Τρία ποιήματα. Σκόρπια τα βρήκα… Μα μου’μοιασαν το ένα συνέχεια του άλλου. Μπορεί κάποιοι (ή και όλοι σας!) να διαφωνήσετε. Και να έχετε κι εσείς τόσο “δίκηο” όσο κι εγώ. Εξαρτάται πώς τα ερμηνεύει ο καθένας, με τι εμπειρίες του τα συνδυάζει. Την έχει αυτή την άνεση, αυτή την ελευθερία, η ποίηση και η ανάγνωσή της…
Μεταρσίωση [Νικηφόρος Βρεττάκος]
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε κι ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σα μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
Ο πράσινος κήπος [Νικηφόρος Βρεττάκος]
Έχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι ένα πράσινο κήπο:τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα ξέρω.
Ο ουρανός υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε.
Επίγραμμα [Οδυσσέας Ελύτης]
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
