές μας συνθήκες κάθε άλλο παρά κανονικές είναι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τυπώνουν ένα νόμισμα που δεν υποστηρίζεται από τα αποθέματα χρυσού του κράτους. Το μόνο από το οποίο υποστηρίζεται είναι μια γενική και παγκόσμια πίστη στην οικονομία μας και στην ικανότητά μας να διευθύνουμε τις δυνάμεις και τους πόρους της αυτοκρατορίας που έχουμε δημιουργήσει για να μας στηρίζει. Η δυνατότητα να τυπώνουμε το παγκόσμια νόμισμα μας χαρίζει πρωτοφανή δύναμη. Ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει ότι μπορούμε να εξακολουθήσουμε να δίνουμε δάνεια τα οποία δεν θα εξοφληθούν ποτέ –καθώς και ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε άφοβα να συσσωρεύουμε τεράστια χρέη. Στις αρχές του 2003, το εθνική εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ υπερέβαινε τα 6 τρισεκατομμύρια δολάρια και πριν το τέλος του ίδιου έτους υπολογιζόταν να φτάσει τα 7 τρισεκατομμύρια- περίπου 24.000 δολάρια για κάθε αμερικανό πολίτη. Ένα μεγάλο μέρος του ποσού αυτού είναι χρέη προς ασιατικές χώρες, ειδικά προς την Ιαπωνία και την Κίνα, οι οποίες αγοράζουν κρατικά έντοκα γραμμάτια (που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά έγγραφες αναγνωρίσεις οφειλής) από τις ΗΠΑ, με κεφάλαια τα οποία έχουν συγκεντρώσει από τις πωλήσεις καταναλωτικών αγαθών (όπως είναι οι ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές, οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα και τα ρούχα) στις Ηνωμένες Πολιτείες και την παγκόσμια αγορά. Όσο ο κόσμος αποδέχεται το δολάριο ως το επίσημο νόμισμά του, το υπερβολικό χρέος δεν αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για την εταιρειοκρατία. Αν ωστόσο παρουσιαζόταν κάποιο άλλο νόμισμα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το δολάριο και αν κάποιοι από τους πιστωτές των Ηνωμένων Πολιτειών (η Ιαπωνία ή η Κίνα, για παραδείγματα) αποφάσιζαν να απαιτήσουν την εξόφληση των χρεών προς αυτούς, η κατάσταση θα άλλαζε δραματικά. Οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν ξαφνικά σε εξαιρετικά επισφαλή θέση. Η ύπαρξη ενός τέτοιου νομίσματος έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί απλή υπόθεση. Το ευρώ, που εμφανίστηκε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή την 1η Ιανουαρίου του 2002, κάθε μήνα που περνά αυξάνει το κύρος και την ισχύ του. Το ευρωπαϊκό νόμισμα προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον ΟΠΕΚ, αν ποτέ θελήσει να δημιουργήσει αντίποινα για την εισβολή στο Ιράκ ή για οποιοδήποτε λόγο αποφασίσει να κάνει μια επίδειξη δύναμης στις ΗΠΑ. Μια απόφαση εκ μέρους του ΟΠΕκ να αλλάξει το επίσημο νόμισμά του, αντικαθιστώντας το δολάριο με το ευρώ, θα κλόνιζε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ενώ ταυτόχρονα ένας ή δύο από τους μεγάλους δανειστές μας απαιτούσε να εξοφλήσουμε τα χρέη μας σε ευρώ,οι επιπτώσεις θα ήταν τεράστιες» [σελ. 348 – 350]
«Προτιμούμε να πιστεύουμε το μύθο που μας λέει ότι μετά από χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης κοινωνικής εξέλιξης, επιτέλους τελειοποιήσαμε το ιδανικό οικονομικό σύστημα, αντί να παραδεχτούμε ότι το μόνο που κάναμε είναι να ξεγελαστούμε από μια λανθασμένη ιδέα, προσδίδοντάς της ισχύ ευαγγελίου. Έχουμε καταφέρει να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάθε οικονομική ανάπτυξη είναι ωφέλιμη για την ανθρωπότητα και ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ανάπτυξη αυτή, τόσο πιο ευρέως διαδεδομένα είναι τα οφέλη της. Τέλος, έχουμε πείσει ο ένας τον άλλον ότι το επακόλουθο της θεωρίας αυτής είναι επίσης έγκυρο και ηθικά αποδεκτό: ότι δηλαδή οι άνθρωποι που διαπρέπουν στην τροφοδοσία της φλόγας που συντηρεί την οικονομική ανάπτυξη, θα πρέπει να τιμώνται και να ανταμείβονται, ενώ όσοι γεννιούνται στο περιθώριο, παραμένουν διαθέσιμοι για εκμετάλλευση» [σελ. 355 παρ.2]
«Χάρη στις υποκειμενικές “επιστήμες” της οικονομικής πρόβλεψης, της οικονομετρίας και της στατιστικής, αν βομβαρδίσεις μια πόλη κι έπειτα την ξαναχτίσεις, τα στοιχεία θα δείξουν κατακόρυφη άνοδο του δείκτη οικονομικής ανάπτυξης» [σελ. 355-356]
«Τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Το δίκτυο NBC αποτελεί ιδιοκτησία της General Electric, το CBS της Viacom, ενώ το CNN είναι κομμάτι της γιγάντιας κοινοπραξίας AOL Time Warner. Οι περισσότερες αμερικανικές εφημερίδες, τα περισσότερα περιοδικά και οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι ανήκουν σε πολυεθνικούς κολοσσούς και κατευθύνονται από αυτούς. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αποτελούν και αυτά κομμάτι της εταιρειοκρατίας. Οι αξιωματούχοι και οι διευθυντές που ελέγχουν σχεδόν όλα τα δίκτυα επικοινωνίας της χώρας, γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η θέση τους: Σε όλη του τη ζωή διδάσκονται ότι ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντά τους είναι η φροντίδα για τη διαιώνιση, την ενδυνάμωση και την επέκταση του συστήματος το οποίο κληρονόμησαν. Είναι πολύ αποτελεσματικοί σ’ αυτό και αν συναντήσουν αντίσταση μπορούν να φανούν αδίστακτοι» [σελ. 363-364]
1 σχόλιο:
Ωραιοτατο! Ευχαριστω :))
(ενημερωσα το δικο μου)
Δημοσίευση σχολίου