Ο Αναστάσιμος

Η πρώτη μετα-Πασχαλινή ανάρτηση. Θα μου αρκούσε να γράψω μόνο τους τρεις τελευταίους στίχους του παρακάτω ποιήματος. Το καταγράφω ολόκληρο για λόγους… «ιστορικής πληρότητας» και αυτονόητου σεβασμού προς την δημιουργό - ποιητή


Ο Αναστάσιμος

Στην αναστάσιμη χαρά
φυτρώνουν μέσα μας φτερά,
κι αντάμα ξεκινάμε
για κάποιες χώρες μακρινές
που τόσες γνώριμες φωνές
μας προσκαλούν να πάμε.

Όλοι μαζί! Κι είν’ η φωτιά
στην τρισευδαίμονη ματιά,
και λάμπει γύρω η πλάση.
Δόξα, ωσαννά στον Πλαστουργό
που ’ρθε με λόγο και Σταυρό
τον κόσμο ν’ αναπλάσει.

Άνοιξη μπήκε για καλά,
κι η αγράμπελη μοσκοβολά
κι η πασχαλιά ευωδιάζει.
Πήδα και χόρευε ψυχή
που σ’ έλιωσ’ η απαντοχή
και το πικρό μαράζι.

Άνοιξη μπήκε για καλά
κι η θάλασσα παιζογελά
κι ανθίζουν κήποι εντός μου.
Πλάκες που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου.

Γεώργιος Βερίτης (ή Αλεξανδρος Γκιάλας)
[Έχει μελοποιηθεί από τον μουσικοσυνθέτη Απόστολο Βαλληνδρά]