Αποσπάσματα από το (επίκαιρο!) βιβλίο του Stephane Hessel “Αγανακτήστε!”
«Τολμούν να μας λένε ότι το κράτος δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος αυτών των κοινωνικών μέτρων. Αλλά πώς συμβαίνει να του λείπουν σήμερα τα χρήματα για να διατηρήσει και να προεκτείνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, εφόσον η παραγωγή πλούτου έχει αυξηθεί σημαντικά από την εποχή της Απελευθέρωσης; Όταν θεσπίστηκαν τα κοινωνικά μέτρα, η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο…. Το κράτος δεν πληρώνει διότι η εξουσία του χρήματος, την οποία πολέμησε η Αντίσταση, δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη, αυθάδης, εγωιστική όσο σήμερα. Η εξουσία του χρήματος έχει υπηρέτες σε όλες τις βαθμίδες και τις σφαίρες του κράτους. Οι τράπεζες, που στο μεταξύ ιδιωτικοποιήθηκαν, ανησυχούν για τα μερίσματά τους και για τους μισθούς των υψηλόβαθμων στελεχών τους, αλλά δεν ενδιαφέρονται για το γενικό συμφέρον. Το χάσμα μεταξύ των πολύ πλουσίων και των πολύ φτωχών δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερο. Και η κούρσα του χρήματος και του ανταγωνισμού δεν ενθαρρυνόταν ποτέ με τέτοια ένταση» [σελ. 16 όλη - 17 παρ.1]
«Είναι αλήθεια ότι οι αιτίες της αγανάκτησης εμφανίζονται σήμερα λιγότερο σαφείς. Ο κόσμος είναι πιο περίπλοκος. Ποιος διοικεί, ποιος αποφασίζει; Δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνει κανείς ανάμεσα σε τόσα ρεύματα που μας κυβερνούν. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ελίτ, τις ενέργειες της οποίας γνωρίζουμε και κατανοούμε. Είναι ένας μεγάλος κόσμος με πολλές αλληλεξαρτήσεις και αλληλεπιδράσεις. Ζούμε μέσα σε αλλεπάλληλες διασυνδέσεις: κάτι πρωτοφανές στην ιστορία» [σελ. 24 α’ μισό]
«Η βία είναι το λυπηρό αποτέλεσμα της απελπισίας και της αγανάκτησης για απαράδεκτες καταστάσεις. Μπορούμε να πούμε ότι η τρομοκρατία είναι εκδήλωση οργής και απόγνωσης. Η απόγνωση είναι αρνητικός όρος. Μας χρειάζεται γνώση, όχι απόγνωση, ελπίδα όχι απελπισία» [σελ. 33-34]
«“Ανέκαθεν η ελπίδα ήταν κυρίαρχη δύναμη των επαναστάσεων και των εξεγέρσεων… Νιώθω πως η αντίληψή μου για το μέλλον είναι ακόμη η ελπίδα” [Σαρτρ]. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η βία γυρίζει την πλάτη στην ελπίδα. Πρέπει λοιπόν να προτιμήσουμε την ελπίδα, την προσδοκία και την απαίτηση της μη βίας. Είναι ο δρόμος που πρέπει να μάθουμε να επιλέγουμε. Τόσο από την πλευρά των καταπιεστών όσο και των καταπιεσμένων, πρέπει να φτάσουμε σε μια διαπραγμάτευση ώστε να εξαλειφθεί η καταπίεση. Η εξάλειψη της καταπίεσης θα οδηγήσει στην εξάλειψη της τρομοκρατίας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να συσσωρευτεί το μίσος. Το μήνυμα του Νέλσον Μαντέλα και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είναι πάντα επίκαιρο σε έναν κόσμο που ξεπέρασε τη σύγκρουση των ιδεολογιών και τον κατακτητικό ολοκληρωτισμό» [σελ. 37 όλη]
«Δημιουργία σημαίνει αντίσταση. Αντίσταση σημαίνει δημιουργία» [σελ. 43 τέλος]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου