Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Το κουτάβι


Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από το κατάστημα του, που έγραφε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ. Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας: “Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι;”. Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια. Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε: “Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια;”. Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά. Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια. Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα άλλα κουταβάκια. Τότε ο μικρός ρώτησε: “Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει;”. Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή. Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα: “Θέλω να το αγοράσω” του φώναξε αποφασιστικά. Ο άντρας γέλασε και του είπε: “Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω”. Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα. Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε: “το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά...”. Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο. “Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του... επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...”. Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει. Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: “Εύχομαι... όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα!”.

Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Το μυρμήγκι


Μου έστειλαν τις προάλλες, με e-mail, υπό μορφή αρχείου παρουσίασης του Powerpoint, το ακόλουθο κείμενο – ιστορία, που, σύμφωνα με σχετική επισήμανση, έχει προσαρμοσθεί στα ελληνικά από κάποιες (άγνωστές μου – καλά να είναι!...) Εμανουέλα Σ. και Μελίνα Σ.

Το μυρμήγκι

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι, που ξεκινούσε κάθε μέρα, πρωί – πρωί, για τη δουλειά του. Περνούσε όλη τη μέρα δουλεύοντας και τραγουδώντας, μέσα στην καλή χαρά! Του άρεσε πάρα πολύ να εργάζεται και, φυσικά, η απόδοσή του ήταν εξαιρετική. Μόνο που, δυστυχώς, στην επιχείρηση δεν υπήρχε manager να το κατευθύνει…
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας αποφάσισε πως αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί κι έτσι δημιούργησε μια θέση manager, για την οποία προσέλαβε μία ιδιαίτερα έμπειρη Πασχαλίτσα. Πρώτο μέλημα της Πασχαλίτσας ήταν να εποπτεύσει το ωράριο του Μυρμηγκιού και γι’ αυτό προχώρησε αμέσως στην οργάνωση ενός συστήματος ελέγχου με κάρτες. Βέβαια σύντομα χρειάστηκε να προσλάβει μία γραμματέα, που ανέλαβε να ετοιμάζει τους φακέλους αναφοράς, με τη βοήθεια μιας νέο-προσληφθείσας Αράχνης. Η Αράχνη επιφορτίστηκε με το σύστημα αρχειοθέτησης, καθώς και με το τηλεφωνικό κέντρο.
Στο μεταξύ, το ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι συνέχισε να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει…
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ήταν τόσο ευχαριστημένος με τις καθημερινές αναφορές που λάμβανε απ’ την Πασχαλίτσα, ώστε της ζήτησε να του ετοιμάσει μια συγκριτική μελέτη, με γραφήματα και ανάλυση τάσεων. Έτσι, απευθύνθηκαν σε μια Κατσαρίδα, στην οποία μάλιστα αγόρασαν ένα νέο σετ υπολογιστή – εκτυπωτή, για να βοηθήσει στην εκπόνηση της μελέτης.
Το ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι άρχισε δειλά – δειλά να διαμαρτύρεται για όλη αυτή τη γραφειοκρατία και το χαρτοβασίλειο. Μοιραία οι ρυθμοί της δουλειάς του άρχισαν να μειώνονται…
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της επιχείρησης, αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει αμέσως μέτρα γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση και έφερε επειγόντως έναν ειδικό διευθυντή, αρμόδιο να επιβλέπει το ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι. Τη θέση, λοιπόν, ήρθε να καλύψει ένας Τζίτζικας, που άλλαξε αμέσως τη φθαρμένη επίπλωση του γραφείου του και ζήτησε μια ειδική εργονομική πολυθρόνα κι έναν υπολογιστή με επίπεδη οθόνη. Βέβαια, με τόσους υπολογιστές πια, η εταιρεία προχώρησε αναγκαστικά στην αγορά ενός server.
O νέος διευθυντής ένιωσε σύντομα την ανάγκη να φέρει έναν υποδιευθυντή (που ήταν παλιά βοηθός του), ώστε, με τη βοήθειά του, να καταστρωθεί ένα στρατηγικό πλάνο, καθώς και ο προϋπολογισμός του νέου αυτού τμήματος.
Όσο γίνονταν όλα αυτά, το Μυρμήγκι ένιωθε όλο και λιγότερο ευτυχισμένο, όλο και λιγότερο παραγωγικό…
Ο Τζίτζικας δεν έχασε χρόνο: “Πρέπει να παραγγείλουμε μια έρευνα σχετικά με τα προβλήματα του επαγγελματικού περιβάλλοντος και τις αντιδράσεις των εργαζομένων” είπε. Μόνο που, μια μέρα, μελετώντας τις αναφορές και τα στοιχεία, ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, συνειδητοποίησε ότι ο τομέας στον οποίο προσέφερε τις υπηρεσίες του το ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι, δεν ήταν πλέον τόσο κερδοφόρος. Αμέσως ζήτησε από μια περιζήτητη σύμβουλο, την Κουκουβάγια, να γνωμοδοτήσει πάνω στο θέμα και να εισηγηθεί κάποιες λύσει. Τρεις μήνες αργότερα η Κουκουβάγια έφερε την έκθεσή της, που κατέληγε ως εξής: “Στην επιχείρηση υπάρχει, σαφώς, πλεόνασμα προσωπικού”. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ακολούθησε τη συμβουλή της και… απέλυσε το Μυρμήγκι!...

Συμπέρασμα: Από το να είσαι ένα ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι, καλύτερα να είσαι ένα ανίκανο τίποτα, άχρηστο για ο,τιδήποτε. Άλλωστε, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ανίκανοι δεν έχουν καμία ανάγκη εποπτείας. Τι να την κάνουν; Αν, παρ’ όλ’ αυτά, επιμένεις να είσαι παραγωγικό Μυρμηγκι, τουλάχιστον μη δείχνεις ότι είσαι, ταυτόχρονα, ευτυχισμένο… Δεν θα σου το συγχωρέσουν ποτέ! Αν πάλι, επιμένεις ξεροκέφαλα να είσαι ένα ευτυχισμένο παραγωγικό Μυρμήγκι, φρόντισε να δημιουργήσεις δική σου επιχείρηση, ώστε, τουλάχιστον, να μην πρέπει να συντηρείς Κηφήνες, Πασχαλίτσες, Αράχνες, Τζιτζίκια, Κουκουβάγιες και Κατσαρίδες. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω βασίζονται σε έγκυρες πανεπιστημιακές έρευνες που δείχνουν ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχουν την τάση να γίνουν παράσιτα…

[Προσαρμογή στα ελληνικά: Εμανουέλα Ν., Μελίνα Σ.]

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Το ραγισμένο δοχείο


Σήμερα το πρωί μου έστειλαν με e-mail, υπό μορφή αρχείου παρουσίασης του Powerpoint, το ακόλουθο κείμενο – ιστορία

Το ραγισμένο δοχείο

Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
«Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
«Μα γιατί;» ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»
«Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!»
Η γριά χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας. «Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλλίτερος.

[Διασκευή στα ελληνικά Βαρσάμης - Ρόδος Οκτ 2007]

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Υπομονή θα πει

Μια φίλη μου έδωσε σήμερα να αναρτήσω το ακόλουθο κείμενο:


Υπομονή θα πει…

Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.
Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.
Να πονάς, αλλά να μένεις ολόρθος.
Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.
Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.
Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.
Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.


Ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω:

Να πονάς, αλλά να αναζητάς την αιτία του πόνου σου.
Να πονάς, αλλά να γίνεσαι σοφότερος απ’ τον πόνο σου αυτό.
Να πονάς, αλλά να μην μένεις προσκολλημένος στον πόνο σου.
Να πονάς, αλλά να αγωνίζεσαι…
…να αγωνίζεσαι επίμονα για να εξαλείψεις την αιτία που σε κάνει να πονάς...
...ώστε να μην πονάς πιά!